Sóttvarnalæknir sem kýs að grafa höfuð sitt í sandi birtist almenningi sem óábyrgur kjáni - og ekki starfi sínu vaxin.

Guðrún Aspelund þiggur laun frá almenningi fyrir að gegna starfi sóttvarnalæknis. Meginhlutverk þess embættis er að "bera ábyrgð á sóttvörnum". Meginverksvið sóttvarnalæknis er "að skipuleggja og samræma sóttvarnir og ónæmisaðgerðir um land allt". Samt kom þessi ríkisstarfsmaður af fjöllum í viðtali á Bylgjunni seinni partinn í gær þegar hún var spurð um ástæður þess að heilbrigðisráðherra BNA, RFK jr., hefur rekið alla nefndarmenn (17 talsins) úr nefnd hjá CDC (Center for Disease Control and Prevention), en nefndin hefur það hlutverk að yfirfara öryggi og skilvirkni bóluefna og gefa út leiðbeiningar um hverjir skuli fá þau. Um þetta hefur RFK m.a. skrifað grein í Wall Street Journal. Sömuleiðis hafa nær allir fjölmiðlar hins vestræna heims fjallað um málið, en Guðrún kemur samt alveg af fjöllum. Henni til fróðleiks hefur RFK sagt að þessar uppsagnir hans miði að því að gera nefndina óháða og tryggja að hún starfi ekki lengur sem sjálfvirkur stimpill fyrir hagnaðardrifnar áætlanir lyfjaiðnaðarins (e. "no longer function as a rubber stamp for industry profit-taking agendas”). RFK hefur bent á að nefndin hafi aldrei mælt gegn nokkru bóluefni og ekki staðið undir ábyrgð, sérstaklega hvað varðar þau bóluefni sem gefin eru ungabörnum og barnshafandi konum. Hagsmunatengsl nefndarmanna vöktu sömuleiðis áhyggjur, en þeir höfðu ítrekað mælt með lyfjum sem þeir höfðu fjárhagslega hagsmuni af að mæla með. Á árinu 2025 er svo komið að Bandaríkjamenn fá nú yfir 70 skammta af bóluefnum í æðar sínar fyrir 18 ára afmælið! Á sama tíma og bóluefnaskömmtum hefur þannig fjölgað, fjarar jafnt og þétt undan heilsufari Bandaríkjamanna. Þetta er sjálfstætt rannsóknarefni (þótt ríkislaunaðir sérfræðingar á þessu sviði hafi furðu lítinn áhuga á slíkum rannsóknum). Í hnotskurn snýst brottrekstur þessara 17 nefndarmanna um það að endurheimta traust á ríkisstofnunum sem of lengi hafa þjónað hagsmunum stórfyrirtækja en vanrækt skyldur sínar gagnvart almenningi.

Ekkert af þessu virðist sóttvarnalæknir Íslands kannast við - og hún kannast heldur ekki við að margsprautaður almenningur á Íslandi sé farinn að efast um þá ákvörðun að hafa látið dæla í sig efnakokteil sem litlum (engum?) árangri skilaði, auk þess sem vísbendingar hrannast upp um að lyfin hafi valdið útbreiddu og alvarlegu heilsutjóni, sbr. m.a. fjöldamargar greinar eftir Þorgeir Eyjólfsson og Helga Örn Viggósson (sem sóttvarnalæknir les en svarar aldrei). Sóttvarnalæknir þekkir að eigin sögn, ekkert til þeirra áhyggja (og heilsuvanda) sem annar hver maður á Íslandi talar nú orðið um upphátt, um allt unga (og heilsuhrausta) fólkið sem hefur verið að fá hjartaáföll (sjálfur þekki ég 14 manns persónulega), um öll túrbó-krabbameinin sem hafa verið að greinast, um fjölgun fósturláta og ungbarnadauða, um ófrjósemisvanda o.s.frv. sem Íslendingar tala nú um sín á milli, enda vart annað hægt þegar allir þekkja orðið dæmi um ótrúlega fjölgun heilsufarsvandamála í nærumhverfi sínu.  

En þótt Guðrún Aspelund sé greinilega illa að sér um það hvað er að gerast hjá systurstofnunum í nágrannalöndum okkar, þá þekkir hún þau fornu sannindi að ekki skuli nefna snöru í hengds manns húsi. Frammi fyrir afneitunum Guðrúnar Aspelund, vil ég ítreka þau tilmæli til íslenskra stjórnvalda, sem ég setti fram í sama þætti (Reykjavík síðdegis) fyrir nokkrum dögum, að athafnir og embættisverk yfirvalda verði tekin til sjálfstæðrar og óháðrar skoðunar.