Uppskrift að farsæld eða ávísun á vandræði?

Ég hef (ennþá) tröllatrú á dómgreind Íslendinga, en hallast þó að því að áttavitarnir sem við höfum vanist á að nota síðustu áratugi hafi allir bilað á síðustu árum. Pólitískt segulnorður RÚV, háskólanna, kirkjunnar, Sjálfstæðisflokksins og ríkisstyrktra fjölmiðla vísar allt í átt að ný-kommúnisma (woke-hugmyndafræðin er gamaldags kommúnismi í nýjum fötum).

Eins og í Rússlandi fyrir 100 árum er verið að umbylta íslensku samfélagi. Þetta er sem betur fer ekki gert með aðferðum Bolsévikka sem notuðu bál og brand, heldur Mensévikka sem vildu koma sósíalisma á í mörgum smærri skrefum, með áróðri og innrætingu sem fengi almenning til að kjósa "rétt". Samkvæmt byltingarritum (gömlum og nýjum) ber að bæla niður andmæli og byggja nýtt samfélag á grunni kreddunnar, þar sem eignum er endurúthlutað og framleiðslutækin / iðnaðurinn / landbúnaðurinn / sjávarútvegsfyrirtækin eru sett í eigu "almennings" (sem fámenn pólitísk valdaklíka og vinir þeirra stjórna og fleyta rjómann ofan af). Til að þetta megi takast þarf að koma á sterkri miðstýringu, þjappa saman valdinu, hafa stjórn á skoðanamyndun fólks til að tryggja hugmyndafræðilega einsleitni - og í stuttu máli móta samfélagið að sósíalískri (nú "vók") fyrirmynd. 

Eins og í Rússlandi Leníns freista "vókistar" nútímans þess að stýra umræðunni með því að þrengja það svið sem leyfilegt er að ræða um. Allt sem ekki má efast um / ræða er stimplað sem "öfgar" og öllum er ætlað að fylgja meginstraumnum án frekari spurninga / umræðu. 

Þar sem hugmyndafræðin gengur út á að þjappa saman valdi undir fána ólýðræðislegs yfirþjóðlegs valds má ekki ræða um mikilvægi sjálfsstjórnar, beint lýðræði, um það hvað innviðir 320.000 manna smáríkis þola, um vernd tungumálsins, um alþjóðlega glæpastarfsemi, um veikburða löggæslu, forræði þjóðríkis á eigin landamærum o.s.frv. Þetta eru víst ekki leyfilegar áhyggjur, en lögmætt er að magna upp ótta við loftslagsbreytingar (sem hafa þó alltaf verið til staðar) og vopnaskak í fjarlægum löndum (sem því miður virðist aldrei verða stöðvað). Síðastnefndu atriðin má nýta til að fá fólk til að afsala sér bæði fjármunum og valdi. Friðarsinnar eru þ.a.l. illa þokkaðir af "vók-samfélaginu".  

Á 20. öld reyndu menn víða um heim að gera pólitíska hugmyndafræði að trúarsetningu. Það gafst ekki vel og endaði með kúgunarstjórn til að tryggja "einingu" og "frið". Stóri lærdómurinn er sá að þessum þjóðum hefði farnast betur ef efasemdamönnum hefði verið leyft að spyrja lögmætra spurninga, veita málefnalegt aðhald og benda á aðrar leiðir en þá sem ríkisreknir fjölmiðlar, ríkisreknir stjórnmálaflokkar, ríkisreknir háskólar og ríkisrekin kirkja eru sammála um að beri að fylgja.

Bara lauflétt pæling á sunnudagsmorgni. Eigið yndislegan dag!