Kennslustund í "stjórnmálaskólanum"

Þótt ég hafi aldrei gengið í stjórnmálaskóla hjá stjórnmálaflokkunum, þá sýnist mér að meginlexían þar hljóti að vera eftirfarandi:

1. Ekki tala við fólk eins og það sé viti borið. Talaðu heldur við það eins og þau séu prinsipplausir fávitar og treystu því að þau muni trúa öllu sem þú segir (sætar lygar ganga betur ofan í fólk en beiskur sannleikur) og að þau muni treysta þér í blindni (ef þú lofar að leysa þau undan ábyrgð) og vera fús til að afhenda þér völd (ef þú lofar að hugsa fyrir þau).  
2. Gæði stjórnmálamanns eru ekki mæld í því hvort hlutaðeigandi segir satt / varar við hættumerkjum / tjáir sig út frá bestu samvisku / talar út frá innri sannfæringu / kemur heiðarlega fram / elskar landið sitt / ber umhyggju fyrir þjóð sinni. Nei, stjórnmálamaður telst aðeins nothæfur ef honum gengur vel að gefa út loforð sem fá fólk til að mæta á kjörstað og kjósa hann. Ekkert annað skiptir máli. Spurningin er bara hvað þú treystir þér til að segja og gera - samvisku þinnar vegna. [Stjórnmál eru ekki hentugur vettvangur fólks sem vill hafa hreina samvisku].
3. Til þess að veiða atkvæði þarftu að vera tilbúinn að gefa loforð sem þú veist að aldrei verður unnt að efna. Dæmi: Lofa lægri sköttum, hærri bótum, styttri vinnuviku, meiri frítíma, fullkomnu jafnrétti, útrýma öllu óréttlæti o.s.frv.
4. Síðast en ekki síst þarftu að muna: Að brosa blíðlega, vera smart í tauinu, styðja fóstureyðingar (án minnstu fyrirvara), vera tilbúinn til að gera góðverk þín á annarra manna kostnað.