Utanríkisráðherra Íslands telur Donald nú "heillandi"

Bandaríkjaforseti hefur fjölda leyniþjónustumanna á sínum snærum sem undirbúa hann fyrir fundi með ráðamönnum annarra ríkja, m.a. fyrir Nato-fundinn í Haag, sem haldinn var í þessari viku.

DT: Hvað getur þú sagt mér um fulltrúa Íslands á fundinum? 

CIA: Þaðan koma 2 fulltrúar, báðar kvenkyns, enda er Ísland núna í miðri samfélagstilraun, þ.e. að verða fyrsta ríkið í sögunni (Amazon-konurnar voru aldrei til nema í grískri goðafræði) sem afhendir konum öll völd. 

DT: Hvað geturðu sagt mér um þessar tvær?

CIA: Þú mátt búast við að þær tali mikið um fullveldi, sem er þeim mjög hugleikið, þ.e. fullveldi Úkraínu. Fullveldi Íslands er annað mál, helsta áherslumál þeirra er að framselja fullveldi Íslands til ESB. 

DT: Ber mér að skilja þetta svo að þær vilji að Ísland sé undir verndarvæng ESB en ekki USA?

CIA: Já, þær vilja báðar að Ísland verði aðildarríki ESB og hafa á sama tíma gagnrýnt nánast allt sem þú hefur gert, bæði sem 45. og 47. forseti USA. 

DT: Gott væri að fá dæmi svo ég viti hvernig þær hugsa áður en þær koma og tala við mig. 

CIA: Sú hávaxna hefur líkt þér við Pútín og Erdogan, sagt að þú sért "stórhættulegur" og opinberlega efast um að Ísland geti reitt sig á vörn frá Bandaríkjunum. 

DT: Erum við ekki enn með varnarsamning við Ísland? 

CIA: Jú ... enda teljum við okkur hafa talsverða varnarhagsmuni þar sjálfir, m.a. til að verjast umferð rússneskra kafbáta milli Grænlands og Bretlands. 

DT: Hvaða vernd telja þær sig geta fengið hjá ESB sem þær fá ekki hjá okkur? Hvers vegna vilja þær tala illa um forseta USA og fjarlægjast það ríki sem best hefur reynst Íslandi? 

CIA: Ég er bara leyniþjónustumaður, ég get lesið skýrslur, túlkað ummæli, greint samhengi, raðað saman atburðum til að sjá samhengi. Okkar greining er þessi: Afstaða íslenskra stjórnvalda - undir þessari kvennastjórn - verður ekki skilin út frá rökrænum forsendum. Afstaða þeirra byggir á kreddu og þráhyggju, sem aðeins mun verða leiðrétt með hreinni valdapólitík. Eina leiðin fyrir USA til að draga Ísland nær sér á ný er að sýna styrk og vald. Ef þú gerir það á þessum fundi máttu búast við að þær vilji leggja sig fram um að vera kurteisari, brosa til þín, vilja jafnvel fá að vera með þér á mynd. Ef vel tekst til munu þær byrja að leiðrétta kúrsinn. Ef a.m.k. önnur þeirra mun tala fallega um þig eftir fundinn, þá er það til marks um að þú hefur náð árangri og að forherðing andstæðinga þinna er ekki óhagganleg.  

Viðbótarathugasemd: Eftir fundinn í Haag lét utanríkisráðherra Íslands hafa eftir sér jákvæð ummæli um DT, sennilega þau fyrstu á sínum embættisferli: "Hann er nú heillandi, karlinn."

 

Kristrún: „Sterkasta varnarbandalag í heiminum“

Þurfum við að þramma í takt við stríðstrommurnar?

Með vaxandi óhug horfum við á (ó)ráðamenn í Evrópu verða sífellt herskárri í tali, stöðugt drýgingalegri þegar talað er um hervæðingu og stöðugt fullvissari um óumflýjanleika styrjaldar við Rússa. Sérstaklega er Ursula von der Leyen herská og vill undirbúa ungdóminn fyrir stríð, þ.e. önnur ungmenni en sín eigin. Á fundinum tilkynnti hún að "Evrópa" muni setja milljarða Evra í vopnaframleiðslu og hervæðingu. Hér vakna fleiri spurningar en svör: Ef aðildarríki ESB annast sjálf um varnir sínar, af hverju talar fulltrúi ESB fyrir þeirra hönd á fundinum? Eru fundargestir mögulega að gleyma því að það eru þjóðríkin sem munu greiða hergagnaiðnaðinum, ekki ESB? Hver kaus Ursulu sem leiðtoga Evrópu? Hvers vegna brosir hún þegar hún talar um allsherjar stríð (e. full scale war) við Rússa innan 5 ára? Hvað er Zelensky að gera þarna (Úkraína er ekki í Nato)? Augljóslega hafa Ursula, Keir Starmer, Macron og Merz mikinn áhuga á stríði við Rússa, en bendir eitthvað til að almenningur / kjósendur hafi áhuga? Væri ekki gott að byrja á að ræða við þá sem munu þurfa að blæða í stað þess að byrja á "leiðtogafundi"? Munu fulltrúar Íslands á svona fundi hafa þrek til að tala máli friðar?

Óhugur minn á sér eftirfarandi rót: Þessi fundur snýst ekki um frið eða varnir Evrópu, heldur er raun verið að taka ákvörðun um að seilast ofan í vasa almennra borgara til að fóðra vasa hergagnaframleiðenda, samhliða því að valdefla ókjörna búrókrata eins og Úrsúlu sem vilja gera ESB að einhverskonar stórveldi á sviði heimsmálanna, á pari við Rússland, Kína og Bandaríkin. Á meðan fjármunum og orku er varið í að verjast hugsanlegri framtíðaráhættu í austri molna ríki Evrópu, þ.m.t. Ísland, innan frá vegna lögleysu, stjórnleysis og vaxandi skipulagðrar glæpastarfsemi.

Áður en lengra er haldið - og áður en ríkisstjórn Kristrúnar lofar milljörðum frá Íslandi í þessa "uppbyggingu" - væri rétt að fram færi ábyrg umræða hérlendis um hvert Ísland ætlar að stefna. Frá upphafi hefur stefna lýðveldisins Íslands í þessum málum hvílt á hornsteinum friðar og hlutleysis. Við fullveldisstofnunina 1918 var því heitið að Ísland myndi aldrei ráðast á aðrar þjóðir með vopnavaldi. Frammi fyrir því hvernig "ráðamenn" Evrópu tala nú er orðið nauðsynlegt að dusta rykið af þessum grunni, hyggja betur að innlendum viðfangsefnum og íhuga fyrir hvað við viljum standa. Framlag Íslands til þess að knýja stríðsvélarnar skiptir litlu sem engu, en Ísland getur sannarlega verið rödd friðar. Það er rödd sem sárlega vantar í þá umræðu sem nú á sér stað á hinu alþjóðlega sviði. 

 

 

Evrópa „loksins vöknuð“ til varna

Verum kurteis og prúð

Þegar ég var barn var mér kennt að þakka Guði fyrir það daglega að hafa fengið að fæðast sem Íslendingur, því hér væri friðsælt og gott að búa, því allt mannlegt líf er dýrmætt. Mér var kennt tala rétt mál og að við ættum að bera virðingu fyrir tungumálinu, sem væri perla sem fágast hefði í aldanna rás og geymdi sögu lands og þjóðar. Mér var kennt að bera virðingu fyrir eignum annarra og fyrir fullorðnu fólki. Mér var kennt að slökkva ekki á sjónvarpinu þegar þjóðsöngurinn var spilaður á sunnudagskvöldum, bera virðingu fyrir fánanum, brjóta hann rétt saman og láta hann aldrei snerta jörð. Mér var kennt um þau gildi sem sameinuðu Íslendinga og markmið okkar sem þjóðar um að vernda landið, vatnið, okkar góðu íslensku matvæli o.s.frv. Mér var aldrei kennt neitt um að við værum betri en aðrar þjóðir, aldrei rætt við mig um hvort ég væri mögulega annað en karlkyns. Ef einhver fullorðinn hefði ætlað að ræða við mig um kynferðismál hefði ég talið hlutaðeigandi stórundarlegan og mögulega háskalegan einstakling. 

En nú virðist umræðan vera komin á allt annan stað. Öllu hér að ofan er snúið á hvolf og allir hvattir til að líta á sig sem fórnarlömb frekar en sem virka þátttakendur í því að byggja upp enn betra samfélag. Allt það sem nefnt var hér í upphafi er nú reynt að útmála sem "öfgar" og að þeir sem vilja vernda íslenska samfélagsgerð séu sjálfkrafa einhvers konar illmenni.

Ég er ekki óraunsær maður, ég geri mér grein fyrir að við Ísland er smáblóm á skógarbotninum þar sem risavaxin og hervædd stórveldi yfirskyggja annan gróður. En þegar erlendar fréttir eru lesnar með morgunkaffinu blasir ekki endilega við að við eigum að keppa að því að verða eins og aðrar þjóðir. Við hljótum að mega vera við sjálf örlítið lengur. Það að vilja að hér sé virk landamæragæsla og að glæpahópar skjóti hér ekki rótum, þýðir ekki að við séum "á móti útlendingum". Við getum fagnað þeim sem hingað vilja flytja, en innviðirnir verða að þola fjölgunina (fjölgun um ca. 80.000 manns a´20 árum leggur pressu á skólakerfi, heilbrigðiskerfi, löggæslu o.fl. og þessir innviðir gætu brotnað ef ekki verður hægt á).

Þetta er ritað hér til að minna lesendur á að næst þegar einhver dregur fram stóra stimpla eins og "öfgar" þá er verið að stöðva umræðuna. Heppilegra væri að ræða saman af yfirvegun og skoða allar hliðar þeirra mála sem til umræðu eru, leyfa spurningar, svara málefnalega og vera kurteis og prúð, eins og okkur var öllum kennt í æsku.

Uppskrift að farsæld eða ávísun á vandræði?

Ég hef (ennþá) tröllatrú á dómgreind Íslendinga, en hallast þó að því að áttavitarnir sem við höfum vanist á að nota síðustu áratugi hafi allir bilað á síðustu árum. Pólitískt segulnorður RÚV, háskólanna, kirkjunnar, Sjálfstæðisflokksins og ríkisstyrktra fjölmiðla vísar allt í átt að ný-kommúnisma (woke-hugmyndafræðin er gamaldags kommúnismi í nýjum fötum).

Eins og í Rússlandi fyrir 100 árum er verið að umbylta íslensku samfélagi. Þetta er sem betur fer ekki gert með aðferðum Bolsévikka sem notuðu bál og brand, heldur Mensévikka sem vildu koma sósíalisma á í mörgum smærri skrefum, með áróðri og innrætingu sem fengi almenning til að kjósa "rétt". Samkvæmt byltingarritum (gömlum og nýjum) ber að bæla niður andmæli og byggja nýtt samfélag á grunni kreddunnar, þar sem eignum er endurúthlutað og framleiðslutækin / iðnaðurinn / landbúnaðurinn / sjávarútvegsfyrirtækin eru sett í eigu "almennings" (sem fámenn pólitísk valdaklíka og vinir þeirra stjórna og fleyta rjómann ofan af). Til að þetta megi takast þarf að koma á sterkri miðstýringu, þjappa saman valdinu, hafa stjórn á skoðanamyndun fólks til að tryggja hugmyndafræðilega einsleitni - og í stuttu máli móta samfélagið að sósíalískri (nú "vók") fyrirmynd. 

Eins og í Rússlandi Leníns freista "vókistar" nútímans þess að stýra umræðunni með því að þrengja það svið sem leyfilegt er að ræða um. Allt sem ekki má efast um / ræða er stimplað sem "öfgar" og öllum er ætlað að fylgja meginstraumnum án frekari spurninga / umræðu. 

Þar sem hugmyndafræðin gengur út á að þjappa saman valdi undir fána ólýðræðislegs yfirþjóðlegs valds má ekki ræða um mikilvægi sjálfsstjórnar, beint lýðræði, um það hvað innviðir 320.000 manna smáríkis þola, um vernd tungumálsins, um alþjóðlega glæpastarfsemi, um veikburða löggæslu, forræði þjóðríkis á eigin landamærum o.s.frv. Þetta eru víst ekki leyfilegar áhyggjur, en lögmætt er að magna upp ótta við loftslagsbreytingar (sem hafa þó alltaf verið til staðar) og vopnaskak í fjarlægum löndum (sem því miður virðist aldrei verða stöðvað). Síðastnefndu atriðin má nýta til að fá fólk til að afsala sér bæði fjármunum og valdi. Friðarsinnar eru þ.a.l. illa þokkaðir af "vók-samfélaginu".  

Á 20. öld reyndu menn víða um heim að gera pólitíska hugmyndafræði að trúarsetningu. Það gafst ekki vel og endaði með kúgunarstjórn til að tryggja "einingu" og "frið". Stóri lærdómurinn er sá að þessum þjóðum hefði farnast betur ef efasemdamönnum hefði verið leyft að spyrja lögmætra spurninga, veita málefnalegt aðhald og benda á aðrar leiðir en þá sem ríkisreknir fjölmiðlar, ríkisreknir stjórnmálaflokkar, ríkisreknir háskólar og ríkisrekin kirkja eru sammála um að beri að fylgja.

Bara lauflétt pæling á sunnudagsmorgni. Eigið yndislegan dag!

Köllum hlutina réttum nöfnum

ESB er ekki formlegt sambandsríki og hefur enga stjórnarskrá (henni var hafnað af aðildarríkjum 2005). Því er ekki unnt að tala um ESB sem fullvalda ríki. Engu að síður krefst ESB þess að reglur þess séu æðri landslögum aðildarríkja, þ.m.t. EES ríkja á þeim (sífellt fleiri) sviðum sem EES samningurinn tekur til. Verði frumvarpið um bókun 35 samþykkt á Alþingi þýðir það að Alþingi geti ekki sett lög sem ganga gegn EES. Þetta þýðir einnig að EES réttur yfirtrompar íslensk lög, jafnvel þótt þau lög hafi verið sett áður en EES kom til sögunnar og einnig íslensk lög sem sett verða héðan í frá! Þetta þýðir að ESB (og stofnanir þess) geta valtað yfir íslenskan rétt (og stjórnarskrána) með nýjum reglum sem Íslendingum ber að innleiða (eins og Íslendingar hafa niðurlægt sig með að gera andvaralaust og andmælalaust í rúm 30 ár). 

Frumvarpið um bókun 35 miðar auk þess að því að íslenskir dómstólar hafi ekkert túlkunarvald um þær ótal reglur EES réttar sem frumvarpið vísar til. Með þessu er verið að binda hendur íslenskra dómstóla og í raun framselja dómsvald úr landi. 

Með því að samþykkja frumvarpið um bókun 35 væri Alþingi gengisfella sjálft sig og setja sig í hlutverk valdalauss áhorfanda við lagasetningu, sem getur ekkert gert annað en að samþykkja það sem berst frá Brussel (og í mesta lagi blýhúða reglurnar). Um leið eru íslenskir kjósendur gerðir áhrifalausir og höggvið í þá lífæð lýðræðis sem gerir löggjafann ábyrgan gagnvart almenningi. 

Frumvarpið um bókun 35 snýst því ekki fyrst og fremst um "réttaröryggi" (eins og þingmenn hafa ranglega fullyrt), heldur um flutning valds frá Íslandi til Brussel. 

Stjórnarskrá Íslands geymir ekkert ákvæði sem heimilar framsal ríkisvalds til erlendra stofnana. Framsal eins og það sem hér um ræðir verður heldur ekki réttlætt með vísan til óskráðrar venju, því hér er ekki um að ræða afmarkað og vel skilgreint framsal, heldur framsal sem telst verulega íþyngjandi. Auk þess myndi afturköllun og síðari viðleitni til að takmarka valdaframsal þetta kalla yfir Ísland samningsbrotamál og líklegast skaðabótamál.

 

Frumvarpið stenst ekki stjórnarskrá:

Á rúmlega 30 árum hefur verið gengið mun lengra í framsali ríkisvalds en nokkur maður gat ímyndað sér þá. Hefði þetta legið á borðinu þá hefði EES samningurinn aldrei verið samþykktur. Með frumvarpinu um bókun 35 er höggvið svo nærri fullveldi Íslands og valdi íslensku þjóðarinnar að það brýtur gegn stjórnarskránni. Ef Alþingi hyggst fara þessa leið, þ.e. að gera rétt ESB æðri íslenskum lögum, þá verður að gera þetta í réttri röð, þ.e. að fara fyrst í að breyta stjórnarskránni. Hin leiðin er sú að segja að EES samningurinn sé orðinn allt annar samningur nú en í upphafi og tímabært sé orðið fyrir Íslendinga að segja honum upp og taka upp fríverslun við ESB - og allan heiminn - á frjálsum forsendum, sem sjálfstæð og fullvalda þjóð.

 

 

Ísland, ESB og Sovét / ÞK, Ursula og Brezhnev

Eitt megineinkenni þeirrar stjórnskipunar sem Íslendingar hafa búið við á lýðveldistímanum er ráðherraábyrgð. þessi ábyrgð grundvallast á því að kjósendur veita tilteknum flokkum umboð sitt í kosningum og flokkarnir koma sér svo saman um ríkisstjórn og hver flokkur í ríkisstjórn velur ráðherra. Samkvæmt þessu fyrirkomulagi annast ráðherrar, undir eftirliti forsætisráðherra, daglega stjórn landsins, en stjórnarandstaðan hefur það hlutverk að veita aðhald og benda á aðrar leiðir. Telji kjósendur að bæði stjórn og stjórnarandstaða séu að bregðast trausti eða misfara með það vald sem þeim hefur verið falið að annast (tímabundið), þá er það lýðræðislegur réttur (og skylda) almennings að láta í sér heyra og kalla valdamenn til ábyrgðar. Í vestrænum samfélögum hefur þetta verið viðurkennt grundvallaratriði, a.m.k. þar til nú, að ráðherrar æmta og skræmta yfir gagnrýni og aðhaldi með því t.d. að líkja sjálfum sér við ríkisstofnanir, kvarta undan þöggun, veifa öfgastimpli og segjast vilja "standa vörð um EES samninginn" án þess þó að ávarpa stjórnarskrána með sömu virðingu. Forveri núverandi utanríkisráðherra gengur svo langt að kalla þetta "árás á lýðveldið". Um sjónarmið kærenda má nánar heyra / lesa hér, hér, hér og hér.

Engin hefð er fyrir því á Vesturlöndum, a.m.k. ekki frá lokum einveldistímans, að ráðamenn teljist holdgervingar ríkisins eða lýðveldisins. Konungar fyrri alda töldu sig vissulega lögin holdi klædd (lat. lex animata) og menn eins og Loðvík XIV. fullyrtu í sjálfumgleði "ríkið, það er ég". En þeir tímar eru löngu liðnir, a.m.k. hér í hinum vestræna heimi, að ráðamenn geti talað þannig og þóst móðgaðir yfir því að almenningur vilji virkja þá ábyrgð sem ráðherrar hafa sjálfir undirgengist með því að taka um valdataumana.

En allt verður þetta kannski skiljanlegra þegar haft er í huga að fólkið sem heldur um valdataumana á Íslandi nú um stundir lítur ekki á vestræna stjórnskipun sem eitthvað til að verja og vernda, heldur vilja taka upp nýtt stjórnarfar, innflutt frá Brussel, með lögum sem Íslendingar fá hvorki að semja né fella úr gildi, heldur innleiða hérlendis, hvort sem okkur líkar betur eða verr, því við séum skyldug til þess samkvæmt EES samningnum sem hengdur hefur verið eins og myllusteinn um háls Alþingis. Á þessu bloggi hefur áður verið bent á óþægilegar samlíkingar milli ESB nútímans og Sovétríkjanna sálugu. ESB leggur sig nú í líma við að takmarka tjáningarfrelsið. USSR framfylgdi strangri ritskoðun sem gekk að lokum svo langt að bannað var með lögum að gagnrýna æðstu stjórnendur, sem hlóðu viðurkenningum hver á annan og lifðu í öðrum heimi en fólkið í landinu.  

 

Að leggja sjálfan sig í sölurnar

Elskuleg eiginkona mín átti afmæli í gær. Af því tilefni sendi vinur minn mér kveðju með eftirfarandi tilvitnun: "Þér menn, elskið konur yðar eins og Kristur elskaði kirkjuna og lagði sjálfan sig í sölurnar fyrir hana,” ­(Efesusbréfið 5:25) 

Hér eru spurningar til karlmanna þessa lands:

• Hvað erum við tilbúnir til að leggja okkur í sölurnar fyrir?
• Hvað elskum við nógu mikið til að vera tilbúnir að fórna okkur fyrir?
• Konurnar okkar (eða ætlum við að skilja við þær þegar eitthvað bjátar á)?
• Börnin okkar (eða hvetjum við til fóstureyðinga ef nýtt líf myndi raska tilveru okkar sjálfra)?
• Eignir okkar (eru þær þess virði að fórna lífi og heilsu fyrir)?
• Landið okkar (tökum við því sem sjálfsagðri gjöf)?
• Hverju erum við tilbúnir til að taka ábyrgð á?
• Tökum við ábyrgð á sjálfum okkur (orðum okkar og athöfnum)?
• Á eigin lífsafstöðu (höfum við mótað okkur skýra lífsafstöðu / skoðun / trú)?
• Eða tökum við kannski ekki ábyrgð á neinu (heldur flýjum / hörfum / þegjum / erum sammála síðasta ræðumanni til að vera "næs")?
• Erum við kannski ekki reiðubúnir að leggja okkur í sölurnar fyrir nokkurn skapaðan hlut annað en (tímabundið) öryggi okkar sjálfra?
• Fyrir hvað er slíkra manna minnst?
• Erum við fórnfúsir leiðtogar í hjónabandi okkar? Á vinnustað? Í fjölskyldunni?
• Hvernig leggur maður sjálfan sig í sölurnar / fórnar sjálfum sér?

Kristur sjálfur er mesta og besta fyrirmyndin í þessum efnum. Í mannkynssögunni má finna þúsundir dæma um það að menn hafi lagt líf sitt í sölurnar: Fyrir ástina / fyrir framtíð barna sinna / fyrir trú sína / fyrir landið sitt / fyrir sannleikann. Í fyrradag nefndi ég hér Jón Sigurðsson og aðra íslenska þjóðfundarfulltrúa 1851 sem hentu embættisframa sínum í ruslið með því að mótmæla yfirgangi erlends valds. Frá Bandaríkjunum má nefna alla þá menn sem rituðu undir sjálfstæðisyfirlýsinguna 1776 og lögðu þar með líf sitt, eignir og frelsi í sölurnar fyrir frelsi lands og þjóðar.

Nú, þegar sól er hæst á lofti á norðurhveli jarðar, er vel við hæfi að við spyrjum okkur hvað við stöndum fyrir, hvað við erum sjálfir - annað en bergmálshellar fyrir skoðanir annarra, hvernig við getum kallað sjálfa okkur til ábyrgðar, því það að taka ábyrgð er merki um kærleika, umhyggju og það að hjarta þitt rúmi fleiri en þrönga eiginhagsmunahyggju. Ísland þarf menn sem þora að axla ábyrgð.  

 

Hvers vegna höldum við þjóðhátíðardaginn hátíðlegan?

Sá sem semur lögin í landinu er sá sem stjórnar landinu. Í dag halda Íslendingar þjóðhátið til að fagna því að við erum sjálfstæð. Að vera sjálfstæð þýðir það að við eigum okkar eigið þing, sem setur fyrir okkur lög. Við fáum að kjósa þá sem setja þessi lög og ef við erum ósátt við það sem þau gera getum við kosið einhvern annan, sem við treystum betur. Lögin eiga sem sagt að vera sett til að bæta líf fólksins í landinu. Lögin eiga að vera samin út frá aðstæðum á Íslandi. Svo eigum við okkar eigin dómstóla, sem hafa síðasta orðið um gildi þessara laga og efni þeirra. Og svo höfum við hér ráðherra, lögreglu og ýmsar ríkisstofnanir sem eiga að sjá til þess að þessi lög séu framkvæmd rétt. Þessu öllu fögnum við, sérstaklega á þjóðartíðardaginn, sem er fæðingardagur Jóns Sigurðssonar. Nú situr fólk á Alþingi sem vill breyta þessu og láta semja lögin í útlöndum og að höfundar laganna skuli vera fólk sem enginn hefur kosið. Auk þess vilja þau að útlendir dómstólar fari með allt dómsvald um þessi lög og að útlent vald annist eftirlit með því hvernig Íslendingar framkvæma lögin.

Af hverju vilja íslenskir þingmenn nú færa þetta vald frá Íslandi til útlanda?

Nærtækasta skýringin er einhvers konar ótti. Það getur verið ótti við viðbrögð þessa útlenda yfirvalds. Ótti um að eiga minni viðskipti við þetta yfirvald, ég veit það ekki, en ég veit bara að það að óttaslegið fólk hugsar ekki rökrétt. Við þurfum að ná tökum á óttanum til að geta hugsað skýrt.

Hvernig náum við tökum á óttanum?

Það er ekki alltaf hægt, en besta leiðin er að stíga inn í óttann og horfast í augu við það sem skelfir okkur. Í Alþingishúsinu er málverk af Jóni Sigurðssyni á Þjóðfundinum 1851 þegar hann reis upp og mótmælti erlendu valdi.

Var hann hræddur við afleiðingarnar?

Örugglega. En þegar hann hafði mótmælt þorðu aðrir Íslendingar á fundinum líka að mótmæla. Hugrekki er smitandi. Voru þeir verðlaunaðir síðar af kónginum? Nei. Þeir voru reknir úr störfum sínum og kóngurinn sá til þess að Jón Sigurðsson fengi aldrei gott starf á Íslandi. Hann þurfti því alla sína ævi að búa fjarri föðurlandi sínu. En málverkið hangir enn uppi á Alþingi og minning þessara hugrökku Íslendinga lifir enn því þeir voru tilbúnir að fórna eigin frama og eigin hagsmunum fyrir frelsi landsins og þjóðarinnar. Þeir vissu - og það þarft þú líka að vita - að ófrjáls maður (og ófrjáls þjóð) lifir í niðurlægingu. Fullur magi kemur ekki í stað þeirrar tilfinningar að ráða sér sjálfur. Jón Sigurðsson dó árið 1879 en árið 1944 var ákveðið að gera fæðingardag hans, 17. júní, að þjóðhátíðardegi. Hann fékk aldrei að upplifa það að vera þjóðhetja í lifanda lífi, en Íslendingar skildu hvað hann var að tala um því hann snerti streng í hjarta Íslendinga, þar sem endurómar ást til landsins og umhyggja fyrir framtíð þjóðarinnar og alls sem íslenskt er.  

 

Til samanburðar og íhugunar

Í gær var sett hér fram lýsing á því sem RÚV og aðrir "meginstraumsmiðlar" (Main Stream Media) Vesturlanda skilgreina sem stjórnmálaskoðanir utan alls velsæmis. 

Hvað telja þá "menningarvitar" nútímans vera innan velsæmis? Það er sú afstaða að hafa helst enga sjálfstæða afstöðu, heldur fylgja meginstraumnum þegjandi og hugsunarlaust, trúa öllu sem fréttastofur MSM setja fram og og kalla allt annað samsæriskenningar. Pólitísk rétthugsun viðurkennir mismunun í ýmsu formi og horfir jákvæðum augum á að menn séu dregnir í dilka út frá húðlit og kynferði, sérstaklega ef það leiðir til þess að gengið sé á rétt karla af evrópskum uppruna. Slík mismunun nefnist "jafnrétti" í kreddubókum "rétthugsunarinnar". Hugtakið kona er þar þó hvergi skilgreint og öllum því frjálst að skilgreina sig sem konu, nota kvennaklósett og valsa um naktir í búningsherbergjum kvenna. Ef þú samþykkir allt þetta ertu hluti af "góða fólkinu" en gæskan þarf þó ekki að rista sérlega djúpt, því góða fólkið styður vopnakaup og stríðsrekstur og vill stofna her undir merkjum ESB og senda syni okkar í fremstu víglínu til að deyja fyrir yfirþjóðlegt sambandsríki sem sýna ber meiri hollustu en fósturjörðinni sjálfri. Veifa má fána ESB og allra ríkja annarra en fána þinnar eigin ættjarðar. Pólitísk rétthugsun tekur því stundum á sig mynd einhvers konar dauðamenningar, þar sem ekki aðeins er hvatt til þess að ungir menn fari (og deyi) á vígvelli, heldur eru fóstureyðingar og dánaraðstoð einnig litin mjög jákvæðum augum. Hvers vegna ætti ekki svo að vera þegar einstaklingurinn er fyrst og fremst veginn og metinn út frá því hvaða hópi hann tilheyrir? Góða fólki aðhyllist enga trú nema pólitískan rétttrúnað, en getur þó umborið flest trúarbrögð önnur en kristni. Allt tal um fyrirgefningu og að bjóða hinn vangann er talið fyrirlitlegt veikleikamerki, því mestu skipti að koma fram hefndum fyrir allt óréttlæti sem framið hefur verið fyrr og síðar. Trúartal særir eyru þeirra því guð er ekki til og maðurinn er ekkert merkilegra fyrirbæri en hvert annað skriðdýr eða fluga. Einhver virðingarröð virðist þó vera til í kreddubókum rétttrúnaðarins því skriðdýr og pöddur má borða, en ekki spendýr. Börnum má telja trú um að þau séu fædd "í röngum líkama" og að kynin séu ótal mörg en ekki 2 og að kyn þeirra megi "leiðrétta" með lyfjagjöf og síðar skurðaðgerðum. Áhersla er lögð á að halda ýmiss konar kynferðislegum hugmyndum að börnum á ungum aldri, ekki síst í skólastofnunum. Meginhlutverk ríkisins, samkvæmt þessum fræðum, er að skerða frelsi fólks og afsala ríkisvaldinu til fjarlægra landa í hendur manna sem enginn hefur kosið. 

Kæri lesandi, það er þitt að ákveða hvorum megin þessarar línu þú vilt standa. Meðan þú átt þína eigin hugsun og heyrir rödd þinnar eigin samvisku áttu frjálst val um það. Það eina sem þú þarft er kjarkur til að velja og standa með sannleikanum. 

 

 

Ef gagnrýnendur þínir hafa engin rök, en bara stimpla, þá ertu á réttri leið.

Það er ekki heiglum hent að skilja stjórnmálaumræðu nútímans. Bráðabirgðaútgáfa mín er sú að best sé að skilja þetta út frá því hvort menn aðhyllast valdboð eða frelsi. Í umræðum um EES-samninginn á Alþingi síðustu daga hefur afhjúpast að langstærstur hluti þingmanna aðhyllist valdboðshyggju undir merkjum EES, þ.e. að Íslendingum BERI að sætta sig við það fyrirkomulag að ESB semji reglur og póstsendi þær hingað til athugsemdalausrar afgreiðslu, samþykktar og fullkominnar eftirfylgni, án þess að Alþingi Íslands né íslenskir dómstólar hafi nokkuð um efni reglnanna að segja - nema þá aðeins til að íþyngja Íslendingum umfram aðra. 

Ef þú, kæri lesandi, vilt ekki sætta þig við þessa niðurlægjandi nýju stjórnarhætti, þá máttu eiga von á að verða kallaður ýmsum uppnefnum og ónefnum. Mest notaða uppnefnið (sem verið er að gatslíta í fjölmiðlum til þess að fæla fólk frá andmælum) er "öfga-hægri" (NB: öfga-vinstri er aldrei notað í fjölmiðlum). 

"Öfga-hægrimenn" finnast nú víðsvegar á Íslandi og annars staðar - og þeim fer fjölgandi sem hræðast ekki þennan stimpil, enda er blekið í stimplinum orðið svo þunnt að það tollir ekki á mönnum. Af samtölum við slíkt "öfgafólk" sýnist mér þau eiga það sameiginlegt að vilja hugsa sjálfstætt, mynda sér sínar eigin skoðanir á sjálfstæðum forsendum og vera á móti hvers kyns hjarðhugsun. Þau eru eru á móti hvers kyns mismunum (hvort sem það er vegna húðlitar, kynhneigðar eða annars). Þau eru fylgjandi jafnrétti (og eiga ekki í vandræðum með að skilgreina hugtakið kona). Þau eru friðarsinnar, á móti ofbeldi og stríðsrekstri (nema um neyðarvörn sé að ræða), enda er lífið heilagt í þeirra huga, allt frá getnaði til dauða (sem þýðir að þau telja að ávallt skuli lagt siðferðilegt mat á fóstureyðingar og dánaraðstoð). Þau trúa á frelsi einstaklingsins og að maðurinn sé skapaður í Guðs mynd (en hafna þeirri hugmynd að skilgreina beri einstaklinginn sem hluta af þessum / hinum hópnum). Þetta hræðilega "öfgafólk" er á móti dýranýði og hvers kyns misnotkun og óréttlæti, auk þess sem þau virðast skilja vel að fyrirgefningin er besta lækningin við skaðlegri heift og reiði. Í þeirra huga eru börn heilög og þau telja það skyldu sína að verja sakleysið. 

Á mælikvarðann sem nefndur var hér í upphafi er þetta (öfga)fólk þeirrar skoðunar að ríkisvaldið hafi þá frumskyldu að verja frelsi manna, en ekki að skerða það. Síðast en ekki síst telja þau þetta frelsi verða betur varið innan þjóðríkis en innan fjölþjóðlegra og yfirþjóðlegra stórvelda.

Um ástandið í stjórnmálum á Íslandi ræddi ég í gær við Gústaf Skúlason og viðtalið má sjá hér. 

E.S. Lýst er eftir lýsingarorði fyrir þá sem eru hinum megin við þá línu sem RÚV o.fl. skilgreina sem hægri-öfgar, en þar er ég að vísa til þeirra sem aðhyllast valdboð og miðstýringu og vilja skerða frelsi manna og þjóða eins og kostur er. 

E.E.S. Ef gagnrýnendur þínir hafa ekkert fram að færa annað en yfirborðslega stimpla og upphrópanir, þá ertu á réttri leið.