Við vatnaskil hljóta menn að ganga í lýðræðisátt, fremur en að stefna í átt að valdboði og skrifræði.

Stöðug útþensla EES réttar, sem saminn er af fjarlægum embættismönnum, er farin að kalla fram alvarlegar lýðræðislegar spurningar.

Lagasetning á að bæta hag þeirra sem eiga að búa við lögin, ekki þeirra sem semja lagareglurnar. Lög frá Alþingi eiga að bæta íslenska hagsmuni, ekki hagsmuni ESB.

Ísland gekk í EES til að taka þátt í efnahagslegu samstarfi en ekki á þeim forsendum að við værum að ganga í einhvers konar stjórnmálabandalag, þar sem erlend yfirvöld eigi síðasta orðið á sífellt fleiri sviðum um hvaða lög gildi hér.

Hvers vegna vilja íslenskir stjórnmálamenn veikja stöðu Alþingis?

Hvernig sjá þeir fyrir sér að leiðrétta EES reglur sem eru Íslandi óhagstæðar?

Hvernig á Alþingi að færa slíkar reglur til betri vegar án þess að kalla skaðabótaskyldu yfir Ísland?

Hver er staða íslensks almennings í slíku valdakerfi?

Í alvöru lýðræði svara valdhafar til ábyrgðar gagnvart borgurunum og þar geta kjósendur kosið nýja valdhafa í stað þeirra sem bregðast. Við viljum ekki lúta fjarlægu, ólýðræðislegu valdi sem krefst þess að eiga hér síðasta orðið um þær reglur sem við búum við. Um þetta fjalla ég nánar í Morgunblaðinu í dag. [Smellið til að stækka / lesa].