Arnar Þór Jónsson

Ástæða er til að vekja athygli á beittri grein Hjartar J. Guðmunssonar um "stóra valdaframsalsmálið" (bókun 35) sem birt er á Vísi. Hjörtur undirstrikar þar það sem öllum má vera orðið ljóst, þ.e. að málið er banvæn eiturpilla sem Sjálfstæðisflokkurinn ákvað því miður að gleypa. Ræður þingmanna flokksins um málið nú í vor (þar á meðal málflutningur nýs formanns flokksins) voru eins og eitt samfellt sjálfsmorðsbréf flokks sem áður státaði af hugsjón um sjálfstætt lýðveldi og óskert fullveldi. Við þessari vegvillu hef ég lengi varað. 

Þessi nútíma harmleikur minnir á sorgarsöguna um Machiavelli (1469-1527) sem með orðum sínum og athöfnum sveik eigin hugsjónir og gildi. Hann hafði á fyrri stigum verið dyggur þjónn Flörenska lýðveldisins, sem hafði hrakið Medici fjölskylduna frá völdum. Machiavelli hafði á þessum tíma fögur orð um borgaralegt frelsi, valddreifingu, andóf gegn hvers kyns harðstjórn og um ábyrgð borgaranna á framtíð lýðveldisins. En þegar Medici-klíkan náði völdum að nýju 1512, þá var Machiavelli sviptur embætti, fangelsaður, pyntaður og sendur í útlegð. Í biturð sinni og reiði skrifaði Machiavelli bókina "Furstinn" 1513 sem handbók fyrir stjórnendur. Í bókinni snýr hann öllum fögrum hugsjónum á hvolf og talar um að réttlætanlegt sé að menn ljúgi, blekki og jafnvel drepi til að ná og halda völdum. Tilgangurinn (völdin) helgi meðalið (réttlæti aðferðirnar sem beitt er). Með bókinni snerist Machiavelli gegn öllum þeim hugsjónum sem hann hafði áður haldið á lofti og hélt þess í stað á loft þeirri svörtu sýn á stjórnmálin, sem virðist lita þau allt til þessa dags, að hugsjónir skili engu á því sviði og því sé öllum best að beita blekkingum, svikum, vélabrögðum og baktjaldamakki. Þótt Sjálfstæðisflokkurinn sé ekki endilega verri en aðrir flokkar sem eiga fulltrúa á Alþingi Íslendinga, þá verður hann mér og mörgum öðrum harmdauði. 

Er ég eini maðurinn sem finn fyrir ónotakennd þegar sýndar eru myndir frá öllum þessum "leiðtogafundum" þar sem allir eru á einu máli, brosandi og kjassandi hvern annan, faðmandi og kyssandi, hlæjandi og klappandi? Hver getur verið skýring þess að allt þetta fólk, frá öllum þessum mismunandi löndum, þar sem alls konar innanlandsófriður, ósætti og átök geisa, skuli allt geta verið svona ofboðslega sammála - og svona góðir vinir - og í svona miklum fyrirvaralausum kærleikum hvert við annað? Er eitthvað sem býr hér að baki sem við sjáum ekki / skiljum ekki? 

Mér er auðvitað ljóst að þessir "leiðtogar" eru venjulegt fólk, sem er lítið í sér og óöruggt eins og langflestir almennir borgarar. Kannanir staðfesta aftur og aftur að það sem fólk óttast mest er "glossófóbía", þ.e. að flytja ræður fyrir framan aðra (fólk virðist óttast þetta meira en dauðann, meira en loðnar köngulær, eiturslöngur o.fl.). Rót þessa ótta er ekki feimni, heldur óttinn við viðbrögð annarra, við dóm annarra. Í óöryggi sínu kjósa margir að fylgja afstöðu "sérfræðinga". Í kóvid-klikkuninni afhjúpaðist að "sérfræðingarnir" voru ekkert skárri, því í ótta sínum hörfuðu þeir (læknar, lögfræðingar o.fl.) í það að fylgja afstöðu stjórnvalda, sem í ótta sínum hörfuðu í það að fylgja afstöðu annarra þjóða, sem í ótta sínum hörfuðu í það að fylgja afstöðu alþjóðastofnana (WHO, SÞ o.fl.). Þegar óttinn fór svo loks að réna og menn áttuðu sig á að C19 var engin drepsótt og í raun á pari við slæmar flensur, kusu menn að beina athyglinni annað til að þurfa ekki að horfast í augu við vitleysuna, mistökin, fjárausturinn, frelsissviptinguna, fjárlagahallann o.s.frv. Til að breiða yfir allt þetta risastóra rugl þarf eitthvað enn ógnvænlegra. Hvað gæti það verið? Jú, stríð. Vafalaust er það algjör tilviljun að Úkraínustríðið braust út einmitt um það leyti sem almenningur var að átta sig á að C19 hafði orðið að allsherjar, tilefnislausri hjarðsturlun. Rússagrýlu má nota til að magna upp stríðsótta, berja stríðstrommur, ryksuga meira fé úr ríkissjóðum, fóðra vasa vopnaframleiðenda, halda fleiri "leiðtogafundi" og hlæja saman.

Við skulum ganga út frá því að "okkar miklu leiðtogar" séu ekki annað en venjulegt fólk, sem er lítið í sér eins og við hin, sem í ótta við dóm annarra fundarmanna þora ekki að tjá sjálfstæða skoðun sína / gæta hagsmuna heimaríkis síns, en kjósa þess í stað að fela sig í hópnum, allt í nafni "samstöðu" og "einingar". Er ég eini maðurinn sem velti fyrir mér hvernig "rétta" línan er lögð á fundum þar sem engin raunveruleg skoðanaskipti fara fram, engar gagnrýnar spurningar, enginn ágreiningur? Sá dagur hlýtur að renna upp bráðum að almenningur fær nóg af öllu þessu skrumi og yfirborðsmennsku og fer þess í stað að kjósa fólk sem þorir að segja sína eigin skoðun, þorir að verja hagsmuni lands síns og þjóðar, þorir að tala máli friðar þótt allir aðrir tali um stríð og manndráp sem "lausn". 

Fyrir mitt leyti segi ég bara: Burtu með alla þessa "leiðtoga" sem eru engir leiðtogar, heldur hjarðmenni. Burt með þau. 

	NATO stendur sterkara eftir
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Með vaxandi óhug horfum við á (ó)ráðamenn í Evrópu verða sífellt herskárri í tali, stöðugt drýgingalegri þegar talað er um hervæðingu og stöðugt fullvissari um óumflýjanleika styrjaldar við Rússa. Sérstaklega er Ursula von der Leyen herská og vill undirbúa ungdóminn fyrir stríð, þ.e. önnur ungmenni en sín eigin. Á fundinum tilkynnti hún að "Evrópa" muni setja milljarða Evra í vopnaframleiðslu og hervæðingu. Hér vakna fleiri spurningar en svör: Ef aðildarríki ESB annast sjálf um varnir sínar, af hverju talar fulltrúi ESB fyrir þeirra hönd á fundinum? Eru fundargestir mögulega að gleyma því að það eru þjóðríkin sem munu greiða hergagnaiðnaðinum, ekki ESB? Hver kaus Ursulu sem leiðtoga Evrópu? Hvers vegna brosir hún þegar hún talar um allsherjar stríð (e. full scale war) við Rússa innan 5 ára? Hvað er Zelensky að gera þarna (Úkraína er ekki í Nato)? Augljóslega hafa Ursula, Keir Starmer, Macron og Merz mikinn áhuga á stríði við Rússa, en bendir eitthvað til að almenningur / kjósendur hafi áhuga? Væri ekki gott að byrja á að ræða við þá sem munu þurfa að blæða í stað þess að byrja á "leiðtogafundi"? Munu fulltrúar Íslands á svona fundi hafa þrek til að tala máli friðar?

Óhugur minn á sér eftirfarandi rót: Þessi fundur snýst ekki um frið eða varnir Evrópu, heldur er raun verið að taka ákvörðun um að seilast ofan í vasa almennra borgara til að fóðra vasa hergagnaframleiðenda, samhliða því að valdefla ókjörna búrókrata eins og Úrsúlu sem vilja gera ESB að einhverskonar stórveldi á sviði heimsmálanna, á pari við Rússland, Kína og Bandaríkin. Á meðan fjármunum og orku er varið í að verjast hugsanlegri framtíðaráhættu í austri molna ríki Evrópu, þ.m.t. Ísland, innan frá vegna lögleysu, stjórnleysis og vaxandi skipulagðrar glæpastarfsemi.

Áður en lengra er haldið - og áður en ríkisstjórn Kristrúnar lofar milljörðum frá Íslandi í þessa "uppbyggingu" - væri rétt að fram færi ábyrg umræða hérlendis um hvert Ísland ætlar að stefna. Frá upphafi hefur stefna lýðveldisins Íslands í þessum málum hvílt á hornsteinum friðar og hlutleysis. Við fullveldisstofnunina 1918 var því heitið að Ísland myndi aldrei ráðast á aðrar þjóðir með vopnavaldi. Frammi fyrir því hvernig "ráðamenn" Evrópu tala nú er orðið nauðsynlegt að dusta rykið af þessum grunni, hyggja betur að innlendum viðfangsefnum og íhuga fyrir hvað við viljum standa. Framlag Íslands til þess að knýja stríðsvélarnar skiptir litlu sem engu, en Ísland getur sannarlega verið rödd friðar. Það er rödd sem sárlega vantar í þá umræðu sem nú á sér stað á hinu alþjóðlega sviði. 

	Evrópa „loksins vöknuð“ til varna
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Ég hef (ennþá) tröllatrú á dómgreind Íslendinga, en hallast þó að því að áttavitarnir sem við höfum vanist á að nota síðustu áratugi hafi allir bilað á síðustu árum. Pólitískt segulnorður RÚV, háskólanna, kirkjunnar, Sjálfstæðisflokksins og ríkisstyrktra fjölmiðla vísar allt í átt að ný-kommúnisma (woke-hugmyndafræðin er gamaldags kommúnismi í nýjum fötum).

Eins og í Rússlandi fyrir 100 árum er verið að umbylta íslensku samfélagi. Þetta er sem betur fer ekki gert með aðferðum Bolsévikka sem notuðu bál og brand, heldur Mensévikka sem vildu koma sósíalisma á í mörgum smærri skrefum, með áróðri og innrætingu sem fengi almenning til að kjósa "rétt". Samkvæmt byltingarritum (gömlum og nýjum) ber að bæla niður andmæli og byggja nýtt samfélag á grunni kreddunnar, þar sem eignum er endurúthlutað og framleiðslutækin / iðnaðurinn / landbúnaðurinn / sjávarútvegsfyrirtækin eru sett í eigu "almennings" (sem fámenn pólitísk valdaklíka og vinir þeirra stjórna og fleyta rjómann ofan af). Til að þetta megi takast þarf að koma á sterkri miðstýringu, þjappa saman valdinu, hafa stjórn á skoðanamyndun fólks til að tryggja hugmyndafræðilega einsleitni - og í stuttu máli móta samfélagið að sósíalískri (nú "vók") fyrirmynd. 

Eins og í Rússlandi Leníns freista "vókistar" nútímans þess að stýra umræðunni með því að þrengja það svið sem leyfilegt er að ræða um. Allt sem ekki má efast um / ræða er stimplað sem "öfgar" og öllum er ætlað að fylgja meginstraumnum án frekari spurninga / umræðu. 

Þar sem hugmyndafræðin gengur út á að þjappa saman valdi undir fána ólýðræðislegs yfirþjóðlegs valds má ekki ræða um mikilvægi sjálfsstjórnar, beint lýðræði, um það hvað innviðir 320.000 manna smáríkis þola, um vernd tungumálsins, um alþjóðlega glæpastarfsemi, um veikburða löggæslu, forræði þjóðríkis á eigin landamærum o.s.frv. Þetta eru víst ekki leyfilegar áhyggjur, en lögmætt er að magna upp ótta við loftslagsbreytingar (sem hafa þó alltaf verið til staðar) og vopnaskak í fjarlægum löndum (sem því miður virðist aldrei verða stöðvað). Síðastnefndu atriðin má nýta til að fá fólk til að afsala sér bæði fjármunum og valdi. Friðarsinnar eru þ.a.l. illa þokkaðir af "vók-samfélaginu".  

Á 20. öld reyndu menn víða um heim að gera pólitíska hugmyndafræði að trúarsetningu. Það gafst ekki vel og endaði með kúgunarstjórn til að tryggja "einingu" og "frið". Stóri lærdómurinn er sá að þessum þjóðum hefði farnast betur ef efasemdamönnum hefði verið leyft að spyrja lögmætra spurninga, veita málefnalegt aðhald og benda á aðrar leiðir en þá sem ríkisreknir fjölmiðlar, ríkisreknir stjórnmálaflokkar, ríkisreknir háskólar og ríkisrekin kirkja eru sammála um að beri að fylgja.

Bara lauflétt pæling á sunnudagsmorgni. Eigið yndislegan dag!