Af landráðum

Að gefnu tilefni og í framhaldi af spurningu sem til mín var beint á fésbókinni um frumvarpið um bókun 35 vil ég segja þetta: 

Á fundi með utanríkismálanefnd Alþingis sl. mánudag minnti ég þingmenn á að þeir sækja umboð sitt til íslenskra kjósenda. Í því umboði felst engin heimild til að afhenda stjórnartauma, ríkisvald og löggjafarvald, í hendur erlendra valdastofnana. Ég tel að frumvarpið um bókun 35 sé ófullburða, vanhugsað og standist ekki gagnvart mikilvægustu grundvallarreglum stjórnarskrár lýðveldisins Íslands nr. 33/1944. Því ber þingmönnum skylda til að stöðva frumvarpið í nefnd. Takist það ekki ber þingheimi að kjósa gegn því að frumvarpið verði að lögum, því það felur í raun í sér aðför að stjórnskipun íslenska lýðveldisins. Að öðrum kosti bregðast þingmenn því drengskaparheiti sem þeir hafa unnið að stjórnarskránni og væru með því, í reynd, að grafa undan henni eftir stjórnskipulega ólögmætum og ólýðræðislegum leiðum sem allt eins mætti líta á sem brot gegn öryggi og sjálfstæði lýðveldisins Íslands, sem jafna mætti við ólögmæta ríkisvaldsyfirtöku, sem ótvírætt hefði ófyrirsjáanlegar og mögulega grafalvarlegar afleiðingar í för með sér fyrir samfélagið allt.

Landráð er stórt orð, en vísar til þess þegar menn fremja verknað sem miðar að því að "ráða íslenska ríkið undir erlend yfirráð". Þótt stjórnarskráin nefni landráð ekki sérstaklega þá leggur hún grunninn að völdum og ábyrgð (og þar með fullveldi) íslenska lýðveldisins. Athafnir ráðamanna sem brjóta gegn fullveldinu og stjórnskipun landsins kunna að því að falla undir skilgreiningu á landráðum og fyrir það væri unnt að saksækja hlutaðeigandi á grundvelli X. kafla alm.hgl. nr. 19/1940.

 

Eru veikgeðja karlar og herskáar konur að stefna okkur í stríð?

Ég hef verið einn af þeim sem í einlægni hef fagnað þátttöku kvenna í stjórnmálum og fjölgun kvenna í áhrifastöðum því ég hef trúað því að þær færðu með sér nauðsynlega mildi, víðsýni og kærleika, sem Ísland og heimurinn þurfa svo sárlega á að halda. Því miður sýnist mér reynslan benda í aðra átt, sbr. framgöngu síðustu tveggja kvenutanríkisráðherra Íslands og það hvernig "forkonur" á Alþingi virðast nýta tækifærið til að höggva hver í aðra hvenær sem færi gefst. Eru konur þá ekkert mildari en karlarnir? Eða sannast hér kenning Margaret Mead um það að karlar verði mýkri með aldrinum en konurnar harðni? 

Dæmi 1: Kaja þessi Kallas virðist a.m.k. ekki minna herská en Þorgerður Katín og Þordís Kolbrún.

Dæmi 2: Forsætisráðherra Breta er algjör búðingur sem finnst gaman að klæða sig upp og leika harðan nagla. Lesendur mega gera upp við sig hvort nann sé trúverðugri með plastgrímu til að verjast covid eða skotheldu vesti til að verjast í beinum átökum. 

Hvað erum við að horfa á hérna? Í leit að svörum rifjast upp eitthvað sem ég las fyrir 30 árum um það að í hernaði væri vænlegt til árangurs að gera geldinga að herforingjum, því þeir væru grimmari en annað fólk.

Persónulega er ég farinn að sætta mig við að ég búi í kexrugluðum heimi þar sem öllu hefur verið snúið á hvolf: Konur eru karlar og karlar eru konur, fáviska er styrkur, stríð er friður og vanhæft fólk situr við stjórnborðið. Þá er ekki annað að gera en að spenna sætisbeltið og vona að þetta reddist ... einhvern veginn. 

Kristrún skuldar útskýringar

Hvað á að verja með íslensku vopnavaldi sem Íslendingar nenna ekki að verja með lögum?

Morgunblaðið birtir þessa dagana greinaflokk eftir lagaprófessor sem vill að stofnaður verði íslenskur her. Því fleiri sem greinarnar verða og því meira sem hugsað er um málefnið verður betur ljóst að hugmyndin er glórulaus. Þeirri ábendingu ætti ég auðvitað að koma á framfæri í Morgunblaðinu sjálfu, en ég missti húmorinn fyrir að skrifa í Moggann þegar fyrir lá að þetta gamalgróna dagblað, sem kallast vill borgaralegt og hægri sinnað vildi styðja konu í æðsta embætti þjóðarinnar sem lýst hefur því yfir að hún vilji leyfa fóstureyðingar fram að fæðingu.

Málflutningur um íslenskan her getur hljómað eins og falleg músík í eyrum stjórnmálamanna og -rótgróinna stjórnmálaflokka, sem (eins og Morgunblaðið) hafa slitnað af rótum sínum og dunda sér löngum stundum við að halda á lofti klikkuðum (woke) hugmyndum í stað þess að verja hugsjónir sínar og stefnumið í þágu íslensks almennings. Hernaðarhyggja er nýtt eftirlæti allra áhugamanna um woke-isma, hvort sem þeir aðhyllast vinstristefnu eða hnattvæðingarstefnu, en mörkin þarna á milli verða sífellt óljósari. Þeir sem tala gegn vígbúnaðarkapphlaupi, hatri og hervæðingu mega vænta þess að vera kallaðir „harðlínumenn“ eða jafnvel „öfgamenn“, og þessir stimplar verða breiðari með hverjum deginum og ná nú yfir þá Íslendinga sem aðhyllast enn hina klassísku sjálfstæðisstefnu, Bandaríkjamenn sem studdu stefnu Demókrata fyrir ca. 15 árum og Breta sem sakna gamla, góða Íhaldsflokksins. Málflutningur um íslenskan her hentar vel Sjálfstæðisflokki 21. aldar, sem misst hefur tengsl við venjulegt fólk, því hinn svokallaði „Sjálfstæðisflokkur“ nútímans gæti séð í þessu tækifæri til að fá að tala um mikilvægi sjálfstæðis og grafa um leið undan því í verki (eins og XD hefur gert með ítrekuðum stuðningi við frumvarpið um bókun 35). Stofnun íslensks hers gæti líkað opnað tækifæri fyrir alla þingflokka til að vinna saman (undir merkjum pólitísks rétttrúnaðar) að því að hlaða undir flokksgæðinga sína í alls kyns nefndum og ráðum og stjórnum. Hér skapast auðvitað líka tækifæri (fyrir réttu mennina) til að stofna fyrirtæki um vopnainnflutning sem fengju opinn aðgang að fjárhirslum ríkisins. Ef ná má þessum markmiðum með skrautyrðum og hástemmdu tali úr ræðustól Alþingis skiptir engu máli þótt kjarnafylgi flokkanna haldi áfram að fjarlægjast þá, því enn má sækja peninga úr ríkissjóði og jafnvel hækka greiðslur með því að uppfæra lög um stjórnmálaflokka.

En hvað á íslenskur her að verja? M.ö.o. hver eru þau verðmæti sem íslenskur almenningur gæti talið svo dýrmæt að verja beri þau með byssum og blóði? Er það landið sem kjörnir fulltrúar okkar í sveitarstjórnum ætla, án andmæla frá almenningi, að afhenda erlendum fjárfestum undir vindorkuver um leið og kjörnir fulltrúar okkar á Alþingi hafa opnað þær flóðgáttir með innleiðingu regluverks frá ESB? Er það tungumálið okkar sem stjórnvöld vinna að því að jaðarsetja, án andmæla frá almenningi? Er það kvenfrelsið og jafnréttið sem (án andmæla frá almenningi) mun fyrirsjáanlega eyðast samhliða vexti trúarbragða sem kenna að konur séu réttlægri körlum?

Hvað á að verja með vopnum sem Íslendingar vilja ekki verja með lögum?

Sem fámenn örþjóð í stóru landi hafa Íslendingar ekki haft tök á að verjast með vopnum. Lögin hafa verið vopn okkar, sbr. m.a. sjálfstæðisbaráttu 19. aldar, þorskastríðin, útfærslu efnahagslögsögunnar, Ice-save málin og neyðarlögin eftir fjármálahrunið.

Firring ráðamanna, flokka og ríkisstyrktra fjölmiðla er orðin algjör ef gefa á þeirri hugmynd undir fótinn að örþjóð eins og Íslendingar geti varist með innlendum her, á sama tíma og eina vopn þjóðarinnar, íslensk lög, er slegið úr höndum hennar með lagasetningu um bókun 35 og síðar beinni aðild að ESB, allt í þeim tilgangi að gera erlend lög rétthærri almennum lögum frá Alþingi.

Höfundur er lögmaður sem gerði tvær úrslitatilraunir árið 2024 til að vekja Íslendinga af værum svefni.

[Greinin birtist fyrst á visir.is 19.3.2025].

Átti „mjög gott“ spjall við Selenskí

Ráðherrann Alma Möller viðurkennir það sem landlæknirinn Alma vildi ekki sjá.

En á þetta var þó bent þegar á árinu 2021, þegar ljóst var að stöðugt var verið að fækka sjúkrarýmum hjá ríkinu. 

P.S. Fróðir menn hafa tjáð mér að legurýmum á krabbameinsdeild muni ekki fjölga um eitt einasta rúm á nýja og fína spítalanum í miðbænum. Í hvað eru eiginlega allir milljarðarnir að fara ef þeir fara ekki í að fjölga þvi sem mikilvægast má telja, þ.e. sjúkrarýmum, svo að fólk þurfi ekki að liggja á göngum LSH eða í kraðaki með öðrum á bráðamóttökunni?

 

 

Fjölga þurfi hjúkrunarrýmum um 100 á ári

Myndir segja meira en mörg orð

Hér eru 2500 ára gamlar fréttir fyrir þingmenn Íslendinga: Það á ekki að vera auðvelt að setja lög. Í "Bókinni um ferlið og dygðina" segir Laozsi m.a.: "Því fleiri lög og tilskipanir, því fleiri þjófar og ræningjar". James Madison, 4. forseti USA og einn helsti stjórnvitringur síðari tíma, sagði að ekki mætti drekkja fólki í pappírs-stormi: Lögin ættu að vera einföld og skýr. Deildaskipting þjóðþinga miðaði að því að gera lagasetningarferlið hægvirkara og verja almenning fyrir því að regluverk yrði ofvaxið og ógagnsætt.

ESB brýtur daglangt og árlangt gegn þessum viðmiðum og dembir yfir aðildarþjóðir tugþúsundum blaðsíðna á ári sem enginn kemst yfir að lesa. Afleiðingin verður lagaþoka sem enginn ratar í og afleiðingin verður sú að ólýðræðislegt skrifstofuveldi herðir smám saman tökin á daglegu lífi fólks. 

Á fundi með utanríkisnefnd í gær viðurkenndi þó einn þingmaður fyrir undirrituðum að hún sæi ekki til botns í öllum þeim reglum sem innleiddar eru í íslenskan rétt í gegnum Alþingi. Fyrir þessa hreinskilni ber að hrósa viðkomandi þingmanni, sem er maður að meiri fyrir hreinskilnina. Fleiri mættu taka sér hana til fyrirmyndar, því auðmýkt er undanfari virðingar. 

Á fundinum minnti ég þingmenn á að þau hafa öll unnið drengskaparheit að stjórnarskránni og benti á að margir af merkustu lögfræðingum Íslands hafa talið að frumvarpið um bókun 35 samræmist illa stjórnarskránni, auki á réttaróvissu og grafi undan Alþingi. 

Það er ekki nema mannlegt að vilja belgja sig út, klífa metorðastigann, vera góður liðsmaður o.s.frv., en það má ekki verða til þess að Alþingi breytist í innantóma skel, þar sem þingmenn ræða um innantóma hluti og greiða atkvæði um lög sem þeir geta ekki breytt. 

Nýtt og glæsilegt húsnæði Alþingis mun ekki bæta úr niðurlægingu þingsins ef það umbreytist í leikhús. Breytingar á bréfsefni þingsins gefa ekki góð fyrirheit að þessu leyti og slá mögulega tóninn fyrir það sem koma skal, þar sem Alþingishúsið hefur verið "augnstungið" á nýja merkinu og íslenski fáninn afmáður. Myndir segja meira en mörg orð. 

 

 

 

Þekktu andstæðinginn og skildu hvaða leik þú ert að spila

Bók Sun Tzu, The Art of War, sem áður hefur verið vísað til hér, gengur út á að vita hvaða "leik" menn eru að spila og þekkja mótherjann. Mótherji Íslands innan EES er ríkjasamband sem vill verða sambandsríki og þenur stöðugt út löggjöf sína, inn í alla hugsanlega anga dagslegs lífs, viðskipta, umhverfis, fiskveiða o.s.frv. Eins og EES hefur þróast er ekki lengur hægt að tala um "samstarf". Nær væri að tala um einstefnu þar sem ESB setur reglurnar og Ísland fylgir. 

Á fundi með utanríkismálanefnd Alþingis í dag hyggst ég undirstrika að þingmönnum leyfist ekki að spila rússneska rúllettu með hagsmuni síns eigin heimaríkis og fólksins í landinu. Almennt orðalag í frumvarpi um bókun 35 opnar ekki aðeins fyrir forgang EES réttar umfram íslensk lög, grefur ekki aðeins undan Alþingi, rýrir réttaröryggi og dregur úr fyrirsjáanleika laga, heldur er verið að opna hér pandórubox alls kyns hugsanlegra skuldbindingr samkvæmt EES samningnum sem teljast "réttilega innleiddar" í íslenskan rétt með "skýru og óskilyrtu lagaákvæði". 

Á það hefur verið bent að stór hluti þeirra laga sem Alþingi samþykkir á hverju ári á uppruna sinn í EES rétti. Fyrsta skrefið á þessari vegferð - og sennilega það mikilvægasta - er stigið hjá sameiginlegu EES nefndinni, en hlutverk hennar er að taka "samhljóma ákvarðanir um hvaða ESB-gerðir, sem samþykktar hafa verið á vettvangi Evrópusambandsins, skuli teknar upp í viðauka EES-samningsins og innleiddar í EFTA/EES-ríkjunum." Nefndin hittist mánaðarlega. Á síðasta fundi nefndarinnar 14. mars sl. samþykkti hún 79 ESB-gerðir, sem skulu teknar upp í viðauka EES samningsins og innleiddar í EFTA/EES ríkjunum. Miðað við umfang hefðbundinna gerða má ætla að á þessum eina fundi hafi nefndin bætt rúmlega 5000 blaðsíðum við EES réttinn. Eftir standa um 500 gerðir sem bíða afgreiðslu hjá hefndinni og árlega bætast við um 500 nýjar ESB-gerðir, sem eiga við um EES samninginn. Sé miðað við sömu tölur, þá má gera ráð fyrir að þannig séu á hverjum tíma rúmlega 30.000 blaðsíður "í pípunum". Þetta undirstrikar að umfang EES réttarins hleypur nú á tugum þúsundna blaðsíðna. Jafnframt er rétt að minna á að hver einasta ESB-gerð (reglugerðir og tilskipanir) hefur í sér fólgna skuldbindingar fyrir sérhvert aðildarríki.

Sem dæmi um skuldbindingar Íslands má af handahófi nefna skuldbindingar á sviði: 

• Sameiginlegs raforkumarkaðar
• Baráttu gegn loftslagsbreytingum 
• Dýralækningar (lyfjagjöf o.fl.)
• Plönturækt (m.a. reglur sem miða að því að hefta útbreiðslu sjúkdóma)
• Efnaöryggi (e. chemical safety) 
• Rafræn samskipti
• Lýðheilsa (aðgerðir gegn sjúkdómum o.fl.)
• Samgöngumál
• Ríkisstyrkir
• Fiskveiðar (skuldbindingar um sjálfbærar veiðar o.fl.)
• Heilbrigðisþjónusta 
• Fjölmiðlun 

Í stuttu máli: Á hverju ári buna inn tugir þúsunda blaðsíðna úr hundruðum ESB-gerða sem innleiddar eru í íslenskan rétt. Sérhver þessara ESB-gerða hafa í sér fólgnar ýmiss konar skuldbindingar fyrir Ísland. Magnið er slíkt að enginn hefur yfirsýn yfir þetta og enginn sér til botns í því skuldbindingarfeni sem hér um ræðir. Frammi fyrir þessu er óábyrgt og óforsvaranlegt fyrir Alþingi Íslendinga að gefa út slíkan opinn tékka, sem Íslendingar nútímans og framtíðarinnar gætu þurft að greiða dýru verði. 

EUSSR?

Á meðan unnið er hörðum höndum að framsali ríkisvalds úr landi til að greiða götuna fyrir framsali á auðlindum Íslands til útlanda, ræða alþingismenn í tæplega 5 klukkustundir um plasttappa. Hvað skýrir þessa áframhaldandi niðurlægingu Alþingis? Hér eru tvær vangaveltur mínar á sunnudagsmorgni: 

1. Breski sagnfræðingurinn og rithöfundurinn C. Northcote Parkinson hélt því fram, í gríni og alvöru, að sá tími sem varið er í umfjöllun um mál á stjórnarfundum sé í öfugu hlutfalli við vandann sem við er að fást. Sem dæmi nefndi hann að ákvörðun um hvort byggja ætti kjarnaofn gæti tekið nokkrar mínútur, en sömu menn gætu svo rætt í hálftíma um hönnun reiðhjólaskýlis og kostnað slíkrar byggingar. Munurinn er sá að menn vita hvað reiðhjólaskýli er (og plasttappar) og treysta sér í umræðu um það sem þeir skilja.

2. Nýtt stjórnarfar er orðið til á Íslandi þar sem allar ákvarðanir sem verulegu máli skipta eru teknar erlendis. Íslenskir ráðamenn vilja hafa ráðamenn ESB yfir sér, jafnvel þótt stjórnarfarið í Brussel beri óþægilegt svipmót ráðstjórnarríkjanna sálugu: 

• ESB líkist Svovétinu í því hvernig ólýðræðislegt skrifstofuveldi ákvarðar stefnur án almennrar umræðu og án lýðræðislegrar ábyrgðar. Dæmi: Framkvæmdastjórn ESB lýtur litlu sem engu lýðræðislegu aðhaldi. 
• Andmæli gegn rétttrúnaði ESB eru ekki umborin. Fjórfrelsið skal blíva og er óhagganleg kredda, sem yfirtrompar í framkvæmd jafnvel stjórnarskrárákvæði aðildarríkja. 
• Miðstýrð efnahagsstjórn ESB líkist áætlunarbúskap Sovétríkjanna. Rétt eins og í Sovét hefur þetta leitt til óskilvirkni og efnahagslegra niðursveiflna.  
• Fullveldi aðildarþjóða er verulega skert með hagfræðilegum og pólitískum samruna. 
• Lýðræðislegur vilji almennings er vanvirtur, sbr. það hvernig ESB hefur horft fram hjá niðurstöðum þjóðaratkvæðagreiðslna og endurtekið kosningar þar til "rétt" niðurstaða fæst. Mögulega þýðir þetta að halda þurfi margar þjóðaratkvæðagreiðslur um ESB-aðild Íslands.
• Sovétríkin framfylgdu hugmyndafræði Marx og Leníns af mikilli hörku. Samruni aðildarríkja er með sama hætti nokkurs konar rétttrúnaðarkredda hjá ESB. 
• Í Sovétinu voru efasemdamen stimplaðir sem "óvinir framfara". Efasemdamenn um evrópusamruna eru stimplaðir sem vitleysingar eða öfgamenn.

Í tilviki Sovétríkjanna hrundu þau vegna innri veikleika. Þrátt fyrir augljósa innri veikleika ætlar núverandi ríkisstjórn að draga Ísland um borð í þetta sökkvandi skip. 

Allt fyrir samansúrrað pólitískt og peningalegt vald

Mesta niðurlægingartímabil í Íslandssögunni eru sennilega 17. og 18. aldirnar, þar sem örsnauður og varnarlaus almúgi dró fram lífið í þrældómi, kulda og vosbúð, þar sem bændur og embættismenn ráðskuðust með daglegt líf fólks, á sama tíma og Alþingi var lítið annað en innantóm skel, þar sem löggjafarstarf fólst í að innleiða tilskipanir erlends konungsvalds samhliða því að kveða upp harða dóma yfir smælingjum sem í neyð sinni höfðu tekið snæri eða fiskroð sér til lífsbjargar. Um þetta má lesa í alþingisbókum sem til eru á prenti og víða aðgengilegar.

Niðurlæging Sovét-"lýðveldanna" á 20. öld birtist daglega í lyginni um að þau væru sjálfstæð og lýðræðisleg, því þjóðþing þeirra voru innantómar skeljar og öll raunveruleg völd voru í höndum kommúnistaflokksins sem var undir stjórn Moskvu. Ef leiðtogar þessara þjóða sýndu óhlýðni, sbr. t.d. Ungverjaland 1956 og Tékkóslóvakía 1968, gripu Sovétríkin til hernaðaríhlutunar.

Þjóðþingin, eins og Volkskammer í Austur-Þýskalandi eða Sejm í Póllandi, settu vissulega lög, en þau voru öll ákveðin af valdaflokknum, sem hélt um alla þræði og gætti þess að engir utanaðkomandi óþægilegir menn kæmust nærri þessu valdi. Umræður voru táknrænar og andstöðuatkvæði höfðu engin raunveruleg áhrif. Þessi ríki gátu státað af fallegum stjórnarskrárákvæðum um lýðræði og mannréttindi, en í raun voru öll völd í höndum lokaðrar flokks-klíku, sem hafði meiri áhuga á að verja eigin hagsmuni en hagsmuni almennings. Dómstólar voru ekki sjálfstæðir og voru notaðir til að þagga niður í stjórnarandstæðingum. Ritskoðun var algjör og fjölmiðlar voru notaðir sem áróðurstæki. Saga þjóðanna var endurskrifuð til að samræmast hugmyndum valdhafa og eyða þjóðlegum hefðum sem gengu gegn ríkjandi hugmyndafræðilegri kreddu. Í stuttu máli höfðu þessi ríki ásýnd sjálfstæðra ríkja með sínar eigin ríkisstjórnir, en í reynd voru þær aðeins leppstjórnir, framlenging á valdinu í Moskvu. 

Allt framangreint kemur upp í hugann þegar skoðuð er mynd af embættismönnunum í sameiginlegu EES nefndinni sem fyrr í þessari viku hittust til að "segja JÁ" (aldrei "NEI") við þykkum bunka af regluverki frá valdinu í Brussel, en samtals voru í bunkanum 79 reglugerðir og tilskipanir frá ESB. Í framhaldinu verða sumar þeirra sendar Alþingi til samþykktar, formsins vegna, en aðrar þurfa engan gúmmístimpil þaðan. Hvert er þá hlutverk Alþingis í þessu ferli? Getur það neitað að samþykkja? Í leit að svörum er nærtækast að rifja upp hvað sagt var þegar þriðji orkupakkinn barst Alþingi til samþykktar árið 2019: Þá var sagt "útilokað" að Íslendingar gætu fengið undanþágu frá innleiðingu þriðja orkupakkans. Í viðtali við Rúv bætti fræðimaður í Evrópurétti við: „Það er náttúrulega nú þegar búið að semja á vettvangi sameiginlegu EES nefndarinnar um upptöku löggjafarinnar í EES-samninginn og við fengum ákveðnar undanþágur“ [...]] "Það myndi því ekki skila neinu að senda málið aftur þangað." Þarna er verið að lýsa mulningsvél, en ekki sjálfstæðu, lýðræðislegu lagasetningarferli.

Mikilvægt er að rifja þetta upp núna þegar Alþingi hyggst samþykkja frumvarp utanríkisráðherra um bókun 35, sem gerir varnir Íslands enn veikari en áður og mun auðvelda umbyltingu raforkumarkaðar hérlendis með stórfelldi hækkun raforkuverðs til heimila og fyrirtækja, en þegar munu vera komnar fram 36 eða 37 umsóknir um vindorkugarða víðsvegar um landið og allir þessir garðar nema 2 munu verða í eigu erlendra aðila. Í þessu ljósi er mögulega hægt að ímynda sér hvaðan þrýstingurinn kemur á alþingismenn að samþykkja frumvarpið sem allra fyrst.

Ásýnd Íslands mun breytast hratt þegar farið verður að "teppaleggja" landið með vindorkugörðum. Fjárfestar og erlend stórfyrirtæki munu hagnast en lífskjör almennings skerðast, "þökk" sé kjörnum þingfulltrúum þessa sama almennings. 

 

 

Hafa ráðherrar fengið umboð til að stofna hlutleysisstöðu Íslands í hættu?

Eftir hamagang síðustu mánaða er ég að koma mér á beinu brautina aftur. Umframorku og tíma má verja með ýmsum hætti, t.d. með að taka upp þráðinn í fundahaldi, greinaskrifum og þáttagerð. Þegar samfélagið (og allur hinn vestræni heimur) virðist vera að fara af hjörunum og þegar daglegar fréttir endurspegla sífellt meiri firringu, þá er það borgaraleg skylda fólks að halda uppi málefnalegri gagnrýni og leyfa rödd sinni að hljóma, þvi sagan sýnir að nánast um leið og slíkar gagnrýnisraddir þagna er voðinn vís. Saga 20. aldar er til marks um að valdagírugir ráðamenn sækja í sig veðrið þegar almenningur hættir að beina gagnrýnu kastljósi að athöfnum valdhafa.   

Út frá þessu flutti ég 45 mínútna pistil í Brotkastinu í gær, þar sem ég m.a. hvet Íslendinga til að skoða framgöngu ráðherra í lagalegu og siðferðilegu ljósi, spyrja málefnalegra spurninga og veita aðhald, því svo virðist sem stjórnarfarið hér sé farið að þjóna einhverju allt öðru en fólkinu sem hér býr, nánar tiltekið erlendum stofnunum, formlegum (og óformlegum) hernaðarbandalögum og erlendum kreddum. Á meðan ráðherrar leggja aðaláherslu á að sinna þessu og sýnast góðar í útlöndum morkna innviðir Íslands. 

Ég skrifa þetta og tala til að hvetja Íslendinga til að vakna úr rotinu, skoða hvert verið er að stefna með landið okkar og taka virkari þátt í þjóðfélagsumræðunni (og pólitík), því atvinnustjórnmálamönnum er ekki lengur treystandi fyrir stýrinu.

 

Úreltar kreddur íslenskra (ó)ráðamanna

Nk. mánudag, 17. mars, hefur mér verið boðið á fund utanríkismálanefndar Alþingis til að gera grein fyrir umsögn minni um frumvarp utanríkisráðherra um bókun 35. Umsögnina í heild má lesa hér.

Þótt heimsmyndin breytist nú hratt og atburðarásin bendi til að þjóðríki, sérstaklega örríki eins og Ísland, þurfi að leggja meiri áherslu á styrkingu innviða, matvælaöryggis, eigin orkuframleiðslu og vinsamleg samskipti við nágrannaþjóðir fremur en þátttöku í stríðsrekstri, þá geri ég ekki ráð fyrir öðru en að ég muni á ofangreindum fundi tala fyrir daufum eyrum ráðherra og þingmanna sem nánast allir hafa kokgleypt úreltar kreddur, nánar tiltekið um það að Íslendingar verði að leyfa alþjóðlegum stofnunum og ráðandi hugmyndafræði hvers tíma að ráða för, í stað þess að miða stefnumörkun við það sem best hefur reynst í tímans rás, efla íslenskan efnahag og hlúa að landsmönnum áður en farið er að senda milljarða úr landi í svarthol sem enginn sér til botns í. 

Birgir Steingrímsson formaður "Orkunnar okkar" fjallar um einn þátt þessa vanda í Morgunblaðsgrein í dag, þar sem hann leggur áherslu á að aðild að orkupökkum ESB sé að skaða íslenska hagsmuni. Þar segir m.a.: "Orkupakkar ESB hafa eingöngu orðið til skaða fyrir íslenskan almenning og munu hægt og rólega draga úr getu landsins til að byggja upp samfélag sem hefur verið eitt það besta í heimi þegar forræðið á helstu auðlind landsins færist úr landi. Afleiðingarnar eru ófyrirsjáanlegar."

Meirihluti alþingismanna hefur stutt óráðamenn síðustu ríkisstjórnar og núverandi í því að stuðla að óstjórn í fjármálum ríkis og sveitarfélaga, grafa undan Alþingi, veikja landamæraeftirlit (samhliða því að auka eftirlit með almennum borgurum!), hefta orkuframleiðslu, hvetja alla í lyfjasprautur sem gerðu sennilega meira ógagn en gagn, gefa til kynna að til séu fleiri en 2 kyn o.s.frv. Meðan ráðamenn þessarar þjóðar kjósa að hafa áttavitann kolrangt stilltan mun Ísland sogast nær þeirri hættulegu straumröst ófriðar og blindrar kreddu sem nú ógnar framtíðarhagsmunum lands og þjóðar.