Trúvillingar þá og nú

Góður samferðamaður minn, sem legið hefur löngum stundum yfir ritum um sagnfræði, freistar þess að draga mannkynssöguna saman í nokkrar setningar: Valdhafar hafa ávallt krafist þess að almenningur fylgi þeirri trúarsetningu sem nýtur viðurkenningar ríkisins hverju sinni. Fótgönguliðar valdsins (fræðimenn og farísear allra tíma) ganga hart fram í að kúga fólk til hlýðni. Þeir sem efast / aðhyllast aðra túlkun trúarinnar / hafna trúnni / taka upp aðra trú, eiga ekki von á góðu. 

Á 20. öld gerðu hernaðarleg stórveldi tilraun til að færa almenning frá guðstrú til nýs átrúnaðar þar sem ríkið var sett á stall Guðs og leiðtogarnir gerðir að átrúnaðargoðum og vísindamenn / áróðursmeistarar gerðir að prestum. Í nafni guðlausra pólitískra kenninga sem gerðar höfðu verið að trúarbrögðum var tugum milljóna manna fórnað í Kína, Rússlandi, Þýskalandi, Kambódíu og víðar. 

Þessi vinur minn lauk ræðu sinni með því að segja að á þennan mælikvarða sé ljóst að forystumenn margra ríkja á 21. öld hafi aðhyllst sterkan átrúnað ekki síður en valdhafar fyrri alda, nema að nú hefur guðlaus efnishyggja tekið þá heljartökum og að á þeim grunni sé reynt að halda fólki í stöðugum ótta og þessi nýi átrúnaður er boðaður af miklum eldmóð í predikunarstólum nútímans, þ.e. í sjónvarpi og útvarpi.

Þá gerist það sem sagan hefur sýnt á hverri einustu öld: Kristindómurinn tvíeflist þegar að honum er sótt og nýjar kynslóðir leita aftur í klassíkina, hafna óttastjórnun og treysta Orðinu sem segir okkur að vera hughraust, elska náungann, virða þau siðferðilegu lögmál sem okkur hafa verið gefin, í samræmi við lögmál náttúrunnar.