Í tilefni af nýju viðtali við Kára Stefánsson

Við lestur á þessu viðtali við Kára Stefánsson þurfa vafalaust margir að klípa sig til að trúa því að hér tali sami maður og vildi flytja óbólusetta út í Grímsey og kallaði það ,,drullusokkshátt" að vilja ekki láta bólusetja sig. Kári var einn helsti talsmaður sprautulyfja sem haft hafa alvarlegar aukaverkanir á fjölda fólks. Sjálfur viðurkennir Kári nú að einhverjir hafi farið illa út úr sprautunum. Hjartavöðvabólga, taugaverkir, heilablóðföll o.fl. eru alvarlegar aukaverkanir sem ekki verða teknar aftur. Í þessu ljósi er alvarlegt að íslenskir sérfræðingar með liðsinni stjórnvalda hafi haldið þessum sprautulyfjum svo stíft að fólki sem raun bar vitni.  

Að því sögðu er jákvætt að Kári skipti um skoðun, enda er það ekki merki um heilbrigða skynsemi að gera skoðanir að trúarbrögðum. Vonandi lærum við af því sem hér gekk á. Einlæg ósk mín er sú að nú finni fleiri sérfræðingar hjá sér kjark til að stíga fram með endurmat á gögnum sem lágu ákvörðunum til grundvallar. Ef dreginn verður viðeigandi lærdómur af þessu öllu getum við vonandi komist betur í gegnum næsta faraldur. 

Nokkur atriði til upprifjunar: 

Kórónuveiran (SARS-CoV-2) var kynnt til sögunnar vorið 2020 sem stórhættuleg heilsufarsvá, sem ógnaði öllum jafnt. Hættan var sögð slík að stjórnvöld tóku sér leyfi til að kippa stjórnarskrárákvæðum úr sambandi og svipta almenning borgaralegum réttindum. Ferðafrelsi, fundafrelsi, atvinnufrelsi og réttur barna til menntunar sættu margháttuðum og víðtækum skerðingum. Fyrirtækjum var lokað. Aðgengi að dómstólum skert. Stjórnsýslustofnunum var lokað. Allt var þetta gert á grundvelli þess að vernda þyrfti almenning fyrir aðsteðjandi ógn, því þetta væru „fordæmalausir tímar“ og verja þyrfti líf og heilsu almennings. Þetta eru rök sem sótt eru til neyðarréttar. 

Á þessum grunni var brotið gegn frelsi og mannréttindum almennings. Skerðingarnar voru réttlættar með óvísindalegum rökum. Sóttvarnalæknir og teymi hans fékk fordæmalaus völd til að gera nánast hvað sem var. Aðgerðir voru ekki réttlættar með vísan til traustra heimilda, heldur álita og þau töldu sér ekki skylt að birta ákvarðanir sínar, né rökstyðja þær.  Í stuttu máli má segja að tæknimenn hafi tekið völdin. Færðumst frá lýðræðislegum stórnarháttum til sérfræðingaræðis. Frá því að búa í réttarríki yfir í að búa í sóttvarnaríki.  

Undirritaður er þeirrar skoðunar að íslenska ríkið hafi farið út fyrir leyfileg valdmörk í því ferli sem hér um ræðir og gerst sekt um mismunun sem ekki hefur verið réttlætt, hvorki lagalega né málefnalega enda ósannað að réttlætanleg hafi verið að skipta borgurum landsins í tvo misréttháa hópa eftir bólusetningarstöðu. Sönnunarbyrði um slíkt hvílir á ríkinu.

Hvert er inntak réttarríkisins? Í stuttu máli að ríkið sé bundið af reglum. Hlutverk dómstóla í réttarríki er að hafa eftirlit með því að ríkið lúti þeim reglum sem því eru settar í stjórnarskrám og almennum lögum. Þetta er vörn borgaranna gegn því að handhafar ríkisvalds beiti valdi af geðþótta / á ófyrirsjáanlegan / óútreiknanlegan hátt. Í réttarríki ná lögin til allra, allir eru jafnir fyrir lögunum. Fyrir þessa hugsjón réttarríkisins hafa menn barist í gegnum aldirnar og fórnað bæði frelsi og lífi. Á þessum grunni byggja ákvæði mannréttindasáttmála og stjórnarskráa um frelsi og réttindi einstaklinganna. Í vestrænum ríkjum sem kenna sig við frjálslyndi og lýðræði hefur verið litið svo á að allt framangreint marki ramma utan um stjórnmálin.

Í þingræðu 22.12.21 spurði ég m.a. „Er hættan sem við stöndum frammi fyrir orðin slík að það sé réttlætanlegt að ýta til hliðar hefðbundnum viðmiðum? Gengur þetta svo langt að það megi víkja til hliðar viðmiðum sem við höfum lagt til grundvallar, þ.e. um réttarríki, um borgaralegt frelsi eða um lýðræði? Eiga þessar undirstöður stjórnskipunarinnar að vera í uppnámi? Er hættan sem við stöndum frammi fyrir svo alvarleg að það sé réttlætanlegt að raska hér öllu valdajafnvægi milli löggjafar, framkvæmdarvalds og dómsvalds? […] Er hættuástandið slíkt að það megi nota sóttvarnalög til almennra skerðinga á réttindum borgaranna? Er hættan sem við stöndum frammi fyrir slík að það sé réttlætanlegt að stýra nú landinu með reglum sem eru settar án þinglegrar umræðu, án lýðræðislegrar temprunar?“

Stjórnarskráin geymir enga almenna heimild til að lýsa yfir neyðarástandi, en það var þó gert. Því verður að spyrja: Var neyðarástand fyrir hendi sem réttlætti að lögum þær aðgerðir sem stjórnvöld gripu til?

Svar: Samkvæmt ritrýndri grein sem fyrst var birt vorið 2020 og kom út í endanlegri útgáfu í júlí það ár, og síðan hefur verið birt í fréttabréfi WHO (sjá hér: 10.2471/BLT.20.265892) og byggð er á stranglega rannsökuðum alþjóðlegs mótefnaalgengi (e. international seroprevalence) er miðgildis dánartíðni (e. median IFR) fólks á aldrinum 0-59 ára 0,035%, en af öllum íbúum jarðar falla 86% í þennan aldurshóp. Þetta þýðir að 6,8 milljarðar manna (af u.þ.b. 8 milljörðum) höfðu 99,965% líkur á að lifa af kórónaveirusmit.[1] Dánarlíkur fólks undir 70 ára aldri (median IFR) 0,04%. Rétt er að undirstrika að þetta er yfirlitsrannsókn (meta-analýsa) sem byggir á fjölda annarra greina og dregur niðurstöður þeirra saman. Tekið er fram að þessar tölur byggja á rannsóknum sem gerðar voru áður en byrjað var að sprauta með svonefndum covid-bóluefnum. Einnig er ástæða til að geta þess að ofangreindar tölur kunna að ýkja hættuna þar sem þær byggjast á tölfræði sem nær til heilbrigðra jafnt sem fársjúkra einstaklinga, en viðurkennt er t.d. að offitusjúklingar voru í miklu meiri hættu en einstaklingar í eðlilegum holdum. 

 

[1] 0-19 ára ungmenni voru með og 99,9997% lífslíkur og 0,0003% dánarlíkur; 20-29 ára voru með 99,997% lífslíkur og 0,003% dánarlíkur; 30-39 ára voru með 99.989% lífslíkur og 0.011% dánarlíkur;  40-49 ára voru með 99,965% lífslíkur og 0,035 dánarlíkur.

 

„Auðvelt að vera klár eftir á“