Þá og nú.

Í Vestmannaeyjagosinu 1973 vaknaði fólk við að það var farið að gjósa í eynni, en allir voru rólegir og lögreglan rak ekki fólk út af heimilum sínum með offorsi á 95 sekúndum eins og gerðist í Grindavík árið 2023. Þegar amma var vakin með fréttum af gosinu, spurði hún hvort hún gæti ekki samt fengið að sofa aðeins lengur. Síðar um nóttina bakaði hún pönnukökur og fólk drakk kaffi í rólegheitum áður en gengið var niður að höfn. Þá höfðum við engan Víði og enga sérfræðinga sem vildu stjórna með kristalskúlur sem áttavita. 1973 leyfðist fólki að sýna æðruleysi í verki, mátti taka ábyrgð á sjálfu sér og pólitískar ákvarðanir voru í höndum stjórnmálamanna, ekki sérfræðinga á fagsviði þar sem tíminn er svo óræð stærð að þúsund ár geta verið sem einn dagur. 

Ég hlakka til þess dags þegar Íslendingar fara að andmæla sjálfvitum á vegum Almannavarna, sem vilja ráða því hvenær fólk fær að vitja um eignir sínar og hvernig við megum nýta híbýli okkar. Áður en langt um liður munu Íslendingar horfa raunsæjum augum á geðveikina sem tók völdin hérlendis árið 2021. Einhvern tímann munu menn geta hlegið að ruglinu og óvitrænni hjarðhegðun eins og þegar almenningur hamstraði klósettpappír í stað nauðsynja.