Stuðningsmaður nr. 1

Í stormviðrum lífsins þurfum við öll að hafa akkeri, einhvern sem getur hastað á vindinn, einhverja heimahöfn til að hvílast í, einhvern sem stendur vaktina þegar aðrir yfirgefa skipið, einhvern til að halda skútunni á réttum kili í straumröstum og öldugangi, einhvern sem vill að draumar okkar rætist, einhvern sem hlustar, sem segir þér satt, sem réttir okkur hjálparhönd og sem samgleðst þegar lífið lyftir okkur sem hæst. Sá sem hefur slíkan stuðning getur þolað allt mótlæti og hann getur sett sér það takmark að lifa lífi sem hefur inntak og merkingu fremur en að sækjast eftir því sem er hégómlegt og hverfult. Sá sem slíkan stuðning hefur getur fundið hjá sér hugrekki til að tala út frá því sem hann veit sannast og réttast í stað þess að ritskoða sjálfan sig og fela sig í hópnum. Við höfum öll slíkan bakhjarl, sem elskar okkur skilyrðislaust og ítrekar 365 daga á ári að við eigum ekki að óttast, heldur lifa í jákvæðni, kærleika, von, trú og bjartsýni.

Um þetta skrifaði Hrafnhildur meðfylgjandi grein, sem birtist á visir.is nú í morgun.