Göngum fram með góðu fordæmi

Í veikum mætti reynir almenningur að fylgja góðum gildum, elska náungann, virða líf og heilsu, forgangsraða, verja hið smáa, berjast gegn hinu illa. Við erum eilífðar smáblóm á stóra sviðinu, sem þráum ekkert heitar en frið á plánetunni jörð.

Við lifum á afhjúpandi tímum, þar sem tækifæri gefst til að sjá enn skýrar hvað við viljum og hvað við viljum ekki. Við eigum að vera friðflytjendur, ekki etja fólki saman í stríð heldur stía slagsmálahundum í sundur. Kennari réttir ekki krökkum barefli til að lemja á öðrum. Kennaranum er sama um hver byrjaði. Hann hugsar bara um hvernig hægt er að enda slagsmálin; spyrja sem sagt ekki "hver byrjaði" heldur "hver ætlar að hætta". Var okkur ekki öllum kennt að "sá vægir sem vitið hefur meira"? 

Vantar ekki meiri trú í íslenskt samfélag? Verðum við ekki að hafa trú á samningum og sáttamöguleikum? Enginn verður barinn til hlýðni.

Um leið og þjóðir fara að moka peningum í vopn, þá er verið að knýja stríðsvélarnar, en ekki frið. Íslendingar hafa aldrei samþykkt í kosningum að verða hernaðarþjóð. Það eru svik við Íslendinga þegar stjórnvöld kaupa vopn í okkar nafni. Skiljanlegt er að stjórnvöld vilji hjálpa hrjáðum þjóðum, en það verður ekki gert með því að afhenda fjármuni án eftirlits sem enginn veit hvert renna. 

Í okkar veika mætti getur hvert og eitt okkar sýnt gott fordæmi og haft trú, von og kærleika að leiðarljósi. Það gæti Ísland líka gert á alþjóðasviðinu. 

 

Stöðva flutning birgða og hóta frekari afleiðingum