Siðareglur blaðamanna og ,,óvinsælar skoðanir"

Siðareglur Blaðamannafélags Íslands byggja á þeim grunni að upplýsingum sé miðlað ,,á sanngjarnan og heiðarlegan hátt." Þessar kröfur geta skolast til þegar verið er að semja fyrirsagnir til að fá ,,smelli", sbr. umfjöllun Smartlands mbl.is og á visir.ir í gær um viðtal Sölva Tryggvasonar við mig. Blaðamenn á framangreindum miðlum mega eiga það að þau kunna að búa til krassandi fyrirsagnir, en fyrrgreindar kröfur siðareglnanna mega ekki gleymast. Í viðtalinu kom skýrt fram að ég kalli EBS ekki ,,pabba", heldur JG sem ættleiddi mig og gekk mér í föður stað. Svona ,,smáatriði" skipta máli þegar verið er að slá upp fyrirsögnum um einkalíf fólks. Með sama hætti er misvísandi að tala um ,,síðustu orð" þegar samhengið segir skýrlega allt annað. 

Þótt framangreind vinnubrögð hafi vissulega stungið í augun réttlæta þau ekki lengri umfjöllun. Hitt er meira umhugsunarefni, hvort það sé rétt lýsing að ég hafi ,,vakið athygli fyrir að viðra óvinsælar skoðanir". Ætli það sé óvinsælt að vilja verja lýðræðislega stjórnarhætti? Er óvinsælt að gagnrýna taumlausa innleiðingu Alþingis á erlendu regluverki? Er illa séð að menn leggi áherslu á valddreifingu í stað valdasamþjöppunar? Vilja Íslendingar ekki heyra á það minnst að þeir borgi of háa skatta eða að valdamenn bruðli með skattpeninga okkar? Getur verið að flestir Íslendingar séu þá hæstánægðir með að fjármunum okkar sé varið í stríðsrekstur erlendis, skemmtiferðir embættismanna og fokdýrar skrautveislur í Hörpu? Er óvinsælt að minna á að vald ríkisins stafar frá þjóðinni og að handhafar ríkisvalds starfi því í umboði okkar? Er illa séð að minna á þá staðreynd að stofnanir ríkisins voru settar á fót til að þjóna almenningi, en ekki öfugt? Getur verið að Íslendingar vilji ekki heyra á það minnst að við eigum ráðstöfunarrétt yfir eigin líkama? Hvers virði er sá réttur ef við ráðum því ekki sjálf hverju við látum sprauta okkur með? Eru Íslendingar svo hrifnir af opinberu eftirliti að ekki megi gagnrýna stöðugt vaxandi gagnasöfnun um okkur? Er óvinsælt að spyrja hvort Íslendingar séu svo ofurseldir óttanum að þeir séu tilbúnir til að afsala sér borgaralegu frelsi í hendur valdamanna í skiptum fyrir falskt öryggi? Eru kjósendur ánægðir með það að stjórnmálaflokkarnir vinni þvert gegn stefnuskrám sínum, vanvirði skuldbindingar sínar og svíki kosningaloforð?

Meðal hverra eru slíkar skoðanir ,,óvínsælar"? Eru þær kannski fyrst og fremst óvinsælar meðal þeirra sem hafa mesta hagsmuni af því að viðhalda ríkjandi ástandi, þ.e. meðal þeirra sem sitja dýpst í valdakerfinu og hafa hag af því að ekkert breytist? Spurningar og skoðanir af framangrendum toga eru vissulega varla mjög vinsælar meðal atvinnustjórnmálamanna sem finnst þægilegt að láta aðra taka ákvarðanir fyrir sig. Þær eru líka vafalaust óvinsælar meðal blaðamanna sem vilja vera á opinberum styrkjum, meðal starfsmanna stjórnmálaflokka og ríkisstofnana sem fitna á opinberu framfæri, meðal sérfræðinga sem ríkið hefur valið að borga (meðan þeir hafa ,,réttar" skoðanir). EN: Getur verið að þessar skoðanir séu ekkert svo óvinsælar meðal almennings / kjósenda / venjulegs, vinnandi almúga sem er þreyttur á því að vinna rúmlega hálft árið fyrir hið opinbera og hefur fengið nóg af ,,beturvitum" sem vilja hafa vit fyrir okkur og segja okkur hvaða skoðanir séu leyfilegar / réttar / vinsælar? Getur verið að ,,Jón á bolnum" sé búinn að sjá í gegnum það hvernig fjölmiðlar vinna grímulaust að því að hafa áhrif á skoðanamótun (í þágu valdhafa)? Það er tímabært að fólk fari að tala út frá eigin brjósti og hætti að ritskoða sjálft sig út frá því sem okkur er sagt að sé ,,óvinsælt". Samviska okkar, kæri lesandi, skiptir á endanum meira máli en stundarvinsældir. 

Á næstu dögum mun ég taka hér til skoðunar nokkur atriði sem valdamenn (með stuðningi ríkisstyrktra fjölmiðla) vilja að Íslendingar hirði ekki um. Þar mun ég fyrst taka til skoðunar grundvallarhugtakið lýðveldi. 

 

Spyrjið um gömlu göturnar, hver sé hamingjuleiðin ...

Hér er nýtt samtal okkar Sölva Tryggasonar, sem ég vona að sem flestir gefi sér tíma til að hlusta á, því þetta er umræða sem skiptir máli, þ.e. um leit okkar að ljósi og sannleika í glímunni við myrkrið og illskuna sem reynt er að troða inn í tilveru okkar á alla kanta.

https://www.youtube.com/watch?v=3aVVoZRZYK0 

Vinnandi fólk má gagnrýna starfshætti lífeyrissjóðanna

Íslenskir lífeyrissjóðir eru ríki í ríkinu. Slík fyrirbæri þurfa meira aðhald, ekki minna. Í því ljósi má hafa vissan skilning á því að Ragnar Þór Ingólfsson, formaður VR, hafi ásamt fleira fólki farið inn á skrifstofur lífeyrissjóðsins Gildis til að láta menn heyra rödd félagsmanna sinna, sem vilja að sjóðurinn veiti Grindvíkingum grið meðan þeir eru á vergangi. Félagsmenn í VR sem borga í Gildi hafa fullan rétt á að gagnrýna vinnubrögð sjóðsins. 

Hér skal ekki útilokað að Ragnari eða félögum hans kunni að hafa verið heitt í hamsi og vera má að einhver hafi leyft sér að segja sínar skoðanir umbúðalaust við þetta tækifæri. Í frjálsu samfélagi hafa menn rétt til að tjá skoðanir sínar, jafnvel með gjallarhorni kjósi þeir það. Í frjálsu samfélagi er ekki bannað að ,,viðhalda neikvæðri umræðu".  

En hverju skyldu nú stjórnendur lífeyrissjóðsins hafa svarað? Er hægt að sjá að gagnrýni Ragnars Þórs og félaga hafi verið svarað málefnalega? Nei, ekki ef marka má forsíðu Morgunblaðsins í dag, þar sem framkvæmdastjóri sjóðsins freistar þess að beina sjónarhorninu frá aðalatriðinu (raunverulega viðkvæmri stöðu Grindvíkinga gagnvart sjóðnum) að aukaatriði (tilfinningum starfsmanna sjóðsins, með fullri virðingu fyrir tilfinningalífi þeirra).  

Stjórnendur íslenskra lífeyrissjóða starfa í fílabeinsturnum. Dvelji fólk of lengi í slíkum turnum missir það jarðsamband. Fólk með silkihúfur getur haft mikið gagn af því að hitta þá sem fjármagna fílabeinsturnana og silkihúfurnar. Ef menn telja sig þurfa gjallarhorn til að rjúfa þagnarmúrinn, þá hlýtur það að vera í lagi meðan ekki er gengið lengra en það. Ekkert í frétt Morgunblaðsins bendir til að Ragnar Þór og félagar hans hafi yfirstigið þær markalínur sem dregnar eru í lýðræðislegu samfélagi. Vinnandi fólk má hafa sína rödd og beita henni eins og þeim þykir þurfa. Tilfinningar áheyrenda eiga ekki að ráða því hvernig launamenn tala. ,,If liberty means anything at all it means the right to tell people what they do not want to hear". 

Framganga Ragnars gagnrýnd

Almenningur verður að setja siðspilltu ríkisvaldi skýr mörk

Fyrirsögn á forsíðu Morgunblaðsins í dag er svohljóðandi: ,,Atvinnulífið greiðir meira í skatt og stjórnvöld útdeila styrkjum og greiðslum". Í fréttinni segir orðrétt: 

Heiðrún Jóns­dótt­ir, fram­kvæmda­stjóri Sam­taka fjár­mála­fyr­ir­tækja, seg­ir fjár­mála­geir­ann vera þá at­vinnu­grein sem skil­ar hæstu hlut­falli tekju­skatts lögaðila, og það þrátt fyr­ir að þar starfi aðeins 4% allra launþega á al­menn­um vinnu­markaði. Greiddu fjár­mála- og vá­trygg­ing­ar­fyr­ir­tæki alls um 50 millj­arða króna í beina skatta á síðasta ári.

Skafti Harðar­son, hjá Sam­tök­um skatt­greiðenda, seg­ir skatt­greiðslur lögaðila fara hækk­andi og að stjórn­mála­menn virðist eiga erfitt með að skilja hvernig skatt­lagn­ing get­ur ým­ist hvatt til eða dregið úr verðmæta­sköp­un. Hann hef­ur áhyggj­ur af að í stað þess að lækka álög­ur á at­vinnu­lífið fari stjórn­völd æ oft­ar þá leið að út­deila styrkj­um, niður­greiðslum
og und­anþágum til starf­semi sem er stjórn­mála­stéttinni þóknanleg.

Um þetta væri hægt að hafa mörg orð um eignaréttinn sem grundvöll frjáls, borgaralegs samfélags og það virðingarleysi sem sitjandi vinstri stjórn sýnir vinnandi fólki hérlendis, um þá mismunun sem óhófleg skattheimta elur af sér, um ótrúlegt langlundargeð Íslendinga gagnvart ríkisvaldi sem hækkar skatta án umræðu vegna náttúruvár eftir að hafa látið greipar sópa um fjármuni sem safnað hafði verið til að bregðast við náttúruhamförum - og eytt þeim peningum m.a. í dýrar skrautveislur hérlendis. Hér væri hægt að skrifa langa skammarræðu um siðleysi þess að ,,herlaus" þjóð fjármagni vopnakaup til stríðsrekstrar í fjarlægum löndum og um glórulausan fjáraustur hins opinbera í trúarsamkomu þar sem fulltrúar Íslands lofa hærri greiðslum sem fjármagnaðar verða með meiri sköttum.   

En þegar unnt er að ná inntaki margra orða með einföldu myndmáli er best að hafa orðin sem fæst:

 

 

 

Atvinnulífið greiðir meira í skatt

Íslandsdeild CHD

Síðar í þessum mánuði, nánar tiltekið 19. desember nk., verður Íslandsdeild CHD (Children´s Health Defense) formlega stofnsett með viðburði í Kríunesi við Elliðavatn. Viðstödd verður Mary Holland JD, forseti samtakanna, stórmerkur lögfræðingur og fræðimaður. 

Af því tilefni birti ég hér þýðingu á hluta viðtals við Robert F. Kennedy Jr., sem birt er í dag á TCW.

Þýðingin fer hér á eftir: 

 

Robert F Kennedy hefur verið sakaður um „upplýsingafölsun“ (e. disinformation) án þess að þeir sem það gera hafi getað bent á neina ranga staðfhæfingu af hans hálfu. RFK bendir á að „upplýsingafölsun“ er „bara skammaryrði sem er notað fyrir allt sem víkur frá opinberum yfirlýsingum stjórnvalda eða gróðafíkn lyfjaiðnaðarins […] það hefur ekkert að gera með hvort það sé í samræmi við staðreyndir eða ekki. Það er aðferð til að berja niður gagnrýni.

„Fylgdu vísindunum“ þýðir „fylgdu frásögninni“, það þýðir í raun ekki að fylgja vísindunum. Það er samt ekkert til sem heitir samstaða í vísindum (e. consensus science), veistu það? Í öllum tilfellum sem ég hef lent í stilla vísindamenn sér upp beggja megin, með því að færa fram rök með og á móti.

[…]

Í vísindum er engin samstaða. Það eru bara stríðandi tilgátur, og það eru rök, og það er hollt. Þess vegna snýst góð læknisfræði alltaf um samráð. Eins og þú veist þá biður þú alltaf um annað álit. Ef það er alvarleg greining eða horfur, vilt þú annað álit. Þú vilt að aðrir læknar vinni saman og tali hver við annan. Ekkert af því gerðist hér. Allir læknarnir sem sáu um að stjórna þessum heimsfaraldri, Bergson, Redfield og Fauci, enginn þeirra meðhöndlaði nokkurn tíma Covid sjúkling. Þeir voru bara að fyrirskipa stefnu. Þeir voru að gefa fyrirskipanir, innleiða alræðisstjórn. Og framlínulæknarnir sem voru í raun og veru að berjast við að bjarga lífi sjúklinga og voru að gera tilraunir með mismunandi meðferðir - og sumar þeirra sem voru óvenju árangursríkar - og þegar þeir reyndu að tala um það var þaggað niður í þeim.

[…]

Þær stofnanir sem eru undir stjórn hins læknisfræðilega auðhrings (e. medical cartel) eru pólitískar stofnanir, eru þjóðþingin, kjörnir stjórnmálamenn, embættismenn sem hafa gengið auðhringnum á hönd, dagblöðin, samfélagsmiðlarnir, allt læknakerfið, sjúkrahúsin, læknatímaritin – allar þessar stofnanir sem voru reist í meginatriðum til að vernda, að lokum, til að vernda viðkvæm börn fyrir gráðugum, rándýrum iðnaði – undan þeim öllum hefur verið grafið. Við höfum dómstóla – eða það höldum við – að við gætum enn haft aðgang að dómstólum. En hitt sem við höfum eru göturnar. Við þurfum að vera úti á götunni […] og vekja allt fólkið sem er sofandi. Góðu fréttirnar eru þær að hlutfallið er okkur mjög hagstætt. . . Fólkið sem trúir á læknisfræðilegt frelsi er ekki að fara aftur inn í helsið, yfir til óttahliðarinnar. Og við þurfum að vekja fólk. Við þurfum að sannfæra þá um að þeir þurfi að elska frelsi sitt meira en þeir óttast sjúkdómsvaldandi örveru. Við þurfum að sannfæra þá um að verið sé að stjórna þeim og að þeir hafi gefist upp á frelsi sínu og að þeir þurfi að berjast til að fá þá aftur. Og leiðin sem við gerum það er að allir við hlið okkar þurfa að vera á móti, mótspyrnu, mótspyrnu á hverjum degi. Hvert og eitt okkar þarf að fremja borgaralega óhlýðni þrisvar á dag. Hvað þýðir það? Það þýðir að tala við einhvern, segja þeim það, afhenda þeim möppu eða kort sem sýnir lista með einkennum eða vandamálin með bóluefni. Eða að fara til fyrirtækja sem eru með [„engan aðgang án grímu“] skilti á hurðinni og segja: „Ég ætla ekki að eiga viðskipti við ykkur og ég ætla að segja vinum mínum að skipta ekki við þig“. Og fylgja því svo eftir.

Nýtt regluverk WHO þarf að draga fram í dagsljós frjálsrar umræðu

Fyrr í þessari viku, nánar tiltekið 30. nóvember sl., afhenti undirritaður lögmaður minnisblað til heilbrigðisráðherra um fyrirhugaðar breytingar á regluverki WHO og möguleg áhrif þeirra á íslenskan rétt. Minnisblaðið var í framhaldi sent öllum alþingismönnum og öllum fjölmiðlum. Grein sú sem hér birtist hefur að geyma stutta lýsingu á innihaldi minnisblaðsins og almenna umfjöllun um bakgrunn málsins, sem ekki er ítarlega fjallað um í minnisblaðinu.

Á bak við luktar dyr er nú á vettvangi WHO unnið að því að semja tvö mismunandi en nátengd skjöl, þ.e. annars vegar svonefndan farsóttarsáttmála (e. Pandemic Treaty) og hins vegar breytingar á alþjóðaheilbrigðisreglugerðinni (IHR), en bæði skjölin munu verða lögð fram til samþykktar á World Health Assembly í maímánuði 2024.

Ástæða er fyrir almenning að hafa vakandi auga með því sem þarna er að gerast undir formerkjum alþjóðlegra viðbragða við aðsteðjandi hættu, enda er ekki aðeins verið að þenja út valdsvið stofnunarinnar, heldur stendur einnig til að veita henni víðtækar heimildir til að lýsa yfir hættuástandi og framlengja slíkt ástand. Á meðan slíkt ástand varir er aðildarríkjunum ætlað að hlíta forsjá WHO um margt það sem lýtur ekki aðeins að yfirstjórn heilbrigðismála, heldur einnig um atriði er varða daglegt líf borgaranna og sjálfákvörðunarrétt þeirra yfir eigin líkama.

Ef hugmyndir þeirra sem nú vinna að framangreindum reglum verða að veruleika, þ.e. ef tilskilinn meirihluti þjóða samþykkir breytingarnar í maí 2024 og hinar þjóðirnar hafna nýju reglunum ekki, mun WHO umbreytast í nýja valdastofnun sem öðlast mun nánast alræðisvald yfir aðildarríkjunum þegar yfirmaður þeirrar stofnunar ákveður að lýsa slíku ástandi yfir. Við þær aðstæður verður WHO að nokkurs konar neyðar-ríkisstjórn um leið og kjörnir fulltrúar þjóðanna umbreytast í embættismenn þeirrar nýju stjórnar. Slíkar hugmyndir geta ekki hljómað vel í eyrum þeirra sem vita að allir valdhafar verða að lúta einhvers konar aðhaldi ef ekki á illa að fara. Vandinn við framangreint fyrirkomulag er sá að þessi nýja yfirstjórn myndi ekki lúta neinum stjórnskipulegum hömlum og myndi standa utan og ofan við stjórnarskrár aðildarríkjanna. Þetta er nógu varhugavert eitt og sér, en til að bæta gráu ofan á svart, þá vakna jafnvel enn stærri áhyggjur þegar rýnt er í það hverjir stjórna WHO.

Í minnisblaðinu er gefið stutt yfirlit um það hvernig stærstu hluthafar í alþjóðlegum lyfjafyrirtækjum hafa keypt sig til áhrifa innan WHO. Þar eru birtar sláandi yfirlýsingar fyrrum yfirmanns WHO um það að yfir 70% af rekstrarfé stofnunarinnar sé afhent með skilyrðum (e. with strings attached). Frammi fyrir þessu er aðeins réttmætt og eðlilegt að menn treysti ekki í blindni tillögum sem stafa frá WHO og miða að því að sú stofnun fái aukin völd og áhrif.

Ekki verður skilið við framangreinda umræðu án þess að benda á, að samningaviðræður um efni framangreindra regla virðast hafa farið fram á bak við luktar dyr, án aðkomu lýðræðislega kjörinna fulltrúa íslenskra borgara. Slík vinnubrögð í svo stóru og alvarlegu máli samræmast ekki hugsjónum um lýðræðislegt aðhald, gagnsæi, virkt tjáningarfrelsi o.fl.

Með hinum nýju IHR reglum yrði grafið undan stjórnskipun okkar á margvíslegan hátt:

• WHO yrði veitt sjálfdæmi þegar kemur að því að lýsa yfir alþjóðlegri heilbrigðisvá (e. PHEIC) og leyft að víkka skilgreiningu á hættuástandi þannig að það nái til loftslagsbreytinga og umhverfisvanda. Þetta vald er hvergi temprað og hvergi gert ráð fyrir möguleika aðildarríkja / borgara til að leita endurskoðunar eða aftra því að WHO framlengi slíka yfirlýsingu um hættuástand með endurteknum hætti.
• Tilmæli sem áður bundu ekki aðildarríki eiga nú að verða bindandi gagnvart þeim, auk þess sem bætt er við ákvæðum um eftirlit af hálfu WHO og jafnvel refsiaðgerðir gagnvart ríkjum.
• WHO yrðu veittar heimildir til að stýra upplýsingaflæði og beita ritskoðunarvaldi þegar kemur að gagnrýni og almennri umræðu. Þetta yrði gert undir því yfirskini að nauðsynlegt sé að berjast gegn röngum upplýsingum og upplýsingaóreiðu. Þessar áætlanir fela í sér aðför að lýðræðinu, því engin valdastofnun má fá einkaleyfi / skilgreiningarvald yfir sannleikanum.
• Nýju IHR reglurnar gera ekki ráð fyrir að valdinu sé dreift á fleiri hendur til að verja menn gegn valdníðslu og ofríki valdhafa. Þetta brýtur auðsjáanlega í bága við stjórnskipulegar undirstöður Íslands eins og annarra vestrænna ríkja.
• IHR reglurnar gera ekki ráð fyrir að handhafar valdsins hjá WHO beri neina ábyrgð gagnvart almenningi. Engin þjóð sem þekkir réttarsöguna kallar slíkt vald yfir sig án umræðu, því valdhafar sem bera enga ábyrgð munu fyrr eða síðar misnota það vald.
• IHR reglurnar ógna grundvallarmannréttindum og mannlegri reisn. Sú hætta telst raunveruleg í ljósi reynslu síðustu ára, því ef dómstólar veita ekki viðnám og kjósa jafnvel að líta fram hjá stjórnarskrárákvæðum eins og gert var hér á Íslandi í „kófinu“ þá er almenningur í reynd varnarlaus fyrir ofríki stjórnvalda. Fórnir fyrri kynslóða til að verja borgarana fyrir ofríki stjórnvalda með skýrum stjórnarskrárákvæðum mega ekki verða gengisfelldar með því að fólki sé gert að hlýða fyrirskipunum valdhafa og þóknast þeim í hvívetna.

Verði þetta allt að veruleika þurfa menn að vera meðvitaðir um það að mjög erfitt gæti reynst að endurheimta þau réttindi og það frelsi sem hér er verið að kasta frá sér.

Áður en kosið verður um uppfærðar IHR reglur á vettvangi World Health Assembly í maí 2024 (þar sem einfaldur meirihluti dugar til þess að IHR öðlist gildi), þá verður Ísland að vinna gegn slíkri meirihlutamyndun eða lýsa yfir höfnun (e. rejection) nýrra reglna innan 10 mánaða frá atkvæðagreiðslunni. Ákvörðun um að senda slíka yfirlýsingu til framkvæmdastjóra World Health Assembly er þó alfarið í höndum ríkisstjórnar Ísland og möguleikar almennings til beinna áhrifa á þetta því takmörkuð.

Sáttmálinn (Pandemic Treaty) mun einnig koma til atkvæða í maí 2024 og mun þurfa samþykki 2/3 aðildarþjóða til að öðlast gildi. Þá mun aðildarþjóðum gefast 18 mánaða tímabil til að ræða um efni samningsins, fjalla um hann á þjóðþingum og fullgilda hann samkvæmt því sem hefðbundið er í lýðræðislegu og stjórnskipulegu tilliti.

Af öllu framangreindu er ljóst að hér eru stórar breytingar í farvatninu sem kjörnir fulltrúar Íslendinga, sem og almenningur allur, þurfa að vera mjög vakandi yfir, ekki síst í ljósi vísbendinga um að covid-19 kunni að hafa átt uppruna sinn á rannsóknarstofu í Wuhan í Kína.[1] Ef slíkar vísbendingar eru á rökum reistar er runninn upp nýr veruleiki í samskiptum borgaranna við ríkisstjórnir sínar, því ef stofnanir ríkjanna annast nú framleiðslu á manngerðum veirum samhliða framleiðslu á bóluefnum gegn þessum sömu veirum, í samstarfi við stærstu lyfjafyrirtæki heims, sem sjálf seilast til áhrifa innan WHO, sem seilist til áhrifa yfir þjóðríkjunum, þá þarf ekkert minna en lýðræðisbyltingu til að tryggja að almenningur sæti ekki harðstjórn, undirokun og niðurlægjandi meðferð af hálfu valdhafa, sem brýtur í bága við mannlega reisn og grundvallarmannréttindi. Um allt þetta þarf meiri umræðu, ekki minni. Minnisblaðið sem vísað hefur verið til hér að ofan er vonandi aðeins upphafið að viðameiri og dýpri umræðu.

[Grein þessi birtist fyrst á Krossgötum 2.12.2023]

[1] Sjá t.d. https://nypost.com/2021/08/27/covid-origins-report-says-its-plausible-virus-leaked-from-wuhan-lab/

Ferðast einhver til Dúbaí til að segja annað en hallelúja?

Hér er spurning sem einhver getur vonandi svarað: Hversu margir þeirra rúmlega 80 (!) fulltrúa Íslands á loftslagsráðstefnunni í Dúbaí ferðast alla þessa leið til að lýsa sjálfstæðri skoðun sem mögulega víkur frá rétttrúnaði loftslagskirkjunnar? Ef svarið við þessu er 0 væri gott að vita til hvers allt þetta fólk er sent á okkar kostnað hálfa leið í kringum hnöttinn. Ætli Bandaríkin sendi sama hlutfall fulltrúa á ráðstefnuna, þ.e. 80.000 manns? Varla þvi ráðstefnuna sitja ,,aðeins" 97.000 fulltrúar. Ef enginn getur nefnt til sögunnar einn einasta mótmælanda / yfirlýstan efasemdamann í hópi þessara 80 fulltrúa Íslands og ef enginn þeirra mun taka þátt í rökræðum á vísindalegum grunni um forsendur þess átrúnaðar sem þarna verður boðaður, þá verða skattgreiðendur væntanlega fyrir miklum vonbrigðum. Þá þyrfti fjármálaráðherra t.d. að svara fyrir það hvers vegna verið er að skrifa upp á ferðaheimild og dagpeninga fyrir allt þetta fólk á vegum hins opinbera. 

En þar sem ég reikna með að ráðstefnan muni fremur líkjast trúarsamkomu sanntrúaðra en ráðstefnu fólks sem mætir með opinn huga til að hlusta á ólík rök, þar sem ég reikna með að hallelúja og standandi lófatak verði algengara en hvassar rökræður og málefnaágreiningur, þá spái ég því að niðurstaðan verði í þessa átt: 

• Auka verði eftirlit með litla fólkinu og litlu fyrirtækjunum
• Fjölga verði lögum og reglum sem miða að því að ná fram markmiðum ráðstefnunnar
• Þjappa beri valdinu betur saman, helst í eina miðstýrða alþjóðlega stofnun
• Veita beri framkvæmdavaldi (lögreglu) í héröðum (þjóðríkjunum) meira svigrúm til valdbeitingar
• Þrengja beri að fullveldisrétti þjóðríkja, samhliða því að þrengja að frelsi borgaranna til orðs og athafna
• Tala fallega um mikilvægi lýðræðis (í orði), en þrengja að lýðræðinu í verki með því að sjá til þess að embættismenn fái aukið vald
• Boða lausnir sem byggja allar á miðstýringu og að valdið eigi að koma ofan frá og niður en ekki úr grasrótinni og upp

Allar þessar áherslur samræmast vel þeirri hugmyndafræði sem svífa mun yfir vötnum á ráðstefnunni í Dúbaí, þ.e. sameignarstefnu (kommúnisma) í nýjum búningi, en sú stefna mun nú sem ætíð fyrr leiða til þess að auður og völd munu safnast á hendur æ minna hlutfalls samfélagsins og búa til stétt ofur-ríkra annars vegar og réttlausra öreiga hins vegar. 

Fyrir mitt leyti mótmæli ég að þurfa að taka þátt í að fjármagna þessa skrautsýningu embættismanna og flokksgæðinga.  

 

Listi: Ríflega 80 fulltrúar Íslands fara á COP28