Aumingjaháttur hefur afleiðingar

Á kaffistofum landsins og í kaffiboðum út um allan bæ lúffar frjálslynt og friðsamt fólk daglega fyrir yfirgangsmönnum / sjálfskipuðum kennivaldsmönnum sem allt þykjast vita og öllu vilja ráða. ,,Ég nenni ekki að standa í þessu" / ,,ég hef ekki orku í þetta" eru svörin sem notuð eru til að réttlæta óstaðfestuna, uppgjöfina og þegjandaháttinn. Frjálslyndir menn hörfa út í horn um leið og hinir stjórnlyndu sækja fram. Að lokum standa aðeins dólgar eftir á sviðinu, í innbyrðis valdabaráttu. 

Mannkynssagan geymir ótal dæmi um menn sem sýnt hafa sig viljuga til að hafna staðreyndum, hampa afstæði, kalla hið illa gott og hið góða illt, vilja gera myrkur að ljósi og ljós að myrkri (Jes. 5:20-24). Þeir setja fram ósannindi og endurtaka þau stöðugt til að má út mörk sannleika og lygi, lofa upp í ermina á sér þrátt fyrir að öllum megi vera ljóst að loforðin sé ekki unnt að efna, setja fram óraunsæjar lausnir, hvetja fólk til að gefa sig tilfinningunum á vald en hafna skynsemi sinni (og samvisku), nota slagorð í áróðursskyni og freista þess að ná tökum á almenningsálitinu til að geta haft áhrif á niðurstöður kosninga og þá breytt lögum og þannig stýrt niðurstöðum dómsmála. Þessi vegferð byrjar með því að menn gangast undir að allt sé afstætt og að enginn sannleikur sé til. Ekki er unnt að finna skýrara dæmi um þessar andstæður, en í samtali Krists við Pílatus, sjá Jóh. 18:37-38. Svar Pílatusar um afstæðan sannleika er gefið í ótta, því hann hræddist heift keisarans sem yfir hann var settur, en það myndi þýða að Pílatusi yrði steypt af stóli. Hallgrímur Pétursson orðar þessa klemmu svo: „þetta, sem helst nú varast vann, varð þó að koma yfir hann" (Passíusálmur 27:6). Svar Pílatusar er réttlæting allra þeirra sem fyrr og síðar hafa misbeitt valdi til að koma lögum yfir andstæðinga sína og dæma þá á þeim grunni. Með því að afneita hlutlægum sannleika er lokað á umræðu um annað ríki ofar þessum heimi. Lóðréttur mælikvarði góðs og ills er þá klipptur bæði ofan af og neðan af. Eftir stendur aðeins láréttur heimur þar sem menn eru ofurseldir veraldlegu valdi. Tilvera manna í slíkum heimi leysist fyrr eða síðar upp í baráttu um skilgreiningarvaldið, þ.e. hverjum leyfist að skilgreina hvað teljist rétt og hvað rangt. Þetta vald færist svo milli þeirra sem valdfrekastur er hverju sinni. Þannig blasir við að þegar menn gefa sig afstæðishyggju á vald ofurselja þeir sig um leið hreinni valdbeitingu því í slíku umhverfi ræður ekkert annað en valdið og hagsmunir þess úrslitum. Útilokun staðreynda og afneitun sannleika er því fljótasta leiðin í átt til harðstjórnar þar sem lögin geta kveðið á um hvað sem er. Í slíku lagaumhverfi þar sem lög eru notuð til að svipta menn lífi, frelsi og eignum, þar sem ógn og kúgun er leyfð í nafni réttlætis, þar sem sakleysið er fótum troðið í nafni velferðar, verða lögmenn að þrælum, lögreglumenn að böðlum og dómarar að nokkurs konar „veraldlegum prestum“ sem leggja blessun sína yfir það sem fram fer í nafni laganna.