Pólitískir fjandvinir sameinast um bókun 35, gegn hagsmunum kjósenda sinna. Af hverju?

Nú styttist óðum í formannskjör í Sjálfstæðisflokknum. Hvorug frambjóðendanna hafa lýst sig andvígar frumvarpinu um bókun 35 sem fráfarandi formaður og varaformaður hafa ítrekað reynt að koma í gegnum Alþingi og núverandi utanríkisráðherra hefur tekið óbreytt upp á sína arma. Þarna má sjá pólitíska andstæðinga (sem allir hafa á fyrri stigum lýst trúnaði við Sjálfstæðisstefnuna) sameinast um það að vinna í þágu ESB, gjaldfella íslensk lög og veikja stöðu Alþingis. Þeir sem vija halda tryggð við hina góðu og klassísku stefnu Sjálfstæðisflokksins verða að finna sér annan flokk, því ekki eru líkur á að formannskandídatarnir muni breyta um stefnu fráfarandi forystu í þessu mikilvæga efni. Frumvarpið hljóðar svo: 

Ef skýrt og óskilyrt lagaákvæði sem réttilega innleiðir skuldbindingu samkvæmt EES-samningnum er ósamrýmanlegt öðru almennu lagaákvæði skal hið fyrrnefnda ganga framar, nema Alþingi hafi mælt fyrir um annað. Sama á við um skuldbindingar sem eru innleiddar með stjórnvaldsfyrirmælum ef þau eru ósamrýmanleg öðrum stjórnvaldsfyrirmælum.

Óhætt er að fullyrða að lítill minnihluti alþingismanna les allar þær skuldbindingar sem fólgnar eru í þeim fjölda EES reglna sem innleiddar eru í massavís í íslensk lög á hverju ári. Þetta er í raun opinn krani og hefur verið í 30 ár, án þess að samningsbundnu neitunarvaldi Íslands hafi nokkru sinni verið beitt. Þetta er óvönduð færibandavinna, en ekki löggjafarstarf. Þetta afhjúpast í því hvernig innleiðingin fer fram, þ.e. með einfaldri þingsályktun, en ekki með hefðbundnu ferli löggjafar, þ.e. að undangengnum þremur umræðum. Þessi aðferð við innleiðingu reglna sem eiga að hafa hér lagagildi stenst í reynd ekki stjórnarskrá. 

Með innleiðingu á reglum ESB í massavís hafa þingmenn innleitt og þannig samþykkt ótal skuldbindingar fyrir hönd íslenska ríkisins sem allar geta yfirtrompað almenn lög frá Alþingi verði frumvarpið um bókun 35 að lögum. Til að staðreyna þetta getur fólk farið inn á vef Alþingis og skoðað hvað þar er í gangi. Á 5 mínútum nú áðan valdi ég, af handahófi, reglugerð nr. 1228/2003 sem finna má hér. 

Skuldbindingar sem verið var að samþykkja með þeirri innleiðingu, fyrir hönd íslenska ríkisins, eru þar "i lange baner". Þar dugar að renna yfir fyrstu blaðsíðurnar: Dæmi: 

-  Stuðla skal að sköpun raunverulegs innri markaðar á sviði raforku með því að auka viðskipti með raforku, sem eru sem stendur vanþróuu í samanburði við önnur svið efnahagslífsins. 

- Ríki hindri ekki viðskipti með raforku yfir landamæri

- Auka samkeppn á innri markaðnum með raforku

Þetta litla dæmi sem áréttar ófarir Norðmanna vega sæstrengja til ESB er til áminningar um að þessi vangæsla íslenskra ráðamanna getur ekki endað nema með ósköpum. 

Íslendingar hafa aldrei samþykkt - og Alþingi hefur aldrei formlega viðurkennt - að veita alþjóðlegum stofnunum vald til að binda hendur íslenskra yfirvalda. Til þess þarf stjórnarskrárbreytingu. 

Í dag kl. 14 hefst í Valhöll málþing um "áform ríkisstjórnar Íslands í Evrópumálum". Þótt ég verði því miður fjarverandi hvet ég alla áhugasama til að mæta og taka þátt í umræðum. 

 

 

 

RÚV er risaeðla sem getur ekki lifað í frjálsu umhverfi hins nýja tíma

Ég tilheyri (ennþá) fámennum en ört vaxandi minnihlutahópi, sem kveikir aldrei - og þá meina ég aldrei nokkurn tímann - ótilneyddur á fréttatíma Rúv. Venjuleg nauðung, svo sem hótun um beint ofbeldi myndi ekki duga, enda er það lágmarksréttur hvers manns að mega verja sig. En nóg um það. Í gærkvöldi gerðist sem sagt þessi sjaldgæfi viðburður, að ég horfði á upphaf fréttatíma Rúv vegna þess að annar maður kveikti á þessu kl. (19) í gærkvöldi. 

Á þessum fyrstu mínútum sannfærðist ég enn og aftur um þarfleysi Rúv í nútímasamfélagi og furðaði mig auk þess á fréttamatinu: Fyrsta frétt var um kjarabaráttu hreingerningarfólks á Íslandi, þar sem fréttastofan sjónvarpaði m.a. þeirri staðhæfingu að einhverjir í þeim hópi hefðu þurft að "pissa í fötu" við störf sín vegna álags. Vissulega dapurt ef rétt er, en ætti ekki að vera fyrsta frétt. 

Aðalfréttin mætti afgangi, og þar huldi umfjöllun Rúv jafnmikið og hún upplýsti: Ráða mátti af "fréttaflutningi" Rúv að ræða varaforseta USA á öryggisráðsstefnu í München hefði verið léttvægt grín og m.a. snúist um Gretu Thunberg og Musk. Svo var ekki og það er tímabært að þjóðin sem byggir þessa eyju hér norður í hafi hætti að taka við gerilsneyddum upplýsingum frá fréttastofu Rúv. Ræða J.D. Vance var ekkert minna en sögulegur stórviðburður, sem markar skýr tímamót í varnarmálapólitík Evrópu á 21. öld. Flestir leiðtogar sátu þöglir undir ræðunni og áttuðu sig á því að þeir þurfa nú að endurhugsa alla sína nálgun og breyta um takt, strax í dag, ef þeir ætla ekki að líta út eins og steingerðar risaeðlur: Áframhaldandi ritskoðunartilburðir munu slá þau sjálf í andlitið; orðræða í stíl kommúnista um falsfréttir og rangar / misvísandi upplýsingar (e. misinformation) mun ekki veita neina vörn; klassískt frjálslyndi mun leysa af hólmi gervi-frjálslyndið sem (ókjörnir) leiðtogar ESB og ráðherrar á Íslandi hafa aðhyllst undir því yfirskini að þau séu að "vernda almenning" og "verja lýðræðið". Þetta er allt saman búið og nú þarf ESB í þokkabót að fara að taka ábyrgð á eigin vörnum, sem þýðir í stuttu máli að heimatilbúinn sósíalismi, þar sem peningum almennings er eytt í gæluverkefni stjórnmálamanna, getur ekki lengur viðgengist. Auk þess verða menn að taka ábyrgð á landamærum sínum. Þetta er hinn nýi veruleiki og þeir sem vilja kynnast honum ættu frekar að horfa beint á ræðuna sjálfir, en að móttaka hann í fitusprengdu og gerilsneyddu formi frá ríkisrekinni fréttastofu Rúv. Ræðuna má t.d. sjá hér - og áhugasömum er bent á að þegar Vance mælir fram lykilsetningu í anda Voltaire sem er í raun hornsteinn klassísks frjálslyndis, þá bregður utanríkisráðherra Íslands, Þorgerði Katrínu, fyrir á myndinni (sjá ca. 8.58-9.05), en þá gerist það "óvænta" að þessi helsti talsmaður "frjálslyndis" (lesist: gervi-frjálslyndis) á Íslandi finnur ekki hjá sér neinn vilja til að klappa. Myndskeiðið segir meira en mörg orð. Ræðan í heild segir meira en "frétt" Rúv í gær. 

Í anda Cato hins gamla ætti ég að ljúka öllum pistlum á sömu setningu: "Að lokum legg ég til að RÚV (og ritskoðunarnefndin ... afsakið "fjölmiðlanefnd" verði lögð niður". 

  

 

Hvað hefur nýr Bandaríkjaforseti eiginlega gert?

Á Íslandi ríkir pólitískt hnignunarástand. Grafið hefur verið undan tiltrú á getu okkar til stjórna okkur sjálf og til að vera fullvalda þjóð. Þessi þróun, þar sem þjóðríkið hefur verið gert veikara með opnum landamærum og fjárvana lögreglu, og með þjónkun gagnvart ólýðræðislegu fjarlægu valdi, hefur orðið sífellt meira áberandi. Þessi öfugþróun er engin tilviljun, heldur afleiðing þess að við höfum setið uppi með atvinnustjórnmálamenn sem segja eitt en gera annað. Í framkvæmd birtist þetta í því að litlu skiptir hvaða flokkar sitja í stjórn, allir ganga erinda ESB, WEF o.fl., hvort sem þeir gera sér fulla grein fyrir því eða ekki.

En nú kveður við nýjan tón vestan hafs. Trump var kosinn af meirihluta þjóðarinnar vegna loforða sem hann gaf ... og virðist ætla að efna, sem hljómar ótrúlega í eyrum kjósenda sem vanir eru öðru. Eins og heyra má í ríkisreknum fjölmiðlum og í máli íslenskra þingmanna (núverandi og fyrrverandi) þá eru þetta hræðilegar fréttir. 

Hvað hefur Donald Trump gert? Hann hefur bannað öllum körlum (sem hafa tekið lyf eða gengist undir skurðaðgerðir og vilja láta líta á sig sem konur) að keppa í kvennaíþróttum og stöðvað kynleiðréttingaraðgerðir á unglingum. Hann hefur boðið öllum bandarískum hermönnum, sem voru reknir fyrir að neita að taka mRNA-bóluefnin, aftur í herinn – og það með fullri afturvirkri launagreiðslu. Hann hefur fyrirskipað að ríkisstarfsmenn hætti dyggðaskreytingu á borð við „þetta eru fornöfnin mín“ í tölvupóstum stjórnvalda. Hann hefur hótað að hækka tolla og skipað nýja tegund fólks í opinber embætti, þ.e. fólk sem er annt um landið sitt, landamæragæslu og innlenda lagasetningu. Þetta hefur leitt til þess að skrúfað hefur verið fyrir straum ólöglegra innflytjenda á sama tíma og brottvísanir eru hafnar - á methraða. Hann hefur dregið Bandaríkin út úr Alþjóðaheilbrigðismálastofnuninni (WHO). Hann hefur hent kolefnishlutleysismarkmiðum út úm gluggann, sbr. Parísarsamkomulagið.

Hann hefur skrúfað fyrir stjórnlausa eyðslu á almannafé í rafbílakaup og í rafhleðslustöðvar. DEI (Diversity, Equity, Inclusion) er horfið úr bandarískri stjórnsýslu og hann hefur hótað að skera niður styrki til háskóla sem halda því áfram. Undir stjórn DT er byrjað að skera niður útbólgnar ríkisstofnanir. Flett hefur verið ofan af hræðilegri spillingu í útgjöldum USAID í gæluverkefni vinstrimanna, þar á meðal til að stýra dagskrárvaldi í meginstraumsmiðlum sem hafa nánast allir verið á fóðrum hjá USAID. Hann hefur látið ESB líta mjög illa út með því að boða friðarviðræður til að ljúka Úkraínustríðinu, því ESB (og íslenskir utanríkisráherrar) hafa ekkert gert annað en að kalla eftir meira blóði án þess að leggja fram neinar hugmyndir um hvernig binda megi enda á manndrápin. Trump boðar endurskipulagningu í Miðausturlöndum sem gætu gefið Palestínumönnum nýja von í nýju og betra umhverfi og Ísraelsmönnum von um frið. Síðast en ekki síst hefur hann gert RFK jr. að heilbrigðisráðherra sem mun varpa skæru kastljósi á spilltan lyfjaiðnað, matvælaiðnað og orkuiðnað í Bandaríkjunum. 

Lítur þetta hræðilega út? Já, fyrir fyrri bandaríkjaforseta (Obama veitti engin andsvör þegar Rússar réðust inn á Krímskaga 2014 + Biden sem gerði ekkert til að koma í veg fyrir innrás Rússa árið 2022).

Jafnvel þótt yfir 90% Íslendinga sé í nöp við Trump, þá breytir það ekki því að hér eru runnir upp nýir tímar, þar sem íslenskum stjórnmálamönnum leyfist ekki lengur að sóa fjármunum í gæluverkefni en vanrækja innviði. Slíkt mun líta mjög illa út í samanburði við forysturíki Vesturlanda, þ.e. BNA. Allir þjngflokkar á Alþingi Íslands hafa brugðist í þessu samhengi með rangri forgangsröðun, sviknum loforðum og verkleysi.  

Lýðræðisflokkurinn fékk örfáar vikur til að heyja kosningabaráttu sl. haust, gegn ofurefli ríkisrekinna flokka. Þetta var barátta Davíðs við Golíat: Barátta fyir því að verja landið og vekja fólkið, gera Ísland aftur að góðu landi til að búa í, þar sem staðinn er vörður um auðlindir landsins og hreina náttúru, unnið gegn vaxtaokri og skipulagðri glæpastarfsemi, talað gegn stríðsæsingu, hömlur settar á sóun almannafjár, loftinu hleypt úr útblásnu ríkisvaldi og unnið gegn ritskoðun. Jafnvel þótt við ofurefli sé að etja, þá er það samviskumál að finna leið til að halda baráttunni áfram.   

 

Nútíminn er "orvelskur"

Með hverjum deginum sem líður tekur samfélag okkar á sig "orvelskari" mynd, sbr. enska orðið Orwellian sem vísar til framtíðarsamfélags í anda George Orwells. Í ljósi aðstæðna hefðu Íslendingar meira gagn af því að kynna sér rit (viðvaranir) Orwells en að sækja auglýst námskeið fyrrum forsætisráðherra um "glæpasögur".

Ný sviðsmynd að teiknast upp: Trump og Pútín töluðu saman í síma í 90 mínútur í gær um framtíð Úkraínu, án þess að Úkraínuforseti væri með í því samtali, þótt Biden hafi ítrekað lýst því yfir annar háttur yrði hafður á. Aðspurður sagði Trump að forsætisráðherra Úkraínu væri ekki lengur með lýðræðislegt umboð. Með símtalinu er hann þó í raun að undirstrika að smáríki eru peð á taflborði stórveldanna, sem eru þrjú, sbr. Orwell: Oceania (BNA), Evrasía (Rússland) og Austasía (Kína). Nýr tími er runninn upp í stað eldri sviðsmyndarinnar, þar sem bandarískt skattfé var m.a. notað til að fjármagna samtök ríkustu hagsmunaaðila / stórfyrirtækja / auðmanna (e. stakeholders) sem miða að því að koma á miðstýrðu, fjarlægu og ólýðræðislegu valdi.  

Stóra myndin er kannski ekki vel sýnileg ennþá á Íslandi, þar sem ríkisfjölmiðillinn brýtur hlutleysisskyldur sínar daglega og reynir að sameina þjóðina í illvilja gegn sumum en ekki öðrum. Illa er komið fyrir þjóð sem hefur týnt Guði en reynir að sameinast í reiði, heift og illvilja. Pólitískur óstöðugleiki hérlendis þrýstir stjórnmálamönnum sífellt lengra inn í heimatilbúinn hliðarveruleika, þar sem stjórnmálaflokkar misnota löggjafarvaldið til að skammta sér fé úr vösum almennings og gæta hagsmuna hvers annars ef framkvæmdin reynist gölluð, því enginn flokkur þolir leiðréttingu á kerfinu. Í hliðarveruleika íslenskra stjórnmála ræða eru kynjamál efst á dagskrá (kynferði ráðherra í ríkisstjórn, kynjamerkingar á klósettum, kynleiðréttingar, kynhneigð, hvort kynin eru 37 eða 73), en ekki um spillinguna sem vellur upp úr öllum pottum þegar lokið er tekið af þeim. Ríkisreknir fjölmiðlar taka þátt í að ýta undir veruleikafirringuna í von um að styrkjakerfi þeirra verið látið óáreitt og blaðamenn taka jafnvel einnig þátt í leiknum í von um að fá góða stöðu sem upplýsingafulltrúar hjá einhverjum af flokkunum. Hér eru þó ekki allir fjölmiðlar og blaðamenn samsekir, því einstaka maður sker sig úr og leitar sannleikans. Ytri aðstæður gera slíkum mönnum þó erfitt fyrir, sbr. það fréttir af því hvernig ESB bar 132 milljónir Evra á fjölmiðla í aðdraganda kosninga til þings ESB og hvernig USAID notaði skattfé almennings til að fjármagna nær alla meginstraumsmiðla (MSM) sem fjölmiðlanefnd í speki sinni vill að við tökum mest mark á (stórir og rótgrónir fjölmiðlar).  

Á námskeiðinu um Orwell, sem Katrín Jakobsdóttir er ekki að fara að kenna, væri líka full ástæða til að ræða um hellislíkingu Platóns, því hún dregur fram hvernig hópur fólks (heil þjóð?) getur orðið föst í hlekkjum fáfræði og farið að líta á skuggamyndir sem raunveruleika í stað þess að nota eigin augu og eigin hyggjuvit til að horfa á veruleikann eins og hann birtist í raun og veru. 

Hvorki íslensk þjóð, né þingmenn, né ný ríkisstjórn getur lengur leyft sér að nota ímyndanir sem áttavita og ganga um með bundið fyrir augun. ESB er peð á taflborði stórveldanna og mun ekki veita Íslandi efnahagslegt né hernaðarlegt skjól á þeim tímum sem nú fara í hönd, hvað svo sem forsætisráðherra segir.

Ísland á að vera málsvari friðar og sátta, land þar sem raunsætt mat er lagt á stöðu landsins og vernd umhverfisins. Landfræðileg staða okkar er bæði veikleiki og styrkur. Við getum átt friðsamleg og vinsamleg samskipti við aðra og notað okkar veiku rödd til að stilla til friðar fremur en að gerast gjammandi smáhundur í bandi stærri ríkja. Ísland er og verður vonandi "eilífðar smáblómið" sem sungið er um, því allir menn og m.a.s. stórveldin veigra sér við að traðka slík blóm í svaðið. 

 

Styrkjamálið til saksóknara

Úthygli, athyglisbrestur og vanþekking sem rýra virðingu Alþingis

Mögulega er í þessari frétt að finna lýsingu á einhvers konar lágpunkti umræðu í þingsal Alþingis. Fyrsta þingmál nýrrar ríkisstjórnar miðar að því að veikja Alþingi og færa Ísland enn frekar undir vald ESB, sbr. frumvarp um bókun 35. Þingmaður Sjálfstæðisflokks horfir fram hjá þessum kjarna, enda hefur Sjálfstæðisflokkurinn lagt niður kyndilinn sem honum var ætlað að bera, þ.e. að verja sjálfstæði Íslands og fullveldisrétt okkar. Það má sjá af því hvernig XD hefur oftar en einu sinni reynt að koma þessu frumvarpi í gegnum þingið. Ráðherra Flokks fólksins tekur til máls en heldur augljóslega engum þræði og klikkir svo út með tómri þvælu um ESB og "eitt sett af reglum". Hefur þetta fólk ekki lesið EES samninginn sjálfan? Vita þau ekki að neitunarvald Íslands var forsenda fyrir aðild okkar að EES árið 1993? Er samgönguráðherrann búinn að gleyma því að við sömdum aldrei við ESB og að samningsaðili Íslands hefur í raun stökkbreyst á þeim tíma sem liðinn er frá gerð EES samningsins? Í ofanálag birtast nú fréttir af því að þingmenn fái ekki sjá né ræða innihald bréfa sem Guðlaugur Þór, þáverandi utanríkisráðherra, sendi ESA árið 2020 þar sem hann andmælti Bókun 35 fyrir hönd Íslands. Hversu djúpt þarf Alþingi að sökkva í niðurlægingu áður en almenningur missir þolinmæðina?

 

Bryndís: „Er þetta samstaðan?“

Pólitískt upplausnarástand

Efni þessarar fréttar segir okkur að það er ekki allt með felldu í íslenskri pólitík. Ný þriggja flokka ríkisstjórn leysir af hólmi aðra þriggja flokka stjórn og tekur samstundis við að ljúka þeim þingmálum sem fyrri stjórn hafði ætlað að gera. Ég (og félagar mínir í XL) höfðum bent á að stjórnmálaflokkarnir væru allir samvaxnir, á pyngjunni, því þeir hafa notað löggjafarvaldið til að setja reglur sem gera flokkana að ríkisstofnunum, svo framkvæma fulltrúar þessara sömu flokka lögin með því að borga út þessar (ca. 1000) milljónir á ári. Ef vafaatrið koma upp (t.d. um hvort útgreiðslur til flokka hafi verið lögmætar / skilyrði laga hafi verið uppfyllt), þá taka fulltrúar þessa sama marghöfða skrímslis að sér að úrskurða um málið. Allt vald er þá í raun á einni hendi, löggjafar-, framkvæmdar- og dómsvald. Þetta heitir spilling á góðri íslensku. Vestrænar stjórnarskrár, sérstaklega ákvæði um valddreifingu, áttu að verja okkur fyrir einmitt svona misbeitingu á valdi. 

Það sem verra er, áherslur nýrrar ríkisstjórnar á ljúka málum fyrri stjórnar (m.ö.o. pólitískra andstæðinga sinna) gefur til kynna að Íslandi sé mögulega alls ekki stjórnað frá Austurvelli, heldur allt annars staðar frá. Í nýlegu viðtali sagði Liz Truss að þarna væru að verki skuggaöfl. Í Bandaríkjunum tala æðstu ráðamenn daglega um djúpríkið (deep state) sem þurfi að uppræta, en þar er vísað til samgróninga milli ríkisvaldsins / fjárveitingarvaldsins og þeirra sem eru á ríkisspenanum. En á Íslandi er ekkert slíkt í gangi, er það? Hver sem ýjar að slíku þar er að dreifa samsæriskenningum, enda er vel farið með fé íslenska ríkisins (lesist: almannafé) á Íslandi, ekki satt? Hvergi er verið að sóa þeim peningum, nei nei, ekkert að sjá hér. 

Nú ætlar ný ríkisstjórn að koma í gegn frumvarpi um bókun 35, sem hugnast mun ESB sérlega vel, því ESB vill að komið sé á lagalegri einingu (þ. Gleichschaltung) á öllu EES svæðinu og kann því illa að smáþjóð norður í ballarhafi sé með einhverja fyrirvara, hvað þá beiti samningsbundnu synjunarvaldi. 

Ný ríkisstjórn sýnist einbeitt í því að halda áfram að ganga erinda ESB og NATO í öllu því sem lýtur að stríðsrekstri. 

Ný ríkisstjórn virðist sömuleiðis vera ákveðin í því að leyfa alþjóðlegum gróðafyrirtækjum að nota Ísland og hafið í kringum landið sem ruslakistu með niðurdælingu á alls konar efnum sem gætu borist í grunnvatn og lífríkið að öðru leyti. 

Fyrir hvern eru stjórnvöld að vinna? Er nema von að spurt sé? Íslensk stjórnmál eru að leysast upp fyrir framan augun á okkur. Þau eru að breytast úr því að vera harmleikur í það að vera skrípaleikur, þar sem enginn tekur ábyrgð, þar sem alvarleg mál eru leyst upp í grín, þar sem gerður er öfugsnúningur á gríni og alvöru. 

Ég minni hér aftur á örlög Úkraínu á 20. öld: Úkraína var sjálfstætt ríki í mjög skamman tíma áður en Sovétríkin í raun innlimuðu Úkraínu. Þetta var gert á svo lymskulegan hátt að fæstir gerðu sér grein því sem gerst hafði: Þingið var enn til staðar, en ákvörðunarvaldið í öllu sem máli skiptir hafði verið flutt til Kreml. Ríkisstofnanir voru enn að störfum en voru í raun aðeins orðnar afgreiðslustofnanir fyrir erlent vald. Skattlagning var aukin en peningarnir runnu ekki til að bæta þjónustu við skattgreiðendur í Úkraínu, heldur til að fóðra Sovétið. Örlög Úkraínu eru víti til að varast. 

Hvert er verið að stefna með Ísland? Stendur íslenska ríkið á sterkum og sjálfstæðum fótum? Eru íslenskir embættismenn að verja íslenska hagsmuni eða erlenda ... eða jafnvel bara sína eigin hagsmuni? Svari nú hver fyrir sig. Stóra áhyggjuefnið er þetta: Hver mun koma Íslandi til varnar og framtíðarkynslóðum Íslendinga ef ríkisvaldið á Íslandi er nú að mestu leyti mannað fólki sem er valdhlýðið, spyr engra spurninga, framkvæmir hugsunarlaust það sem þeim er skipað að gera? Hvar á sjálfstæð hugsun heima í kerfi sem týnir yfir 150 hælisleitendum; sem leyfir eldra fólki og öryrkjum ekki að vinna og lifa sómasamlegu lífi; sem notar fjármuni fátæks fólks á Íslandi til að þenja út sjóði erlendis sem gera ríkt fólk ennþá ríkara? 

Á Íslandi ríkir pólitískt upplausnarástand, ekki bara í Reykjavíkurborg, heldur einnig í landsmálunum. Ef stjórnmálin verða ekki endurnýjuð frá grunni með nýju fólki og afturhvarfi til grundvallargilda, þá getum við fljótlega afskrifað sjálfstætt íslenskt lýðveldi, því miður. 

Stefán Vagn: Kom á óvart

Innri barátta manns og þjóðar

Ég hef verið í sorgarferli í nokkrar vikur vegna veikinda og andláts tveggja feðra minna. Á því tímabili hef ég fundið hjá mér þörf til að skamma sjálfan mig og aðra. Ég hef skammast í Íslendingum fyrir að trúa öllu sem þeir heyra í fréttatímum ríkisrekinna fjölmiðla; fyrir að afneita inngróinni og landlægri spillingu á Íslandi; fyrir að ráðast á þá sem raska huggulegri og yfirborðslegri heimsmynd Íslendingsins, því íslenskt samfélag er að mörgu leyti eins og fjölskylda alkohólista sem þolir illa að bent sé á stjórnlausa fyllibyttuna sem rót alls vanda. 

Ísland hefur alið marga frábæra einstaklinga. Margir þeirra hafa reyndar kosið að verja stærstum hluta ævinnar erlendis og kannski einmitt þess vegna náð að horfa á Ísland úr nægilegri fjarlægð til að setja fram raunhæfa greiningu. Jónas Hallgrímsson er augljósasta dæmið. Jón Helgason prófessor er annað gott dæmi. Í ljóði Jóns, Í Árnagarði, kemur fyrir eftirfarandi erindi, sem hittir í mark í hvert sinn sem ég les það: 

Vatnsfallið streymir af ókunnum öræfaleiðum,

andblærinn líður um túnið af fjarlægum heiðum,

kveiking í hugskoti handan við myrkvaða voga

hittir í sál minni tundur og glæðist í loga.

Þetta hugsaði ég þegar ég las rit Václav Havel, Vald hinna valdlausu (e. Power of the Powerless), þar sem hann lýsir helsjúku ómenningarástandi Tékkóslóvakíu undir harðstjórn kommúnista, þar sem ómanneskjulegt tækniveldi og skrifstofubákn hafði gjöreytt allri mennsku, allri mannlegri reisn og öllu sem kalla mætti kjarna mannlegrar tilvistar: Trú, heimkynni, þjóðvitund, samfélag o.s.frv. 

Kommúnisminn í öllu sínu þrúgandi veldi snerist nefnilega aðeins um eitt: Um efnishyggju. Áherslan var ekki á andann, heldur efnið. Allt snerist um neyslu, auglýsingamennsku og framleiðslu. Í slíku samfélagi höfðu menn tvo kosti: Að spila með samtímanum og valdinu og taka þátt í þeirri stýrðu hegðun sem stjórnvöld vildu framkalla - eða gerast andófsmenn með allri þeirri áhættu sem því fylgdi. 

36 árum eftir að múrinn hrundi munum við ekki eftir öllum þægu embættismönnunum sem vafalaust áttu glæstan starfsferil innan þessa spillta og klíkuvædda stjórnkerfis. Nei, við munum eftir mönnum eins og Hável og Solzhenitsyn sem lögu allt undir í andófi til að undirstrika að baráttan var ekki við annað fólk um efnisleg verðmæti, því hin raunverulega barátta, þá eins og nú, er milli anda og efnis, milli ljóss og myrkurs, milli góðs og ills. 

Þetta er þriðja ástæðan fyrir sorginni sem ég er að kljást við - og í raun sú þungbærasta, því allt of margir Íslendingar afneita hinni andlegu, guðlegu vídd tilverunnar og reyndu að þagga niður í okkur hjónunum - og svo félögum okkar í Lýðræðisflokknum - þegar við bentum á það sem mestu skiptir, sem er friðar- og kærleiksboðskapur Krists. Íslenskur nútími, með allri sinni sjúklegu og kæfandi efnishyggju, þolir ekki að nafn Jesú eða Guðs sé nefnt. 

Við erum í andlegri baráttu. Hið illa er raunverulegt og sjáanlegt öllum sem það vilja sjá. En ljósið skín í myrkrinu og myrkrið fær ekki höndlað það. 

Í hvoru liðinu ætlar þú að vera, liði ljóssins eða myrkursins?

 

„Það var blóðlykt“

Leitum sannleikans með opnum huga

Kæru Íslendingar, hér er eitthvað til að hugsa um: Samkvæmt Chat GPT finnst ekkert kjördæmi í gjörvallri N-Ameríku þar sem Kamala Harris mældist með meira fylgi en á Íslandi. Gervigreindarforritið gat heldur ekki fundið neina könnun á heimsvísu sem benti til að nokkur önnur þjóð væri eins eindregin í stuðningi við Harris og Íslendingar. 

Hér er ekki við Íslendinga sjálfa að sakast. Við höfum orðið fyrir ákveðnum heilaþvotti og verðum að fara að horfast í augu við að við erum mötuð af einsleitum skoðunum. 

Von mín er sú að fleiri nálgist fréttir með gagnrýnum huga og leiti sannleikans með opnum huga. 

 

Ríkisfjármagnaðir fjölmiðlar eru ekki frjálsir fjölmiðlar. Hugleiðing á útfarardegi Ellerts B. Schram.

Mér er í barnsminni þegar Ellert B. Schram o.fl. stofnuðu Fréttaútvarpið, frjálsa útvarpsstöð, til að andmæla einokun ríkisíns á þeim miðli. Rekstrinum lauk á dramatískan hátt, þar sem Ellert lýsti því í beinni útsendingu hvernig "varðhundar einokunarinnar og afturhaldsins sem kerfiskallarnir og ósvífnir stjórnmálamenn hafa sigað á okkur". Málaliðar ríksvaldsins voru komnir á hurðahúninn til að rjúfa útsendingu. "Þeim liggur mikið á, varðhundum kerfisins, þegar frelsið er farið að ögra þeim". Þetta var á þeim tíma þegar alvöru blaðamennska fólst í því að veita valdinu raunverulegt aðhald og sjá til þess að almenningur fengi aðgang að fleiri sjónarmiðum en aðeins þeim sem ríkisvaldið blessaði. Allt þetta hugsa ég í fjarlægu landi á útfarardegi Ellerts, því fróðlegt hefði verið að heyra hvað hann hefði sagt um þá mynd sem nú hefur afhjúpast í Bandaríkjunum og á alþjóðavettvangi: USAID hefur látið milljónir dollara renna til þúsunda blaðamanna og mörg hundruð fréttaveita um allan heim í því skyni að stýra fréttaflutningi!

Af þessu tilefni birti ég hér þýðingu á texta sem mér sýnist vera ritaður undir dulnefni (Amuse). Um höfundinn veit ég ekkert, en textinn er býsna skýr og góður, - og á fullt erindi við þjóð sem leyft hefur samstilltum (samspilltum?) fjölmiðlum að stýra umræðu (og skoðunum sínum) allt of lengi. TExtinn á fullt erindi við íslenskt þjóðfélag, þar sem allir fjölmiðlar eru annað hvort ríkisreknir eða rikisstyrktir: 

Frjáls fjölmiðlun er grundvallaratriði í lýðræði. Hún starfar sem fjórða valdið, stofnun aðskilin löggjafarvaldinu, framkvæmdavaldinu og dómsvaldinu, en samt með það hlutverk að halda þeim öllum til ábyrgðar. Hún tryggir að valdi sé haldið í skefjum, misnotkun sé afhjúpuð og borgarar upplýstir. En þegar fjölmiðlar hætta að starfa sjálfstætt—þegar þeir verða fjárhagslega háðir sömu stjórnvöldum og þeir ættu að fjalla gagnrýnið um—þá hætta þeir að vera eftirlit með valdinu og verða í staðinn þjónar þess. Í dag hefur það, sem áður var óháð afl með sterka sjálfstæðisstefnu, verið innlimað í valdakerfi ríkisins, grafið undan hlutlægni þess og trúverðugleiki þess rýrnað.

Þessi þróun er engin tilviljun. Vinstrið í Bandaríkjunum, sem oft heldur því fram að „lýðræði deyi í myrkri,“ hefur tekið upp ríkisfjármagnaða blaðamennsku sem leið til að stjórna orðræðunni. Undir yfirskini þess að „vernda óháða blaðamennsku“ er skattfé dælt í fjölmiðlastofnanir sem styðja nánast eingöngu frjálslyndar hugmyndir og frambjóðendur Demókrata. Afleiðingin er ríkisstyrkt einokun á upplýsingum—einokun sem útilokar í raun og veru íhaldssamar raddir úr þjóðlegri umræðu.

Sönnunargögnin eru skýr. Samkvæmt rannsókn Pew Research Center frá 2022 segjast aðeins 7% blaðamanna vera íhaldssamir. Enn meira áberandi er að 96% af pólitískum framlögum blaðamanna fara til Demókrata, samkvæmt gögnum frá alríkiskosningastofnuninni (FEC). Hugmyndafræðileg slagsíða fjölmiðla er ekki lengur spurning um tilfinningu eða tilgátur; hún er sönnuð með tölfræðilegum staðreyndum. Þegar yfirgnæfandi meirihluti þeirra sem móta almenningsálitið hallar á einn veg—og þegar opinbert fjármagn heldur úti fjölmiðlum þeirra—verður hugmyndin um frjálsa og sanngjarna fjölmiðlun að blekkingu.

Alríkið hefur beinan þátt í þessari hugmyndafræðilegu yfirtöku. Með auglýsingasamningum, styrkjum og niðurgreiðslum veitir Washington vinstrisinnaðum fjölmiðlum stuðning, á meðan íhaldssamir fjölmiðlar þurfa að bjarga sér sjálfir. Stofnanir á borð við USAID (Bandaríska þróunaraðstoðin) hafa veitt fjármuni til þúsunda blaðamanna og fjölmiðlahópa, en yfir 94% af pólitískum framlögum starfsmanna þessarar stofnunar fara til Demókrata. Þetta eru ekki hlutlausar ákvarðanir. Þær fela í sér stefnumótandi fjárfestingu í hugmyndafræðilegri samræmingu—þar sem ákveðnar frásagnir eru magnaðar upp á meðan aðrar eru kerfisbundið þaggaðar niður.

Nýleg greining Columbia Journalism Review sýndi fram á að USAID hefur stutt yfir 6.200 blaðamenn, 707 fréttamiðla og nærri 300 fjölmiðlastofnanir í 30 löndum. Bandarísk stjórnvöld eru þannig orðin, samkvæmt eigin yfirlýsingum, stærsti opinberi bakhjarl „sjálfstæðra“ fjölmiðla í heiminum. En hversu „sjálfstæðir“ eru fjölmiðlar sem treysta á ríkisfjármögnun? Stofnendur Bandaríkjanna voru fullkomlega meðvitaðir um hættuna sem fylgir ríkisrekinni upplýsingadreifingu og skildu að sannarlega frjáls fjölmiðlun verður að vera óháð þeim stjórnvöldum sem hún gagnrýnir.

Framganga USAID er sérstaklega varhugaverð. Þrátt fyrir yfirlýsingar um að stuðla að lýðræði endurspeglar fjármögnun þess á fjölmiðlum í raun áróðursaðferðir kalda stríðsins. Í stað þess að standa vörð um raunverulega fjölmiðlafrelsi virkar USAID sem tæki bandarískrar valdapólitíkur, þar sem fjármögnun blaðamanna og fjölmiðlahópa fer eftir því hvort þeir samræmast hugmyndafræði Washington-stjórnarinnar. Þeir hunsa á meðan vinstristjórnir sem bæla niður íhaldssamar raddir. Þessi vafasama „verndun fjölmiðlafrelsis“ afhjúpar hinn raunverulega tilgang: pólitísk afskipti klædd í dulargervi fjölmiðlastuðnings.

Skoðum dæmi: Í Suður-Ameríku hefur USAID fjármagnað vinstrisinnaða fjölmiðla sem vinna gegn íhaldssömum stjórnvöldum. Í Austur-Evrópu hafa fjölmiðlaáætlanir þess verið notaðar til að styðja andstöðuhreyfingar gegn hægrisinnuðum ríkisstjórnum í Ungverjalandi og Póllandi, á meðan þögn ríkir um vinstrisinnaðar kúganir annars staðar. Þessi valkvæða notkun á „fjölmiðlafrelsi“ gefur skýra vísbendingu um hið sanna markmið stofnunarinnar: pólitísk afskipti sem dulbúnar fjölmiðlastyrkjum.

Maður verður að spyrja: Ef USAID er svo staðráðið í að vernda fjölmiðlafrelsi, hvers vegna er það hvergi sjáanlegt á stöðum eins og Kúbu eða Venesúela, þar sem blaðamenn standa frammi fyrir raunverulegum hótunum frá alræðisstjórnum? Svarið er augljóst—fjölmiðlaverkefni USAID snúast ekki um að efla óháða blaðamennsku heldur um að hanna stjórnarskipti gegn ríkisstjórnum sem andmæla alþjóðlegri framgangsstefnu Washington.

Þessi ríkisrekna fjölmiðlun hefur alvarlegar afleiðingar. Fréttir sem eru óþægilegar eru grafnar niður, og rannsóknir á spillingu innan Demókrataflokksins eru afgreiddar sem „samsæriskenningar.“ Áberandi dæmi var bælingin á Hunter Biden fartölvumálinu fyrir forsetakosningarnar 2020—mál sem síðar var staðfest sem raunverulegt, en var á sínum tíma afskrifað sem „rússnesk upplýsingaóreiða“ af fjölmiðlum sem fylgdu fyrirmælum stjórnvalda. Afleiðingin? Opinber umræða verður bjöguð, kosningar verða fyrir áhrifum og ólíkar skoðanir eiga erfitt með að komast að.

Stofnendur Bandaríkjanna skildu mikilvægi sjálfstæðrar fjölmiðlunar. Fjölmiðlar sem fá fyrirmæli—og fjármögnun—frá ríkinu eru ekki frjálsir fjölmiðlar. Þeir eru tæki ríkisvaldsins. Einu raunverulegu lausnina er að aðskilja fjölmiðlun og ríkið með öllu. Skattfé á ekki að renna til fréttastofa. Fjölmiðlar verða að keppa á frjálsum markaði hugmynda, þar sem trúverðugleiki, en ekki pólitískt stuðningsnet, ræður úrslitum um afdrif þeirra.

Þjóð sem leyfir ríkisvaldinu að taka yfir fjölmiðlana á sér ekki frjálsa fjölmiðlun. Hún á sér aðeins opinbera málpípu, dulbúna sem sjálfstæða fjölmiðlun. Þangað til stjórnvöld eru rekin út úr fjölmiðlastarfseminni mun blaðamennska í Bandaríkjunum halda áfram að hnigna—frá því að vera varðhundur valdsins í að verða þægur kjölturakki þess, geltandi aðeins þegar húsbóndinn skipar svo fyrir.

 

 

 

 

Fleiri sjálfsmörk í vændum?

Áður hefur hér verið vísað til kannana sem gerðar hafa verið á Íslandi sem bentu til yfir 90% Íslendinga hefðu kosið K.Harris sem forseta Bandaríkjanna hefðu þeir haft rétt til að kjósa í þar í landi. Tölfræðin er vissulega ótrúleg, en um leið á einhvern hátt óhugnanleg, því það getur ekki verið hollt að búa í samfélagi þar sem allir eiga að hafa sömu skoðun. En dömur mínar og herrar hér er óklippta viðtalið sem "60 minutes" tók við Harris í aðdraganda kosninganna en stakk svo ofan í skúffu, því svörin voru talin til þess fallin að skaða frambjóðandann sem veitti þau. Viðtalið segir okkur væntanlega ýmislegt um (íslenska) kjósendur, en líka margt um það hvernig fjölmiðlar geta reynt að fela það sem þykir ekki sýna "þeirra frambjóðendur" í nægilega jákvæðu ljósi.

Eitt að því sem Harris segir í viðtalinu er að forseti USA geti ekki komið landamæragæslu í viðunandi horf, því þingið þurfi að koma að málum. Örfáum dögum eftir að DT tók við embætti hafði hann þó komið því til leiðar að Mexíkó sendi 10.000 hermenn að landamærunum til að koma skikki á gæsluna við landamærin og skrúfa fyrir straum ólöglegra innflytjenda. 

Samhliða þessu er hafin eftirtektarverð tiltekt í fjármálum Bandaríkjanna, þar sem verið er að skrúfa fyrir peningasendingar USAID út um allan heim, m.a.: 

- $45 million for DEI scholarships in Burma - $3 million for girls centered climate action in Brazil - $125 million to racialize public health - $280,000 for diverse birdwatchers - $1.5 million for DEI in Serbia - $70,000 for DEI musical in Ireland - $2.5 million for electric vehicles in Vietnam - $47,000 for trans opera in Colombia - $32,000 trans comic book in Peru - $2 million for sex changes in Guatemala - $6 million for tourism in Egypt

óstaðfestar fregnir herma að milljónir dollara hafi ratað alla leið til Íslands. Fróðlegt verður að sjá hvað koma mun í ljós þegar listarnir hafa verið birtir, en það gæti orðið dagaspursmál úr þessu. Leitt væri (og ljótt) ef íslenskir þrýstihópar (og fjölmiðlar) hafa þegið sporslur frá USAID og notað þá fjármuni til að reyna að móta skoðanir Íslendinga í þágu þeirra sem stóðu að baki framboði Harris og áður Bidens. Ef slíkt kemur upp úr kafinu myndi það kalla á alvarlega umræðu um notkun erlendra fjármuna í áróðursskyni og til skoðanamyndunar á Íslandi. En vonandi þurfum við engar slíkar áhyggjur að hafa, því það er svo gott að geta huggað sig við tilhugsunina um að Ísland sé krúttlegt og óspillt.

Ný ríkisstjórn Íslands má ekki við því að fá á sig fleiri sjálfsmörk á fyrstu dögunum. Kannski gæti hún snúið vörn í sókn og tileinkað sér að fara sparlega með fé landsmanna og komið viðunandi stjórn á landamæragæsluna? Þroskaðir stjórnendur tileinka sér góð vinnubrögð hvaðan sem þau koma.