Myndir segja meira en mörg orð

Hér eru 2500 ára gamlar fréttir fyrir þingmenn Íslendinga: Það á ekki að vera auðvelt að setja lög. Í "Bókinni um ferlið og dygðina" segir Laozsi m.a.: "Því fleiri lög og tilskipanir, því fleiri þjófar og ræningjar". James Madison, 4. forseti USA og einn helsti stjórnvitringur síðari tíma, sagði að ekki mætti drekkja fólki í pappírs-stormi: Lögin ættu að vera einföld og skýr. Deildaskipting þjóðþinga miðaði að því að gera lagasetningarferlið hægvirkara og verja almenning fyrir því að regluverk yrði ofvaxið og ógagnsætt.

ESB brýtur daglangt og árlangt gegn þessum viðmiðum og dembir yfir aðildarþjóðir tugþúsundum blaðsíðna á ári sem enginn kemst yfir að lesa. Afleiðingin verður lagaþoka sem enginn ratar í og afleiðingin verður sú að ólýðræðislegt skrifstofuveldi herðir smám saman tökin á daglegu lífi fólks. 

Á fundi með utanríkisnefnd í gær viðurkenndi þó einn þingmaður fyrir undirrituðum að hún sæi ekki til botns í öllum þeim reglum sem innleiddar eru í íslenskan rétt í gegnum Alþingi. Fyrir þessa hreinskilni ber að hrósa viðkomandi þingmanni, sem er maður að meiri fyrir hreinskilnina. Fleiri mættu taka sér hana til fyrirmyndar, því auðmýkt er undanfari virðingar. 

Á fundinum minnti ég þingmenn á að þau hafa öll unnið drengskaparheit að stjórnarskránni og benti á að margir af merkustu lögfræðingum Íslands hafa talið að frumvarpið um bókun 35 samræmist illa stjórnarskránni, auki á réttaróvissu og grafi undan Alþingi. 

Það er ekki nema mannlegt að vilja belgja sig út, klífa metorðastigann, vera góður liðsmaður o.s.frv., en það má ekki verða til þess að Alþingi breytist í innantóma skel, þar sem þingmenn ræða um innantóma hluti og greiða atkvæði um lög sem þeir geta ekki breytt. 

Nýtt og glæsilegt húsnæði Alþingis mun ekki bæta úr niðurlægingu þingsins ef það umbreytist í leikhús. Breytingar á bréfsefni þingsins gefa ekki góð fyrirheit að þessu leyti og slá mögulega tóninn fyrir það sem koma skal, þar sem Alþingishúsið hefur verið "augnstungið" á nýja merkinu og íslenski fáninn afmáður. Myndir segja meira en mörg orð. 

 

 

 

Þekktu andstæðinginn og skildu hvaða leik þú ert að spila

Bók Sun Tzu, The Art of War, sem áður hefur verið vísað til hér, gengur út á að vita hvaða "leik" menn eru að spila og þekkja mótherjann. Mótherji Íslands innan EES er ríkjasamband sem vill verða sambandsríki og þenur stöðugt út löggjöf sína, inn í alla hugsanlega anga dagslegs lífs, viðskipta, umhverfis, fiskveiða o.s.frv. Eins og EES hefur þróast er ekki lengur hægt að tala um "samstarf". Nær væri að tala um einstefnu þar sem ESB setur reglurnar og Ísland fylgir. 

Á fundi með utanríkismálanefnd Alþingis í dag hyggst ég undirstrika að þingmönnum leyfist ekki að spila rússneska rúllettu með hagsmuni síns eigin heimaríkis og fólksins í landinu. Almennt orðalag í frumvarpi um bókun 35 opnar ekki aðeins fyrir forgang EES réttar umfram íslensk lög, grefur ekki aðeins undan Alþingi, rýrir réttaröryggi og dregur úr fyrirsjáanleika laga, heldur er verið að opna hér pandórubox alls kyns hugsanlegra skuldbindingr samkvæmt EES samningnum sem teljast "réttilega innleiddar" í íslenskan rétt með "skýru og óskilyrtu lagaákvæði". 

Á það hefur verið bent að stór hluti þeirra laga sem Alþingi samþykkir á hverju ári á uppruna sinn í EES rétti. Fyrsta skrefið á þessari vegferð - og sennilega það mikilvægasta - er stigið hjá sameiginlegu EES nefndinni, en hlutverk hennar er að taka "samhljóma ákvarðanir um hvaða ESB-gerðir, sem samþykktar hafa verið á vettvangi Evrópusambandsins, skuli teknar upp í viðauka EES-samningsins og innleiddar í EFTA/EES-ríkjunum." Nefndin hittist mánaðarlega. Á síðasta fundi nefndarinnar 14. mars sl. samþykkti hún 79 ESB-gerðir, sem skulu teknar upp í viðauka EES samningsins og innleiddar í EFTA/EES ríkjunum. Miðað við umfang hefðbundinna gerða má ætla að á þessum eina fundi hafi nefndin bætt rúmlega 5000 blaðsíðum við EES réttinn. Eftir standa um 500 gerðir sem bíða afgreiðslu hjá hefndinni og árlega bætast við um 500 nýjar ESB-gerðir, sem eiga við um EES samninginn. Sé miðað við sömu tölur, þá má gera ráð fyrir að þannig séu á hverjum tíma rúmlega 30.000 blaðsíður "í pípunum". Þetta undirstrikar að umfang EES réttarins hleypur nú á tugum þúsundna blaðsíðna. Jafnframt er rétt að minna á að hver einasta ESB-gerð (reglugerðir og tilskipanir) hefur í sér fólgna skuldbindingar fyrir sérhvert aðildarríki.

Sem dæmi um skuldbindingar Íslands má af handahófi nefna skuldbindingar á sviði: 

• Sameiginlegs raforkumarkaðar
• Baráttu gegn loftslagsbreytingum 
• Dýralækningar (lyfjagjöf o.fl.)
• Plönturækt (m.a. reglur sem miða að því að hefta útbreiðslu sjúkdóma)
• Efnaöryggi (e. chemical safety) 
• Rafræn samskipti
• Lýðheilsa (aðgerðir gegn sjúkdómum o.fl.)
• Samgöngumál
• Ríkisstyrkir
• Fiskveiðar (skuldbindingar um sjálfbærar veiðar o.fl.)
• Heilbrigðisþjónusta 
• Fjölmiðlun 

Í stuttu máli: Á hverju ári buna inn tugir þúsunda blaðsíðna úr hundruðum ESB-gerða sem innleiddar eru í íslenskan rétt. Sérhver þessara ESB-gerða hafa í sér fólgnar ýmiss konar skuldbindingar fyrir Ísland. Magnið er slíkt að enginn hefur yfirsýn yfir þetta og enginn sér til botns í því skuldbindingarfeni sem hér um ræðir. Frammi fyrir þessu er óábyrgt og óforsvaranlegt fyrir Alþingi Íslendinga að gefa út slíkan opinn tékka, sem Íslendingar nútímans og framtíðarinnar gætu þurft að greiða dýru verði. 

EUSSR?

Á meðan unnið er hörðum höndum að framsali ríkisvalds úr landi til að greiða götuna fyrir framsali á auðlindum Íslands til útlanda, ræða alþingismenn í tæplega 5 klukkustundir um plasttappa. Hvað skýrir þessa áframhaldandi niðurlægingu Alþingis? Hér eru tvær vangaveltur mínar á sunnudagsmorgni: 

1. Breski sagnfræðingurinn og rithöfundurinn C. Northcote Parkinson hélt því fram, í gríni og alvöru, að sá tími sem varið er í umfjöllun um mál á stjórnarfundum sé í öfugu hlutfalli við vandann sem við er að fást. Sem dæmi nefndi hann að ákvörðun um hvort byggja ætti kjarnaofn gæti tekið nokkrar mínútur, en sömu menn gætu svo rætt í hálftíma um hönnun reiðhjólaskýlis og kostnað slíkrar byggingar. Munurinn er sá að menn vita hvað reiðhjólaskýli er (og plasttappar) og treysta sér í umræðu um það sem þeir skilja.

2. Nýtt stjórnarfar er orðið til á Íslandi þar sem allar ákvarðanir sem verulegu máli skipta eru teknar erlendis. Íslenskir ráðamenn vilja hafa ráðamenn ESB yfir sér, jafnvel þótt stjórnarfarið í Brussel beri óþægilegt svipmót ráðstjórnarríkjanna sálugu: 

• ESB líkist Svovétinu í því hvernig ólýðræðislegt skrifstofuveldi ákvarðar stefnur án almennrar umræðu og án lýðræðislegrar ábyrgðar. Dæmi: Framkvæmdastjórn ESB lýtur litlu sem engu lýðræðislegu aðhaldi. 
• Andmæli gegn rétttrúnaði ESB eru ekki umborin. Fjórfrelsið skal blíva og er óhagganleg kredda, sem yfirtrompar í framkvæmd jafnvel stjórnarskrárákvæði aðildarríkja. 
• Miðstýrð efnahagsstjórn ESB líkist áætlunarbúskap Sovétríkjanna. Rétt eins og í Sovét hefur þetta leitt til óskilvirkni og efnahagslegra niðursveiflna.  
• Fullveldi aðildarþjóða er verulega skert með hagfræðilegum og pólitískum samruna. 
• Lýðræðislegur vilji almennings er vanvirtur, sbr. það hvernig ESB hefur horft fram hjá niðurstöðum þjóðaratkvæðagreiðslna og endurtekið kosningar þar til "rétt" niðurstaða fæst. Mögulega þýðir þetta að halda þurfi margar þjóðaratkvæðagreiðslur um ESB-aðild Íslands.
• Sovétríkin framfylgdu hugmyndafræði Marx og Leníns af mikilli hörku. Samruni aðildarríkja er með sama hætti nokkurs konar rétttrúnaðarkredda hjá ESB. 
• Í Sovétinu voru efasemdamen stimplaðir sem "óvinir framfara". Efasemdamenn um evrópusamruna eru stimplaðir sem vitleysingar eða öfgamenn.

Í tilviki Sovétríkjanna hrundu þau vegna innri veikleika. Þrátt fyrir augljósa innri veikleika ætlar núverandi ríkisstjórn að draga Ísland um borð í þetta sökkvandi skip. 

Allt fyrir samansúrrað pólitískt og peningalegt vald

Mesta niðurlægingartímabil í Íslandssögunni eru sennilega 17. og 18. aldirnar, þar sem örsnauður og varnarlaus almúgi dró fram lífið í þrældómi, kulda og vosbúð, þar sem bændur og embættismenn ráðskuðust með daglegt líf fólks, á sama tíma og Alþingi var lítið annað en innantóm skel, þar sem löggjafarstarf fólst í að innleiða tilskipanir erlends konungsvalds samhliða því að kveða upp harða dóma yfir smælingjum sem í neyð sinni höfðu tekið snæri eða fiskroð sér til lífsbjargar. Um þetta má lesa í alþingisbókum sem til eru á prenti og víða aðgengilegar.

Niðurlæging Sovét-"lýðveldanna" á 20. öld birtist daglega í lyginni um að þau væru sjálfstæð og lýðræðisleg, því þjóðþing þeirra voru innantómar skeljar og öll raunveruleg völd voru í höndum kommúnistaflokksins sem var undir stjórn Moskvu. Ef leiðtogar þessara þjóða sýndu óhlýðni, sbr. t.d. Ungverjaland 1956 og Tékkóslóvakía 1968, gripu Sovétríkin til hernaðaríhlutunar.

Þjóðþingin, eins og Volkskammer í Austur-Þýskalandi eða Sejm í Póllandi, settu vissulega lög, en þau voru öll ákveðin af valdaflokknum, sem hélt um alla þræði og gætti þess að engir utanaðkomandi óþægilegir menn kæmust nærri þessu valdi. Umræður voru táknrænar og andstöðuatkvæði höfðu engin raunveruleg áhrif. Þessi ríki gátu státað af fallegum stjórnarskrárákvæðum um lýðræði og mannréttindi, en í raun voru öll völd í höndum lokaðrar flokks-klíku, sem hafði meiri áhuga á að verja eigin hagsmuni en hagsmuni almennings. Dómstólar voru ekki sjálfstæðir og voru notaðir til að þagga niður í stjórnarandstæðingum. Ritskoðun var algjör og fjölmiðlar voru notaðir sem áróðurstæki. Saga þjóðanna var endurskrifuð til að samræmast hugmyndum valdhafa og eyða þjóðlegum hefðum sem gengu gegn ríkjandi hugmyndafræðilegri kreddu. Í stuttu máli höfðu þessi ríki ásýnd sjálfstæðra ríkja með sínar eigin ríkisstjórnir, en í reynd voru þær aðeins leppstjórnir, framlenging á valdinu í Moskvu. 

Allt framangreint kemur upp í hugann þegar skoðuð er mynd af embættismönnunum í sameiginlegu EES nefndinni sem fyrr í þessari viku hittust til að "segja JÁ" (aldrei "NEI") við þykkum bunka af regluverki frá valdinu í Brussel, en samtals voru í bunkanum 79 reglugerðir og tilskipanir frá ESB. Í framhaldinu verða sumar þeirra sendar Alþingi til samþykktar, formsins vegna, en aðrar þurfa engan gúmmístimpil þaðan. Hvert er þá hlutverk Alþingis í þessu ferli? Getur það neitað að samþykkja? Í leit að svörum er nærtækast að rifja upp hvað sagt var þegar þriðji orkupakkinn barst Alþingi til samþykktar árið 2019: Þá var sagt "útilokað" að Íslendingar gætu fengið undanþágu frá innleiðingu þriðja orkupakkans. Í viðtali við Rúv bætti fræðimaður í Evrópurétti við: „Það er náttúrulega nú þegar búið að semja á vettvangi sameiginlegu EES nefndarinnar um upptöku löggjafarinnar í EES-samninginn og við fengum ákveðnar undanþágur“ [...]] "Það myndi því ekki skila neinu að senda málið aftur þangað." Þarna er verið að lýsa mulningsvél, en ekki sjálfstæðu, lýðræðislegu lagasetningarferli.

Mikilvægt er að rifja þetta upp núna þegar Alþingi hyggst samþykkja frumvarp utanríkisráðherra um bókun 35, sem gerir varnir Íslands enn veikari en áður og mun auðvelda umbyltingu raforkumarkaðar hérlendis með stórfelldi hækkun raforkuverðs til heimila og fyrirtækja, en þegar munu vera komnar fram 36 eða 37 umsóknir um vindorkugarða víðsvegar um landið og allir þessir garðar nema 2 munu verða í eigu erlendra aðila. Í þessu ljósi er mögulega hægt að ímynda sér hvaðan þrýstingurinn kemur á alþingismenn að samþykkja frumvarpið sem allra fyrst.

Ásýnd Íslands mun breytast hratt þegar farið verður að "teppaleggja" landið með vindorkugörðum. Fjárfestar og erlend stórfyrirtæki munu hagnast en lífskjör almennings skerðast, "þökk" sé kjörnum þingfulltrúum þessa sama almennings. 

 

 

Hafa ráðherrar fengið umboð til að stofna hlutleysisstöðu Íslands í hættu?

Eftir hamagang síðustu mánaða er ég að koma mér á beinu brautina aftur. Umframorku og tíma má verja með ýmsum hætti, t.d. með að taka upp þráðinn í fundahaldi, greinaskrifum og þáttagerð. Þegar samfélagið (og allur hinn vestræni heimur) virðist vera að fara af hjörunum og þegar daglegar fréttir endurspegla sífellt meiri firringu, þá er það borgaraleg skylda fólks að halda uppi málefnalegri gagnrýni og leyfa rödd sinni að hljóma, þvi sagan sýnir að nánast um leið og slíkar gagnrýnisraddir þagna er voðinn vís. Saga 20. aldar er til marks um að valdagírugir ráðamenn sækja í sig veðrið þegar almenningur hættir að beina gagnrýnu kastljósi að athöfnum valdhafa.   

Út frá þessu flutti ég 45 mínútna pistil í Brotkastinu í gær, þar sem ég m.a. hvet Íslendinga til að skoða framgöngu ráðherra í lagalegu og siðferðilegu ljósi, spyrja málefnalegra spurninga og veita aðhald, því svo virðist sem stjórnarfarið hér sé farið að þjóna einhverju allt öðru en fólkinu sem hér býr, nánar tiltekið erlendum stofnunum, formlegum (og óformlegum) hernaðarbandalögum og erlendum kreddum. Á meðan ráðherrar leggja aðaláherslu á að sinna þessu og sýnast góðar í útlöndum morkna innviðir Íslands. 

Ég skrifa þetta og tala til að hvetja Íslendinga til að vakna úr rotinu, skoða hvert verið er að stefna með landið okkar og taka virkari þátt í þjóðfélagsumræðunni (og pólitík), því atvinnustjórnmálamönnum er ekki lengur treystandi fyrir stýrinu.

 

Úreltar kreddur íslenskra (ó)ráðamanna

Nk. mánudag, 17. mars, hefur mér verið boðið á fund utanríkismálanefndar Alþingis til að gera grein fyrir umsögn minni um frumvarp utanríkisráðherra um bókun 35. Umsögnina í heild má lesa hér.

Þótt heimsmyndin breytist nú hratt og atburðarásin bendi til að þjóðríki, sérstaklega örríki eins og Ísland, þurfi að leggja meiri áherslu á styrkingu innviða, matvælaöryggis, eigin orkuframleiðslu og vinsamleg samskipti við nágrannaþjóðir fremur en þátttöku í stríðsrekstri, þá geri ég ekki ráð fyrir öðru en að ég muni á ofangreindum fundi tala fyrir daufum eyrum ráðherra og þingmanna sem nánast allir hafa kokgleypt úreltar kreddur, nánar tiltekið um það að Íslendingar verði að leyfa alþjóðlegum stofnunum og ráðandi hugmyndafræði hvers tíma að ráða för, í stað þess að miða stefnumörkun við það sem best hefur reynst í tímans rás, efla íslenskan efnahag og hlúa að landsmönnum áður en farið er að senda milljarða úr landi í svarthol sem enginn sér til botns í. 

Birgir Steingrímsson formaður "Orkunnar okkar" fjallar um einn þátt þessa vanda í Morgunblaðsgrein í dag, þar sem hann leggur áherslu á að aðild að orkupökkum ESB sé að skaða íslenska hagsmuni. Þar segir m.a.: "Orkupakkar ESB hafa eingöngu orðið til skaða fyrir íslenskan almenning og munu hægt og rólega draga úr getu landsins til að byggja upp samfélag sem hefur verið eitt það besta í heimi þegar forræðið á helstu auðlind landsins færist úr landi. Afleiðingarnar eru ófyrirsjáanlegar."

Meirihluti alþingismanna hefur stutt óráðamenn síðustu ríkisstjórnar og núverandi í því að stuðla að óstjórn í fjármálum ríkis og sveitarfélaga, grafa undan Alþingi, veikja landamæraeftirlit (samhliða því að auka eftirlit með almennum borgurum!), hefta orkuframleiðslu, hvetja alla í lyfjasprautur sem gerðu sennilega meira ógagn en gagn, gefa til kynna að til séu fleiri en 2 kyn o.s.frv. Meðan ráðamenn þessarar þjóðar kjósa að hafa áttavitann kolrangt stilltan mun Ísland sogast nær þeirri hættulegu straumröst ófriðar og blindrar kreddu sem nú ógnar framtíðarhagsmunum lands og þjóðar. 

 

 

 

Hvæsandi tígrisdýr í gær, mjálmandi kettir í dag?

Venjulegt fólk, almenningur í Úkraínu, Rússlandi, ESB og USA vill fá að lifa í friði. En af einhverjum ástæðum virðast stjórnmálamennirnir vilja stríð. Herskáir kven-utanríkisráðherrar litla Íslands hafa skipað sér þar í framstu röð ásamt leiðtogum ESB, Bretlands o.fl. Sl. þrjú ár, meðan Úkraínu-stríðið hefur framkallað mörg hundruð þúsund manndráp og daglegan harmleik, hafa þessir "leiðtogar" ekkert gert til að bera klæði á vopnin. Fyrr í þessari viku var ESB komið svo langt í stríðsæsingum að Ursula von der Leyen boðaði virkjun neyðarheimildar 122. gr. stofnsáttmála ESB til að sneiða fram hjá öllu lýðræðislegu aðhaldi og setja vopnavæðingu ESB í forgang með 800 milljörðum Evra sem enginn veit hvaðan á að taka. Í sögulegu samhengi ættu öll viðvörunarljós að blikka þegar ráðamenn lýsa yfir neyðarástandi, því slíkt ástand hefur iðulega verið notað til að réttlæta það að stjórnvöld taki stjórnskipulega varnagla úr sambandi. En vika er sannarlega langur tími í pólitík, sérstaklega þegar sjá má stjórnmálamenn breyta um stefnu á nokkrum klukkustundum eftir að ríkisstjórn Úkraínu hefur samþykkt vopnahlé. Kaja Kallas mjálmar nú eins og lítill kettlingur og talar um frið en þessi sama kona hvæsti (brosandi) um allsherjarstríð fyrir aðeins örfáum dögum.

"Leiðtogar" ESB, Bretlands (og Íslands) líta ekki vel út núna eftir allt hernaðartal sitt síðustu ár og vonandi er enn hægt að afstýra þriðju heimsstyrjöldinni. Sjálfur er ég farinn að hallast að því að mesta ógæfa friðsamra borgara sé sú að hafa afhent dómgreindarlausu fólki valdataumana. 

 

 

Snúum af rangri braut

Daglegar fréttir sannfæra mig um að lengra verði ekki náð í öfugsnúningi. En svo rennur upp nýr dagur þar sem öfugmælin ná nýjum hæðum (réttara sagt: lægðum). Það nýjasta eru "siðferðilegar sprengjur" sem breskir þingmenn hvetja til að keyptar verði undir merkjum ESG (Environmental, social, governmental). Já, nú skal sprengt og drepið í nafni góðs siðferðis, allt stimplað með umhverfisvænum ESG stimpli.

Hvernig fetar fólk sig áfram í heimi þar sem öllu er snúið á hvolf? Þar sem friður er sagður vera verri en stríð, þar sem þjóðarleiðtogar vilja vopnaskak en ekki friðarviðræður og þar sem lýðræði gengur út á að innleiða stefnu sem enginn fékk að kjósa um, þar sem við eigum að fagna fjölbreytileikanum í öllu nema því hvernig við hugsum, þar sem útskúfa má fólki í nafni umburðarlyndis, þar sem fréttir eru áróður, þar sem jafnrétti er best iðkað með því að annað kynið sé skipað í allar valdastöður ríkisins, þar sem okkur er sagt að góð heilsa sé háð því að við fáum sem flestar sprautur og bóluefnin eru svo góð að þau koma ekki í veg fyrir smit, þar sem fullveldi snýst um að framfylgja ákvörðunum erlendra stofnana, þar sem menntun snýst um innrætingu en upplýsandi fræðsla og gagnrýnin hugsun mæta afgangi. Upptalningin gæti verið mun lengri.

Í hinni helgu bók segir að upphaf visku sé að óttast Drottinn. Íslenskt samfélag óttast Drottinn en sá ótti er byggður á öfugum forsendum eins og allt annað, því óttinn snýst um að ekki megi nefna nafn Guðs, því þá sé viðkomandi "skrýtinn". Mögulega er þessi ótti þó rökréttur því í hjarta sínu þekkja allir mun á góðu og illu, kunna að bera kennsl á ósannindi, vita að kynin eru ekki fleiri en tvö, vita að við eigum ekki að ljúga, stela og svíkja. En þegar menn hafa of lengi kallað hið illa gott og hið góða illt, og gert ljósið að myrkri og myrkrið að ljósi, þá vilja menn ekki heyra minnst á Guð. Það er skiljanlegt, en ekki góð afstaða til framtíðar. 

Úr smábarnabókunum munum við eftir Emmu öfugsnúnu og Láka, en þau höfðu þó vit á því að snúa af rangri braut og inn á betri veg. 

 

Höfum við ekkert lært?

Ríkissjóður Íslands er tómur þrátt fyrir stöðugt hækkandi skatta. Sjúklingar sofa á göngum Landspítalans, biðlistar lengjast stöðugt o.s.frv. en það skiptir engu máli því nú ætlar ríkisstjórnin að fjármagna stríðsrekstur úr tappalausum fjárhirslum sínum, þrátt fyrir að Íslendingar hafi engan her, jafnvel þótt Úkraína sé ekki í Nató og þrátt fyrir að Íslendingar hafi aldrei fengið að kjósa um hervæðingarfyrirætlun stjórnvalda. 

Með aðstoð fjölmiðla hafa fyrri og núverandi ríkisstjórn Íslands náð að tromma upp áður óþekkta hernaðarhyggju meðal almennra borgara, því nú á að búa til "varnarbandalag Evrópu". Límið í samstöðunni er heift og drifkraftur aðgerða er hatur á sameiginlegum óvini. Umræðan og viðmótið sem hún birtir er farin að minna á landslagið eins og það var þegar stjórnvöld smöluðu ungum sem öldnum í "Dauðadalshöllina" til að þiggja "sprauturnar góðu" gegn "veirunni skæðu". Þá var hysterían slík að hver sem leyfði sér að efast eða hvetja fólk til að flýta sér hægt mátti sætta sig við að vera kallaður öfgamaður, álhattur, samsæringur, óvinur alþýðunnar o.s.frv.

Með sama hætti er hver sem nú leyfir sér að tala máli friðar eða segir að fulltrúar Íslands eigi að tala máli sátta en ekki stríðs, sá hinn sami má vænta þess að vera kallaður "kvislingur" eða eitthvað þaðan af verra. 

Já, ráðamenn boða nú stríð í nafni friðar, rétt eins og ráðamenn hafa alltaf gert, m.a. í Jerúsalem árið 65 e.Kr. þegar leiðtogar Gyðinga vildu innleiða himnaríki á jörð með stríði gegn Rómverjum, en uppskáru helvíti. Staðan í Jerúsalem var þá sú að ríkið stóð á brauðfótum: Háir skattar voru borgurunum stöðugt þungbærari, embættismenn urðu stöðugt spilltari, atvinnuleysi hafði aukist. Upp spruttu menn sem heimtuðu gjald af almenningi til að tryggja öryggi þeirra. Pólitískur og samfélagslegur órói fór vaxandi. Selótar, sem voru pólitískir og trúarlegir ofstækismenn, hvöttu mjög til þess að Ísraelsmenn færu í (vonlaust) stríð við Rómverja. Hver sem ekki vildi fylgja stríðsæsingamönnum mátti vænta þess að vera beittur ofbeldi. Upphafið að endalokunum varð í hafnarborginni Sesaríu, þáverandi höfuðborg skattlandsins Júdeu, þegar skattlandsstjórinn Gessius Florus espaði almenning til uppþota í þeirri von að ólætin yrðu svo mikil að yfirmenn hans í Róm myndu ekki taka eftir fyrri misgjörðum Florusar í embætti. Fréttir af uppþotum í Sesaríu urðu neistinn sem kveikti í púðurtunnunni og Gyðingar hófu að ráðast á virki Rómverja, ræna þá og drepa. Jafnvel Samverjar, sem áttu litið sem ekkert sameiginlegt með Selótum, tóku þátt í ófriðnum. Viðbrögð Rómverska herveldisins urðu í stuttu máli þau að senda her til þessa svæðis í hinni fornu Palestínu til að stráfella Gyðinga. Frammi fyrir ógninni af rómverska hernum tvíefldust foríngjar Selóta, þótt þeir vissu að aðeins væri tímaspursmál hvenær héröð þeirra yrðu kramin undir hæl Rómverja. Til að efla samstöðu heimafólks létu þeir fangelsa og eignasvipta alla sem sýndu hernaðinum ekki stuðning. Þeir sem lýstu beinni andstöðu við hervæðinguna voru teknir af lífi. Þetta ástand stóð alllengi því árás Rómverjanna var lengi á leiðinni, en þegar hún loks kom þá stóð ekki steinn yfir steini. Endalokin urðu þau að m.a.s. musteri Gyðinga í Jerúsalem var jafnað við jörðu árið 70 e.Kr. 

Hver er hinn raunverulegi óvinur?

Frammi fyrir óvissu og stríðsógn virðist ríkisstjórn Íslands ætla að halla sér í átt til ESB samhliða því að tala af óvirðingu um Bandaríkin. Talsmenn ESB hafa gefið það út að nú eigi að verja hundruðum milljarða evra í vopnakaup og gefið í skyn að þar með stígi ESB fram á völlinn sem stórveldi (e. superpower). 

Fyrirætlanir þessar þurfa að skoðast í raunhæfu ljósi: ESB hefur framið efnahagslegan sjálfsskaða síðustu ár, m.a. vegna "grænnar" þráhyggju, og fyrir vikið orðið háð öðrum ríkjum um orku. Evrópsk stjórnmál hafa litast af annarri og ekki síður skaðlegri þráhyggju, þ.e. woke-isma, sem hefur gert lagaumhverfið flóknara, íþyngt stjórnsýslu og ruglað dómaframkvæmd (því nú eiga sumir að vera jafnari en aðrir fyrir lögunum). Báðar þessar þráhyggjur hafa grafið undan iðnaðarframleiðslu í ESB með þeim afleiðingum að efnahagurinn hefur verið á stöðugri niðurleið. ESB framleiðir sjálft engin verðmæti, en hefur framkallað ofvöxt skrifstofuveldis um allt meginlandið sem leitt hefur til aukins skrifræðis og minni skilvirkni. Ofvöxtur í regluverki hefur leitt til minna gagnsæis og þar með dregið úr fyrirsjáanleika laga og réttaröryggi. Leynt og ljóst hefur ESB grafið undan fullveldi aðildarríkjanna og sýnt metnað til að verða sambandsríki að Bandarískri fyrirmynd. Stöðugur áróður í þessa veru hefur grafið undan þjóðarstolti og föðurlandsást. Því er óljóst hvar ESB ætlar að finna hermenn til að marsera með öll dýru vopnin þegar þau verða tilbúin, því vandfundinn er sá maður (utan mögulega Viðreisnar og Samfylkingar) sem elskar ESB svo mikið að hann vilji fórna lífi sínu fyrir stjörnufána þess.  

En nútíminn er orðinn svo klikkaður að við virðumst þurfa að skilja "Orwellísku" til að átta okkur á málflutningi ráðamanna sem fullyrða að stríð sé friður og að hatur sé ást. Nú eiga allir að sameinast í hatri á forseta Bandaríkjanna sem framdi þann "glæp", fyrstur þjóðarleiðtoga frá því stríðið hófst, að kalla eftir friðarviðræðum og stríðslokum. 

Frá upphafi stríðsins hafa hundruðir þúsunda verið drepnir og í því samhengi má alls ekki nefna að ESB hefur á sama tíma greitt Rússlandi meira en 170 milljarða Evra fyrir gas og olíu. 

Frammi fyrir öllu þessu ráðlegg ég Íslendingum að slökkva á "fréttum" Rúv og annarra stöðva sem boða hatur í garð sumra en ekki annarra. Í þögninni getum við svo spurt okkur: "Hver er hinn raunverulegi óvinur?" Betur fer á því að hver og einn svari þeirri spurningu fyrir sig en láti ekki sérfræðinga ríkisstyrktra fjölmiðla stýra för.