Uppskrift að farsæld eða ávísun á vandræði?

Ég hef (ennþá) tröllatrú á dómgreind Íslendinga, en hallast þó að því að áttavitarnir sem við höfum vanist á að nota síðustu áratugi hafi allir bilað á síðustu árum. Pólitískt segulnorður RÚV, háskólanna, kirkjunnar, Sjálfstæðisflokksins og ríkisstyrktra fjölmiðla vísar allt í átt að ný-kommúnisma (woke-hugmyndafræðin er gamaldags kommúnismi í nýjum fötum).

Eins og í Rússlandi fyrir 100 árum er verið að umbylta íslensku samfélagi. Þetta er sem betur fer ekki gert með aðferðum Bolsévikka sem notuðu bál og brand, heldur Mensévikka sem vildu koma sósíalisma á í mörgum smærri skrefum, með áróðri og innrætingu sem fengi almenning til að kjósa "rétt". Samkvæmt byltingarritum (gömlum og nýjum) ber að bæla niður andmæli og byggja nýtt samfélag á grunni kreddunnar, þar sem eignum er endurúthlutað og framleiðslutækin / iðnaðurinn / landbúnaðurinn / sjávarútvegsfyrirtækin eru sett í eigu "almennings" (sem fámenn pólitísk valdaklíka og vinir þeirra stjórna og fleyta rjómann ofan af). Til að þetta megi takast þarf að koma á sterkri miðstýringu, þjappa saman valdinu, hafa stjórn á skoðanamyndun fólks til að tryggja hugmyndafræðilega einsleitni - og í stuttu máli móta samfélagið að sósíalískri (nú "vók") fyrirmynd. 

Eins og í Rússlandi Leníns freista "vókistar" nútímans þess að stýra umræðunni með því að þrengja það svið sem leyfilegt er að ræða um. Allt sem ekki má efast um / ræða er stimplað sem "öfgar" og öllum er ætlað að fylgja meginstraumnum án frekari spurninga / umræðu. 

Þar sem hugmyndafræðin gengur út á að þjappa saman valdi undir fána ólýðræðislegs yfirþjóðlegs valds má ekki ræða um mikilvægi sjálfsstjórnar, beint lýðræði, um það hvað innviðir 320.000 manna smáríkis þola, um vernd tungumálsins, um alþjóðlega glæpastarfsemi, um veikburða löggæslu, forræði þjóðríkis á eigin landamærum o.s.frv. Þetta eru víst ekki leyfilegar áhyggjur, en lögmætt er að magna upp ótta við loftslagsbreytingar (sem hafa þó alltaf verið til staðar) og vopnaskak í fjarlægum löndum (sem því miður virðist aldrei verða stöðvað). Síðastnefndu atriðin má nýta til að fá fólk til að afsala sér bæði fjármunum og valdi. Friðarsinnar eru þ.a.l. illa þokkaðir af "vók-samfélaginu".  

Á 20. öld reyndu menn víða um heim að gera pólitíska hugmyndafræði að trúarsetningu. Það gafst ekki vel og endaði með kúgunarstjórn til að tryggja "einingu" og "frið". Stóri lærdómurinn er sá að þessum þjóðum hefði farnast betur ef efasemdamönnum hefði verið leyft að spyrja lögmætra spurninga, veita málefnalegt aðhald og benda á aðrar leiðir en þá sem ríkisreknir fjölmiðlar, ríkisreknir stjórnmálaflokkar, ríkisreknir háskólar og ríkisrekin kirkja eru sammála um að beri að fylgja.

Bara lauflétt pæling á sunnudagsmorgni. Eigið yndislegan dag!

Köllum hlutina réttum nöfnum

ESB er ekki formlegt sambandsríki og hefur enga stjórnarskrá (henni var hafnað af aðildarríkjum 2005). Því er ekki unnt að tala um ESB sem fullvalda ríki. Engu að síður krefst ESB þess að reglur þess séu æðri landslögum aðildarríkja, þ.m.t. EES ríkja á þeim (sífellt fleiri) sviðum sem EES samningurinn tekur til. Verði frumvarpið um bókun 35 samþykkt á Alþingi þýðir það að Alþingi geti ekki sett lög sem ganga gegn EES. Þetta þýðir einnig að EES réttur yfirtrompar íslensk lög, jafnvel þótt þau lög hafi verið sett áður en EES kom til sögunnar og einnig íslensk lög sem sett verða héðan í frá! Þetta þýðir að ESB (og stofnanir þess) geta valtað yfir íslenskan rétt (og stjórnarskrána) með nýjum reglum sem Íslendingum ber að innleiða (eins og Íslendingar hafa niðurlægt sig með að gera andvaralaust og andmælalaust í rúm 30 ár). 

Frumvarpið um bókun 35 miðar auk þess að því að íslenskir dómstólar hafi ekkert túlkunarvald um þær ótal reglur EES réttar sem frumvarpið vísar til. Með þessu er verið að binda hendur íslenskra dómstóla og í raun framselja dómsvald úr landi. 

Með því að samþykkja frumvarpið um bókun 35 væri Alþingi gengisfella sjálft sig og setja sig í hlutverk valdalauss áhorfanda við lagasetningu, sem getur ekkert gert annað en að samþykkja það sem berst frá Brussel (og í mesta lagi blýhúða reglurnar). Um leið eru íslenskir kjósendur gerðir áhrifalausir og höggvið í þá lífæð lýðræðis sem gerir löggjafann ábyrgan gagnvart almenningi. 

Frumvarpið um bókun 35 snýst því ekki fyrst og fremst um "réttaröryggi" (eins og þingmenn hafa ranglega fullyrt), heldur um flutning valds frá Íslandi til Brussel. 

Stjórnarskrá Íslands geymir ekkert ákvæði sem heimilar framsal ríkisvalds til erlendra stofnana. Framsal eins og það sem hér um ræðir verður heldur ekki réttlætt með vísan til óskráðrar venju, því hér er ekki um að ræða afmarkað og vel skilgreint framsal, heldur framsal sem telst verulega íþyngjandi. Auk þess myndi afturköllun og síðari viðleitni til að takmarka valdaframsal þetta kalla yfir Ísland samningsbrotamál og líklegast skaðabótamál.

 

Frumvarpið stenst ekki stjórnarskrá:

Á rúmlega 30 árum hefur verið gengið mun lengra í framsali ríkisvalds en nokkur maður gat ímyndað sér þá. Hefði þetta legið á borðinu þá hefði EES samningurinn aldrei verið samþykktur. Með frumvarpinu um bókun 35 er höggvið svo nærri fullveldi Íslands og valdi íslensku þjóðarinnar að það brýtur gegn stjórnarskránni. Ef Alþingi hyggst fara þessa leið, þ.e. að gera rétt ESB æðri íslenskum lögum, þá verður að gera þetta í réttri röð, þ.e. að fara fyrst í að breyta stjórnarskránni. Hin leiðin er sú að segja að EES samningurinn sé orðinn allt annar samningur nú en í upphafi og tímabært sé orðið fyrir Íslendinga að segja honum upp og taka upp fríverslun við ESB - og allan heiminn - á frjálsum forsendum, sem sjálfstæð og fullvalda þjóð.

 

 

Ísland, ESB og Sovét / ÞK, Ursula og Brezhnev

Eitt megineinkenni þeirrar stjórnskipunar sem Íslendingar hafa búið við á lýðveldistímanum er ráðherraábyrgð. þessi ábyrgð grundvallast á því að kjósendur veita tilteknum flokkum umboð sitt í kosningum og flokkarnir koma sér svo saman um ríkisstjórn og hver flokkur í ríkisstjórn velur ráðherra. Samkvæmt þessu fyrirkomulagi annast ráðherrar, undir eftirliti forsætisráðherra, daglega stjórn landsins, en stjórnarandstaðan hefur það hlutverk að veita aðhald og benda á aðrar leiðir. Telji kjósendur að bæði stjórn og stjórnarandstaða séu að bregðast trausti eða misfara með það vald sem þeim hefur verið falið að annast (tímabundið), þá er það lýðræðislegur réttur (og skylda) almennings að láta í sér heyra og kalla valdamenn til ábyrgðar. Í vestrænum samfélögum hefur þetta verið viðurkennt grundvallaratriði, a.m.k. þar til nú, að ráðherrar æmta og skræmta yfir gagnrýni og aðhaldi með því t.d. að líkja sjálfum sér við ríkisstofnanir, kvarta undan þöggun, veifa öfgastimpli og segjast vilja "standa vörð um EES samninginn" án þess þó að ávarpa stjórnarskrána með sömu virðingu. Forveri núverandi utanríkisráðherra gengur svo langt að kalla þetta "árás á lýðveldið". Um sjónarmið kærenda má nánar heyra / lesa hér, hér, hér og hér.

Engin hefð er fyrir því á Vesturlöndum, a.m.k. ekki frá lokum einveldistímans, að ráðamenn teljist holdgervingar ríkisins eða lýðveldisins. Konungar fyrri alda töldu sig vissulega lögin holdi klædd (lat. lex animata) og menn eins og Loðvík XIV. fullyrtu í sjálfumgleði "ríkið, það er ég". En þeir tímar eru löngu liðnir, a.m.k. hér í hinum vestræna heimi, að ráðamenn geti talað þannig og þóst móðgaðir yfir því að almenningur vilji virkja þá ábyrgð sem ráðherrar hafa sjálfir undirgengist með því að taka um valdataumana.

En allt verður þetta kannski skiljanlegra þegar haft er í huga að fólkið sem heldur um valdataumana á Íslandi nú um stundir lítur ekki á vestræna stjórnskipun sem eitthvað til að verja og vernda, heldur vilja taka upp nýtt stjórnarfar, innflutt frá Brussel, með lögum sem Íslendingar fá hvorki að semja né fella úr gildi, heldur innleiða hérlendis, hvort sem okkur líkar betur eða verr, því við séum skyldug til þess samkvæmt EES samningnum sem hengdur hefur verið eins og myllusteinn um háls Alþingis. Á þessu bloggi hefur áður verið bent á óþægilegar samlíkingar milli ESB nútímans og Sovétríkjanna sálugu. ESB leggur sig nú í líma við að takmarka tjáningarfrelsið. USSR framfylgdi strangri ritskoðun sem gekk að lokum svo langt að bannað var með lögum að gagnrýna æðstu stjórnendur, sem hlóðu viðurkenningum hver á annan og lifðu í öðrum heimi en fólkið í landinu.  

 

Að leggja sjálfan sig í sölurnar

Elskuleg eiginkona mín átti afmæli í gær. Af því tilefni sendi vinur minn mér kveðju með eftirfarandi tilvitnun: "Þér menn, elskið konur yðar eins og Kristur elskaði kirkjuna og lagði sjálfan sig í sölurnar fyrir hana,” ­(Efesusbréfið 5:25) 

Hér eru spurningar til karlmanna þessa lands:

• Hvað erum við tilbúnir til að leggja okkur í sölurnar fyrir?
• Hvað elskum við nógu mikið til að vera tilbúnir að fórna okkur fyrir?
• Konurnar okkar (eða ætlum við að skilja við þær þegar eitthvað bjátar á)?
• Börnin okkar (eða hvetjum við til fóstureyðinga ef nýtt líf myndi raska tilveru okkar sjálfra)?
• Eignir okkar (eru þær þess virði að fórna lífi og heilsu fyrir)?
• Landið okkar (tökum við því sem sjálfsagðri gjöf)?
• Hverju erum við tilbúnir til að taka ábyrgð á?
• Tökum við ábyrgð á sjálfum okkur (orðum okkar og athöfnum)?
• Á eigin lífsafstöðu (höfum við mótað okkur skýra lífsafstöðu / skoðun / trú)?
• Eða tökum við kannski ekki ábyrgð á neinu (heldur flýjum / hörfum / þegjum / erum sammála síðasta ræðumanni til að vera "næs")?
• Erum við kannski ekki reiðubúnir að leggja okkur í sölurnar fyrir nokkurn skapaðan hlut annað en (tímabundið) öryggi okkar sjálfra?
• Fyrir hvað er slíkra manna minnst?
• Erum við fórnfúsir leiðtogar í hjónabandi okkar? Á vinnustað? Í fjölskyldunni?
• Hvernig leggur maður sjálfan sig í sölurnar / fórnar sjálfum sér?

Kristur sjálfur er mesta og besta fyrirmyndin í þessum efnum. Í mannkynssögunni má finna þúsundir dæma um það að menn hafi lagt líf sitt í sölurnar: Fyrir ástina / fyrir framtíð barna sinna / fyrir trú sína / fyrir landið sitt / fyrir sannleikann. Í fyrradag nefndi ég hér Jón Sigurðsson og aðra íslenska þjóðfundarfulltrúa 1851 sem hentu embættisframa sínum í ruslið með því að mótmæla yfirgangi erlends valds. Frá Bandaríkjunum má nefna alla þá menn sem rituðu undir sjálfstæðisyfirlýsinguna 1776 og lögðu þar með líf sitt, eignir og frelsi í sölurnar fyrir frelsi lands og þjóðar.

Nú, þegar sól er hæst á lofti á norðurhveli jarðar, er vel við hæfi að við spyrjum okkur hvað við stöndum fyrir, hvað við erum sjálfir - annað en bergmálshellar fyrir skoðanir annarra, hvernig við getum kallað sjálfa okkur til ábyrgðar, því það að taka ábyrgð er merki um kærleika, umhyggju og það að hjarta þitt rúmi fleiri en þrönga eiginhagsmunahyggju. Ísland þarf menn sem þora að axla ábyrgð.  

 

Hvers vegna höldum við þjóðhátíðardaginn hátíðlegan?

Sá sem semur lögin í landinu er sá sem stjórnar landinu. Í dag halda Íslendingar þjóðhátið til að fagna því að við erum sjálfstæð. Að vera sjálfstæð þýðir það að við eigum okkar eigið þing, sem setur fyrir okkur lög. Við fáum að kjósa þá sem setja þessi lög og ef við erum ósátt við það sem þau gera getum við kosið einhvern annan, sem við treystum betur. Lögin eiga sem sagt að vera sett til að bæta líf fólksins í landinu. Lögin eiga að vera samin út frá aðstæðum á Íslandi. Svo eigum við okkar eigin dómstóla, sem hafa síðasta orðið um gildi þessara laga og efni þeirra. Og svo höfum við hér ráðherra, lögreglu og ýmsar ríkisstofnanir sem eiga að sjá til þess að þessi lög séu framkvæmd rétt. Þessu öllu fögnum við, sérstaklega á þjóðartíðardaginn, sem er fæðingardagur Jóns Sigurðssonar. Nú situr fólk á Alþingi sem vill breyta þessu og láta semja lögin í útlöndum og að höfundar laganna skuli vera fólk sem enginn hefur kosið. Auk þess vilja þau að útlendir dómstólar fari með allt dómsvald um þessi lög og að útlent vald annist eftirlit með því hvernig Íslendingar framkvæma lögin.

Af hverju vilja íslenskir þingmenn nú færa þetta vald frá Íslandi til útlanda?

Nærtækasta skýringin er einhvers konar ótti. Það getur verið ótti við viðbrögð þessa útlenda yfirvalds. Ótti um að eiga minni viðskipti við þetta yfirvald, ég veit það ekki, en ég veit bara að það að óttaslegið fólk hugsar ekki rökrétt. Við þurfum að ná tökum á óttanum til að geta hugsað skýrt.

Hvernig náum við tökum á óttanum?

Það er ekki alltaf hægt, en besta leiðin er að stíga inn í óttann og horfast í augu við það sem skelfir okkur. Í Alþingishúsinu er málverk af Jóni Sigurðssyni á Þjóðfundinum 1851 þegar hann reis upp og mótmælti erlendu valdi.

Var hann hræddur við afleiðingarnar?

Örugglega. En þegar hann hafði mótmælt þorðu aðrir Íslendingar á fundinum líka að mótmæla. Hugrekki er smitandi. Voru þeir verðlaunaðir síðar af kónginum? Nei. Þeir voru reknir úr störfum sínum og kóngurinn sá til þess að Jón Sigurðsson fengi aldrei gott starf á Íslandi. Hann þurfti því alla sína ævi að búa fjarri föðurlandi sínu. En málverkið hangir enn uppi á Alþingi og minning þessara hugrökku Íslendinga lifir enn því þeir voru tilbúnir að fórna eigin frama og eigin hagsmunum fyrir frelsi landsins og þjóðarinnar. Þeir vissu - og það þarft þú líka að vita - að ófrjáls maður (og ófrjáls þjóð) lifir í niðurlægingu. Fullur magi kemur ekki í stað þeirrar tilfinningar að ráða sér sjálfur. Jón Sigurðsson dó árið 1879 en árið 1944 var ákveðið að gera fæðingardag hans, 17. júní, að þjóðhátíðardegi. Hann fékk aldrei að upplifa það að vera þjóðhetja í lifanda lífi, en Íslendingar skildu hvað hann var að tala um því hann snerti streng í hjarta Íslendinga, þar sem endurómar ást til landsins og umhyggja fyrir framtíð þjóðarinnar og alls sem íslenskt er.  

 

Til samanburðar og íhugunar

Í gær var sett hér fram lýsing á því sem RÚV og aðrir "meginstraumsmiðlar" (Main Stream Media) Vesturlanda skilgreina sem stjórnmálaskoðanir utan alls velsæmis. 

Hvað telja þá "menningarvitar" nútímans vera innan velsæmis? Það er sú afstaða að hafa helst enga sjálfstæða afstöðu, heldur fylgja meginstraumnum þegjandi og hugsunarlaust, trúa öllu sem fréttastofur MSM setja fram og og kalla allt annað samsæriskenningar. Pólitísk rétthugsun viðurkennir mismunun í ýmsu formi og horfir jákvæðum augum á að menn séu dregnir í dilka út frá húðlit og kynferði, sérstaklega ef það leiðir til þess að gengið sé á rétt karla af evrópskum uppruna. Slík mismunun nefnist "jafnrétti" í kreddubókum "rétthugsunarinnar". Hugtakið kona er þar þó hvergi skilgreint og öllum því frjálst að skilgreina sig sem konu, nota kvennaklósett og valsa um naktir í búningsherbergjum kvenna. Ef þú samþykkir allt þetta ertu hluti af "góða fólkinu" en gæskan þarf þó ekki að rista sérlega djúpt, því góða fólkið styður vopnakaup og stríðsrekstur og vill stofna her undir merkjum ESB og senda syni okkar í fremstu víglínu til að deyja fyrir yfirþjóðlegt sambandsríki sem sýna ber meiri hollustu en fósturjörðinni sjálfri. Veifa má fána ESB og allra ríkja annarra en fána þinnar eigin ættjarðar. Pólitísk rétthugsun tekur því stundum á sig mynd einhvers konar dauðamenningar, þar sem ekki aðeins er hvatt til þess að ungir menn fari (og deyi) á vígvelli, heldur eru fóstureyðingar og dánaraðstoð einnig litin mjög jákvæðum augum. Hvers vegna ætti ekki svo að vera þegar einstaklingurinn er fyrst og fremst veginn og metinn út frá því hvaða hópi hann tilheyrir? Góða fólki aðhyllist enga trú nema pólitískan rétttrúnað, en getur þó umborið flest trúarbrögð önnur en kristni. Allt tal um fyrirgefningu og að bjóða hinn vangann er talið fyrirlitlegt veikleikamerki, því mestu skipti að koma fram hefndum fyrir allt óréttlæti sem framið hefur verið fyrr og síðar. Trúartal særir eyru þeirra því guð er ekki til og maðurinn er ekkert merkilegra fyrirbæri en hvert annað skriðdýr eða fluga. Einhver virðingarröð virðist þó vera til í kreddubókum rétttrúnaðarins því skriðdýr og pöddur má borða, en ekki spendýr. Börnum má telja trú um að þau séu fædd "í röngum líkama" og að kynin séu ótal mörg en ekki 2 og að kyn þeirra megi "leiðrétta" með lyfjagjöf og síðar skurðaðgerðum. Áhersla er lögð á að halda ýmiss konar kynferðislegum hugmyndum að börnum á ungum aldri, ekki síst í skólastofnunum. Meginhlutverk ríkisins, samkvæmt þessum fræðum, er að skerða frelsi fólks og afsala ríkisvaldinu til fjarlægra landa í hendur manna sem enginn hefur kosið. 

Kæri lesandi, það er þitt að ákveða hvorum megin þessarar línu þú vilt standa. Meðan þú átt þína eigin hugsun og heyrir rödd þinnar eigin samvisku áttu frjálst val um það. Það eina sem þú þarft er kjarkur til að velja og standa með sannleikanum. 

 

 

Ef gagnrýnendur þínir hafa engin rök, en bara stimpla, þá ertu á réttri leið.

Það er ekki heiglum hent að skilja stjórnmálaumræðu nútímans. Bráðabirgðaútgáfa mín er sú að best sé að skilja þetta út frá því hvort menn aðhyllast valdboð eða frelsi. Í umræðum um EES-samninginn á Alþingi síðustu daga hefur afhjúpast að langstærstur hluti þingmanna aðhyllist valdboðshyggju undir merkjum EES, þ.e. að Íslendingum BERI að sætta sig við það fyrirkomulag að ESB semji reglur og póstsendi þær hingað til athugsemdalausrar afgreiðslu, samþykktar og fullkominnar eftirfylgni, án þess að Alþingi Íslands né íslenskir dómstólar hafi nokkuð um efni reglnanna að segja - nema þá aðeins til að íþyngja Íslendingum umfram aðra. 

Ef þú, kæri lesandi, vilt ekki sætta þig við þessa niðurlægjandi nýju stjórnarhætti, þá máttu eiga von á að verða kallaður ýmsum uppnefnum og ónefnum. Mest notaða uppnefnið (sem verið er að gatslíta í fjölmiðlum til þess að fæla fólk frá andmælum) er "öfga-hægri" (NB: öfga-vinstri er aldrei notað í fjölmiðlum). 

"Öfga-hægrimenn" finnast nú víðsvegar á Íslandi og annars staðar - og þeim fer fjölgandi sem hræðast ekki þennan stimpil, enda er blekið í stimplinum orðið svo þunnt að það tollir ekki á mönnum. Af samtölum við slíkt "öfgafólk" sýnist mér þau eiga það sameiginlegt að vilja hugsa sjálfstætt, mynda sér sínar eigin skoðanir á sjálfstæðum forsendum og vera á móti hvers kyns hjarðhugsun. Þau eru eru á móti hvers kyns mismunum (hvort sem það er vegna húðlitar, kynhneigðar eða annars). Þau eru fylgjandi jafnrétti (og eiga ekki í vandræðum með að skilgreina hugtakið kona). Þau eru friðarsinnar, á móti ofbeldi og stríðsrekstri (nema um neyðarvörn sé að ræða), enda er lífið heilagt í þeirra huga, allt frá getnaði til dauða (sem þýðir að þau telja að ávallt skuli lagt siðferðilegt mat á fóstureyðingar og dánaraðstoð). Þau trúa á frelsi einstaklingsins og að maðurinn sé skapaður í Guðs mynd (en hafna þeirri hugmynd að skilgreina beri einstaklinginn sem hluta af þessum / hinum hópnum). Þetta hræðilega "öfgafólk" er á móti dýranýði og hvers kyns misnotkun og óréttlæti, auk þess sem þau virðast skilja vel að fyrirgefningin er besta lækningin við skaðlegri heift og reiði. Í þeirra huga eru börn heilög og þau telja það skyldu sína að verja sakleysið. 

Á mælikvarðann sem nefndur var hér í upphafi er þetta (öfga)fólk þeirrar skoðunar að ríkisvaldið hafi þá frumskyldu að verja frelsi manna, en ekki að skerða það. Síðast en ekki síst telja þau þetta frelsi verða betur varið innan þjóðríkis en innan fjölþjóðlegra og yfirþjóðlegra stórvelda.

Um ástandið í stjórnmálum á Íslandi ræddi ég í gær við Gústaf Skúlason og viðtalið má sjá hér. 

E.S. Lýst er eftir lýsingarorði fyrir þá sem eru hinum megin við þá línu sem RÚV o.fl. skilgreina sem hægri-öfgar, en þar er ég að vísa til þeirra sem aðhyllast valdboð og miðstýringu og vilja skerða frelsi manna og þjóða eins og kostur er. 

E.E.S. Ef gagnrýnendur þínir hafa ekkert fram að færa annað en yfirborðslega stimpla og upphrópanir, þá ertu á réttri leið. 

"Þetta er ekki lýðræði. Þetta er valdflutningur."

Árum saman hafa atvinnustjórnmálamenn Íslands misvirt stjórnarskrá lýðveldisins með hömlulausri innleiðingu erlendra reglna sem þeir sjálfir viðurkenna að hafa ekki lesið, auk þess að viðurkenna að eftirliti og aðhaldi með þessu regluverki sé ábótavant. Bæði núverandi og fyrrverandi ríkisstjórn Íslands hafa blandað Íslandi í bein hernaðarátök með vopnakaupum og stríðshvatningu. Og nú á að bíta höfuðið af skömminni með því að reyna að keyra í gegn frumvarpið um bókun 35 sem vegur bæði að íslensku dómsvaldi og Alþingi sem æðsta löggjafa okkar. Þegar þverpólitískur hópur almennra borgara sprettur upp úr grasrótinni til að andmæla kallar fyrrum utanríkisráðherra það "árás á lýðveldið" hafandi sjálf grafið undan lýðveldinu með sinni pólitísku framgöngu, sbr. það sem fyrr greinir. 

Villi Ólafsson (sem ég þekki því miður ekki) segir um þetta á X: "Fyrrum utanríkisráðherra talar um „Árás á [lýðveldið]“ Með Bókun 35 er vald yfir íslenskum lögum fært til erlendra stofnana sem Íslendingar hvorki kjósa í né geta haft áhrif á. Þetta er ekki lýðræði. Þetta er valdflutningur". 

Villi skilur samhengi hlutanna betur en margur þingmaðurinn. 

E.S. Til nánari fróðleiks má hlusta á þessi tvö útvarpsviðtöl við AÞJ síðan í gær, hér og hér. 

 

Úr kæru til ríkislögreglustjóra vegna landráðatilburða utanríkisráðherra

[...]

Kröfugerð: Af hálfu umbj.m. er þess krafist að lögreglurannsóknar- og greiningardeild ríkislögreglustjóra taki til rannsóknar hvort undirbúningur og framlagning frumvarps utanríkisráðherra um breytingu á lögum um Evrópska efnahagssvæðið, nr. 2/1993 (bókun 35), sem nú er til meðferðar á Alþingi, brjóti gegn stjórnskipan ríkisins og æðstu stjórnvöldum lýðveldisins Íslands, þannig að jafna megi til landráða, en samkvæmt 2. mgr. 5. gr. lögreglulaga nr. 90/1996 hefur rannsóknar- og greiningardeild ríkislögreglustjóra m.a. það hlutverk að koma í veg fyrir og rannsaka „landráð og brot gegn stjórnskipan ríkisins og æðstu stjórnvöldum“.

 

Málsatvik og lagarök: Fyrrgreint frumvarp utanríkisráðherra felur í sér breytingu á lögum nr. 2/1993 um Evrópska efnahagssvæðið, nánar tiltekið 4. gr. þeirra laga sem skuli orðast svo:

Ef skýrt og óskilyrt lagaákvæði sem réttilega innleiðir skuldbindingu samkvæmt EES-samningnum er ósamrýmanlegt öðru almennu lagaákvæði skal hið fyrrnefnda ganga framar, nema Alþingi hafi mælt fyrir um annað. Sama á við um skuldbindingar sem eru innleiddar með stjórnvaldsfyrirmælum ef þau eru ósamrýmanleg öðrum stjórnvaldsfyrirmælum.

Efni umrædds frumvarps miðar að því að eldri reglur sem fela í sér innleiðingu á „skuldbindingu“ samkvæmt EES-samningnum skuli ganga fyrir yngri lögum sem Alþingi setur ef ekki er efnislegt samræmi á milli. Frumvarpið miðar að því að skerða löggjafarvald Alþingis og afhenda dómsvald úr landi, sbr. nánari umfjöllun hér á eftir. 

Að áliti umbj.m. er utanríkisráðherra óheimilt, að óbreyttri stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944, að leggja til við Alþingi að komið verði á þeirri skipan sem í frumvarpinu greinir. Standi vilji ráðherra og þingmanna til að veikja íslenskt löggjafarvald og dómsvald þarf að mati umbj.m. fyrst að breyta stjórnarskrá og setja þar inn ákvæði sem heimilar slíkt.   

Þegar Hæstiréttur Íslands tók til starfa 16. febrúar 1920 var það stór áfangi fyrir íslenska þjóð, því fullveldi felur ekki aðeins í sér að íslensk lög séu sett af lýðræðislega kjörnu Alþingi, heldur einnig að æðsta túlkunarvald um þau lög sé hjá íslenskum dómstólum. Um þetta er stjórnarskráin nr. 33/1944 alveg skýr, sbr. 2. gr. sbr. 60. gr. og 70. gr. stjórnarskrárinnar. Með frumvarpi utanríkisráðherra um bókun 35 er lagt til að Alþingi löghelgi fyrirmæli um almennan forgang EES-reglna hérlendis. Slíkt ákvæði fæli í sér grundvallarbreytingu á íslenskum rétti, þar sem íslenskir dómstólar munu ekki lengur hafa neitt vald til hvorki samræmisskýringar né lagatúlkunar af öðrum almennt viðurkenndum toga ef íslensk lög stangast á við EES reglur. Þess í stað er lagt til að líta beri alfarið fram hjá skýrum íslenskum lagaákvæðum sem mæla fyrir um annað en EES-reglur. Túlkunarvald um þessar EES reglur verður m.ö.o. alfarið eftirlátið erlendum dómstólum. Verði frumvarpið að lögum þá er með því verið að framselja dómsvald úr landi í bága við stjórnarskrá, því samkvæmt 2. gr. stjórnarskrárinnar skal enginn fara með dómsvald á Íslandi aðrir en þeir sem réttilega hafa verið skipaðir í dómaraembætti samkvæmt íslenskum lögum, sbr. 59. gr. stjskr.

Frumvarp utanríkisráðherra gengur einnig gegn þeirri grunnstoð réttarríkisins, sem kennd er við svonefnda ,,lex posterior" reglu (lex posterior derogat legi priori), þ.e. að yngri lög víki eldri lögum til hliðar eða felli úr gildi eldri lagareglur ef ósamræmi reynist vera til staðar. Frumvarpið brýtur gegn þessari meginreglu með því að opna fyrir þann möguleika að yngri löggjöf Alþingis yrði í raun áhrifalaus og einskis virði, þ.e. ef hún stangast á við ,,skuldbindingu samkvæmt EES samningnum". Verði frumvarpið að lögum væri verið að takmarka löggjafarvald Alþingis án þess að stjórnarskráin heimili slíkt. Á þann hátt miðar frumvarpið að því að veikja Alþingi og vega að fullveldi Íslands, auk þess sem umbj.m. telja frumvarpið vega að réttaröryggi borgaranna og fyrirsjáanleika laga með því að ekki yrði lengur unnt að treysta því að ný lög frá Alþingi muni standast gagnvart eldri EES-skuldbindingum.

 

Af hálfu umbj.m. er áréttað að kjörnir fulltrúar á Alþingi hafa ekki fengið umboð til að höggva með þessum hætti í lýðræðislegar rætur íslensks réttar og íslenskrar stjórnskipunar. Fyrir liggur að í rúmlega 30 ára sögu EES samningsins hefur Ísland aldrei beitt neitunarvaldi og ljóst er að frumvarpið þrengir enn frekar möguleika Alþingis á hagsmunagæslu fyrir land og þjóð því ef Alþingi mun, eftir lögleiðingu frumvarpsins, setja lög sem samræmast ekki fyllilega skuldbindingum Íslands samkvæmt EES rétti myndi það kalla yfir okkur samningsbrota- og skaðabótamál sem gætu orðið mun eitraðri og skaðlegri en það 30 ára gamla EES þrætuepli sem reynt er að fá Íslendinga til að kyngja með framlagningu þessa frumvarps.  

Umbj.m. telja að frumvarpið um bókun 35 sé samkvæmt þessu grafalvarlegt mál sem snertir innstu taug stjórnskipunar Íslands og fallið gæti undir hugtaksskilgreiningu á landráðum.

Bent er á að ef þingmenn á Alþingi Íslendinga ætla að misvirða og  beinlínis brjóta í berhögg við stjórnarskrá lýðveldisins með þeim hætti sem hér um ræðir felst ekki aðeins í því aðför að stjórnskipuninni, heldur væru þeir einnig að ganga gegn því drengskaparheiti sem þingmenn hafa sjálfir undirgengist gagnvart stjórnarskránni sem okkar æðstu réttarheimild. Með þessu væru þingmenn og ráðherrar að grafa undan stjórnarskránni og lýðveldinu Íslandi með stjórnskipulega ólögmætum og ólýðræðislegum leiðum sem ekki er unnt að líta öðruvísi á en að teljist  brot gegn öryggi og sjálfstæði lýðveldisins Íslands, sem jafna mætti við ólögmæta ríkisvaldsyfirtöku, sem ótvírætt hefði ófyrirsjáanlegar og mögulega grafalvarlegar afleiðingar í för með sér fyrir samfélagið allt.

Hugtakið landráð vísar m.a. til þess þegar menn fremja verknað sem miðar að því að stofna öryggi eða sjálfstæði íslenska ríkisins í hættu eða koma ríkinu undir erlend yfirráð. Þótt stjórnarskráin nefni landráð ekki sérstaklega þá leggur hún grunninn að völdum og ábyrgð (og þar með fullveldi) íslenska lýðveldisins og er sú réttarheimild sem bæði öll almenn lög sem og stjórnarathafnir verða að standast, bæði að formi til og efni. Að mati umbj.m. jafngildir framlagning tilvísaðs frumvarps ekki aðeins fyrirætlun um trúnaðarbrot í starfi, heldur er með þessu brotið gegn fullveldinu og stjórnskipun landsins. Framlagning og stuðningur við frumvarpið kunni því að falla undir verknaðarlýsingar þær sem birtast í landráðakafla almennra hegningarlaga en fyrir slík brot ber að saksækja á grundvelli þar að lútandi réttarfarslöggjafar.

Kjörnir fulltrúar á Alþingi sækja umboð sitt til íslenskra kjósenda og því er uppspretta löggjafarvaldsins hjá fólkinu sem landið byggir. Í því umboði felst engin heimild til að afhenda stjórnartauma, ríkisvald og löggjafarvald, í hendur erlendra valdastofnana, því stjórnarskrá lýðveldisins gerir ráð fyrir að æðsta handhöfn íslensks ríkisvalds skuli vera á Íslandi. Af hálfu umbj.m. er lögð áhersla á að Alþingismenn eru bundnir af ákvæðum stjórnarskrárinnar og hafa ekki umboð að fara út fyrir heimildir hennar. Af þessu leiði að Alþingi brestur stjórnskipulega heimild til að lögfesta þetta frumvarp utanríkisráðherra.

Erindi þetta er sett fram af hálfu umbj.m. með vísan til þess að þegar kjörnir fulltrúar bregðast beri almennum borgurum skylda til að koma lýðveldinu og réttarríkinu til varnar. Við þær aðstæður sem hér eru uppi og lýst hefur verið hér að framan telja umbj.m., almennir borgarar undir merkjum hóps er nefnir sig Þjóðfrelsi, sig knúna - og tilneydda - til að leggja fram kæru þessa á hendur framsögumanns fyrrgreinds frumvarps, Þorgerði Katrínu Gunnarsdóttur utanríkisráðherra.

Ítrekun og áskilnaður: Umbj.m. krefjast þess að ríkislögreglustjóri taki erindi þetta til rannsóknar og úrvinnslu í samræmi við lagaskyldur embættisins, sbr. fyrrgreint ákvæði 2. mgr. 5. gr. lögreglulaga nr. 90/1996, og sinni erindi þessu af ýtrustu virðingu fyrir þeim hagsmunum sem í húfi eru og vinni úr því á grundvelli þeirrar ábyrgðar sem á embættinu hvílir og að gættum þeim ákvæðum almennra laga og stjórnarskrár sem málefnið varða.

Af hálfu umbj.m. er áskilinn allur réttur til að koma á framfæri ítarlegri rökstuðningi, lagarökum, sjónarmiðum og gögnum, svo og til að leggja fram sambærilega kæru á hendur hverjum þeim þingmanni sem uppvís kann að verða að því að greiða atkvæði með því að frumvarp þetta verði að lögum.

Virðingarfyllst,

f.h. Þjóðfrelsis,

Arnar Þór Jónsson lögmaður.

Sjálfstæðisstefnan og Flokkurinn eru ekki eitt og hið sama

Mörgum góðum og gegnum sjálfstæðismönnum var illa brugðið þegar þeir heyrðu ræðu Guðrúnar Hafsteinsdóttur um bókun 35 6. júní sl. [Innskot: Ég o.fl. erum enn sjálfstæðismenn með litlu ess-i í þeim skilningi að við aðhyllumst Sjálfstæðisstefnuna, öfugt við flokksforystuna]. Meðan ég hlustaði á ræðu formannsins varð mér hugsað til allra þeirra gömlu Sjálfstæðismanna sem hvíla nú undir grænni torfu með gullmerkin sín frá flokknum fyrir ötult starf í þágu flokksins sem þeir trúðu að væri málsvari frelsis: Einstaklingsfrelsis; frelsis til orðs og æðis; atvinnufrelsis; athafnafrelsis; verslunarfrelsis; markaðsfrelsis; akademísks frelsis o.s.frv., þar sem allt gekk út á að hafna miðstýringu og pólitísku handafli. Við trúðum því (og trúum því enn) að mögulegt sé fyrir menn (og þjóðir) að stjórna eigin för, taka sjálfstæðar ákvarðanir og hugsa sjálfstætt.

Ræða Guðrúnar var uppfull af öfugmælum og rangfærslum:

• EES var ekki samþykktur á Alþingi með "yfirgnæfandi meirihluta" (atkvæði féllu 33-30). 
• Alþingi mun aldrei "ákveða annað", þ.e. setja lög þvert gegn EES skuldbindingum sem við höfum undirgengist, því það myndi framkalla skaðabótamál og samningsbrotamál
• Vélræn, athugasemdalaus og anndmælalaus innleiðing í rúmlega 30 ár réttlætir ekki fyrirvaralausa orðnotkun um að þessar EES reglur séu "íslensk lög"
• Íslendingar hafa varið núverandi fyrirkomulag í yfir 30 ár og þurfa ekki að gefast upp baráttulaust fyrir ESA
• Guðrún fellur í þá gryfju að einblína á réttindi sem EES veitir en gleymir því að EES fylgja óteljandi skuldbindingar sem fyrr eða síðar munu bíta fast þjóð sem í andvaraleysi innleiðir allar reglur og festir sig þar með sífellt fastar í fjötra ESB
• Frumvarpið um bókun 35 tryggir ekki fyrirsjáanleika, heldur þvert á móti dregur úr fyrirsjáanleika þegar Íslendingar geta ekki lengur treyst því að ný lög frá Alþingi muni standast gagnvart eldri EES-skuldbindingum
• þetta eykur því hvorki "lagaskýrleika" né réttaröryggi
• Ísland á ekki "allt undir" EES samningnum. EES er lítill hluti heimsmarkaðar. Aðrar þjóðir flytja vörur og þjónustu inn  á EES svæðið án þess að flytja inn EES reglur og án þess að afsala sér æðsta dómsvaldi um þær reglur.  

Einhvers staðar á langri leið varð Flokkurinn viðskila við stefnu sína. Það er eina skýringin á því fylgistapi sem orðið hefur. Hugsjónamennirnir urðu heimilislausir í pólitískum skilningi. Hinir (flokksmennirnir) þrömmuðu áfram eftir flokkslínunni, þ.e. þeir sem ekki gátu hugsað sér að svíkja flokkinn með því að berjast lengur fyrir stefnu hans. 

Á þessari vegferð hefur það gleymst að einstaklingsfrelsið (og sjálfstæði landsins) er fólgið í því að hafa sjálfstæða skoðun, geta skipt um skoðun og hafa kjark til að standa með sjálfum sér og segja frá því. Frelsið verður aldrei varið með undirgefni og þægð. Síðastnefndu skilaboðin voru þó rauði þráðurinn í framangreindri ræðu formanns Sjálfstæðisflokksins, þ.e. að Íslendingum "BERI" að sýna hollustu og þægð því kerfi sem reist hefur verið í kringum EES samninginn. EES, eins og það hefur þróast, er dæmi um nýja tegund stjórnkerfis, sem seilist sífellt lengra inn í atvinnulífið, félagslífið og persónulegt líf okkar, stjórnkerfis sem krefst andmælalausrar innleiðingar og undirgefni íslensks þjóðfélags gagnvart erlendu valdi sem við höfum enga stjórn á. 

Þegar hlustað er á ræðu Guðrúnar Hafsteinsdóttir vaknar sú spurning hvers vegna Sjálfstæðisflokkurinn vill nú að Íslendingar veiki löggjafarvaldið, gefi frá sér æðsta dómsvald og afhendi framkvæmdavaldið til Brussel? Hver ætlar að vera málsvari frelsisins þegar Sjálfstæðisflokkurinn hefur lagt niður kyndilinn? 

Frelsi manna og þjóða er nú ógnað úr öllum áttum. Fasistahreyfingar aðhyllast miðstýringu og valdbeitingu. And-fasistar (Antifa) aðhyllast miðstýrða hugmyndafræðilega einsleitni sem innleiða má með ofbeldi. Stærsta frelsisógnin kemur þó ekki þaðan, heldur frá persónulegum viðhorfum okkar sjálfra og viðhorfum sem fest hafa rætur innan stofnana (og flokka) sem treysta sér ekki til að standa undir þeirri ábyrgð sem frelsið leggur okkur á herðar og vilja þess í stað afhenda valdataumana til ytra valds, sem krefst aga, einsleitni og ósjálfstæðis. Mikilvægasta frelsisbaráttan fer fram í okkar eigin hjarta og innan okkar eigin stofnana (og flokka). 

Öll höfum við innbyggða frelsisþrá, en það er líka mannlegt að vilja gangast undir vilja, vald eða áhrif annarra. Í síðarnefndu gryfjuna hefur Sjálfstæðisflokkurinn fallið. 

Nú reiðum við sjálfstæðismenn (með litlu ess-i) okkur á málflutning Miðflokksmanna. Ef eitthvað i þessum línum hér að ofan getur orðið þeim að gagni í andófi gegn þeim sem vilja veikja Alþingi og skerða fullveldið, þá yrði það örlítil huggun gegn þeim harmi að sjá Sjálfstæðisflokkinn skaða arfleifð sína í beinni útsendingu.