Úreltar kreddur íslenskra (ó)ráðamanna

Nk. mánudag, 17. mars, hefur mér verið boðið á fund utanríkismálanefndar Alþingis til að gera grein fyrir umsögn minni um frumvarp utanríkisráðherra um bókun 35. Umsögnina í heild má lesa hér.

Þótt heimsmyndin breytist nú hratt og atburðarásin bendi til að þjóðríki, sérstaklega örríki eins og Ísland, þurfi að leggja meiri áherslu á styrkingu innviða, matvælaöryggis, eigin orkuframleiðslu og vinsamleg samskipti við nágrannaþjóðir fremur en þátttöku í stríðsrekstri, þá geri ég ekki ráð fyrir öðru en að ég muni á ofangreindum fundi tala fyrir daufum eyrum ráðherra og þingmanna sem nánast allir hafa kokgleypt úreltar kreddur, nánar tiltekið um það að Íslendingar verði að leyfa alþjóðlegum stofnunum og ráðandi hugmyndafræði hvers tíma að ráða för, í stað þess að miða stefnumörkun við það sem best hefur reynst í tímans rás, efla íslenskan efnahag og hlúa að landsmönnum áður en farið er að senda milljarða úr landi í svarthol sem enginn sér til botns í. 

Birgir Steingrímsson formaður "Orkunnar okkar" fjallar um einn þátt þessa vanda í Morgunblaðsgrein í dag, þar sem hann leggur áherslu á að aðild að orkupökkum ESB sé að skaða íslenska hagsmuni. Þar segir m.a.: "Orkupakkar ESB hafa eingöngu orðið til skaða fyrir íslenskan almenning og munu hægt og rólega draga úr getu landsins til að byggja upp samfélag sem hefur verið eitt það besta í heimi þegar forræðið á helstu auðlind landsins færist úr landi. Afleiðingarnar eru ófyrirsjáanlegar."

Meirihluti alþingismanna hefur stutt óráðamenn síðustu ríkisstjórnar og núverandi í því að stuðla að óstjórn í fjármálum ríkis og sveitarfélaga, grafa undan Alþingi, veikja landamæraeftirlit (samhliða því að auka eftirlit með almennum borgurum!), hefta orkuframleiðslu, hvetja alla í lyfjasprautur sem gerðu sennilega meira ógagn en gagn, gefa til kynna að til séu fleiri en 2 kyn o.s.frv. Meðan ráðamenn þessarar þjóðar kjósa að hafa áttavitann kolrangt stilltan mun Ísland sogast nær þeirri hættulegu straumröst ófriðar og blindrar kreddu sem nú ógnar framtíðarhagsmunum lands og þjóðar. 

 

 

 

Hvæsandi tígrisdýr í gær, mjálmandi kettir í dag?

Venjulegt fólk, almenningur í Úkraínu, Rússlandi, ESB og USA vill fá að lifa í friði. En af einhverjum ástæðum virðast stjórnmálamennirnir vilja stríð. Herskáir kven-utanríkisráðherrar litla Íslands hafa skipað sér þar í framstu röð ásamt leiðtogum ESB, Bretlands o.fl. Sl. þrjú ár, meðan Úkraínu-stríðið hefur framkallað mörg hundruð þúsund manndráp og daglegan harmleik, hafa þessir "leiðtogar" ekkert gert til að bera klæði á vopnin. Fyrr í þessari viku var ESB komið svo langt í stríðsæsingum að Ursula von der Leyen boðaði virkjun neyðarheimildar 122. gr. stofnsáttmála ESB til að sneiða fram hjá öllu lýðræðislegu aðhaldi og setja vopnavæðingu ESB í forgang með 800 milljörðum Evra sem enginn veit hvaðan á að taka. Í sögulegu samhengi ættu öll viðvörunarljós að blikka þegar ráðamenn lýsa yfir neyðarástandi, því slíkt ástand hefur iðulega verið notað til að réttlæta það að stjórnvöld taki stjórnskipulega varnagla úr sambandi. En vika er sannarlega langur tími í pólitík, sérstaklega þegar sjá má stjórnmálamenn breyta um stefnu á nokkrum klukkustundum eftir að ríkisstjórn Úkraínu hefur samþykkt vopnahlé. Kaja Kallas mjálmar nú eins og lítill kettlingur og talar um frið en þessi sama kona hvæsti (brosandi) um allsherjarstríð fyrir aðeins örfáum dögum.

"Leiðtogar" ESB, Bretlands (og Íslands) líta ekki vel út núna eftir allt hernaðartal sitt síðustu ár og vonandi er enn hægt að afstýra þriðju heimsstyrjöldinni. Sjálfur er ég farinn að hallast að því að mesta ógæfa friðsamra borgara sé sú að hafa afhent dómgreindarlausu fólki valdataumana. 

 

 

Snúum af rangri braut

Daglegar fréttir sannfæra mig um að lengra verði ekki náð í öfugsnúningi. En svo rennur upp nýr dagur þar sem öfugmælin ná nýjum hæðum (réttara sagt: lægðum). Það nýjasta eru "siðferðilegar sprengjur" sem breskir þingmenn hvetja til að keyptar verði undir merkjum ESG (Environmental, social, governmental). Já, nú skal sprengt og drepið í nafni góðs siðferðis, allt stimplað með umhverfisvænum ESG stimpli.

Hvernig fetar fólk sig áfram í heimi þar sem öllu er snúið á hvolf? Þar sem friður er sagður vera verri en stríð, þar sem þjóðarleiðtogar vilja vopnaskak en ekki friðarviðræður og þar sem lýðræði gengur út á að innleiða stefnu sem enginn fékk að kjósa um, þar sem við eigum að fagna fjölbreytileikanum í öllu nema því hvernig við hugsum, þar sem útskúfa má fólki í nafni umburðarlyndis, þar sem fréttir eru áróður, þar sem jafnrétti er best iðkað með því að annað kynið sé skipað í allar valdastöður ríkisins, þar sem okkur er sagt að góð heilsa sé háð því að við fáum sem flestar sprautur og bóluefnin eru svo góð að þau koma ekki í veg fyrir smit, þar sem fullveldi snýst um að framfylgja ákvörðunum erlendra stofnana, þar sem menntun snýst um innrætingu en upplýsandi fræðsla og gagnrýnin hugsun mæta afgangi. Upptalningin gæti verið mun lengri.

Í hinni helgu bók segir að upphaf visku sé að óttast Drottinn. Íslenskt samfélag óttast Drottinn en sá ótti er byggður á öfugum forsendum eins og allt annað, því óttinn snýst um að ekki megi nefna nafn Guðs, því þá sé viðkomandi "skrýtinn". Mögulega er þessi ótti þó rökréttur því í hjarta sínu þekkja allir mun á góðu og illu, kunna að bera kennsl á ósannindi, vita að kynin eru ekki fleiri en tvö, vita að við eigum ekki að ljúga, stela og svíkja. En þegar menn hafa of lengi kallað hið illa gott og hið góða illt, og gert ljósið að myrkri og myrkrið að ljósi, þá vilja menn ekki heyra minnst á Guð. Það er skiljanlegt, en ekki góð afstaða til framtíðar. 

Úr smábarnabókunum munum við eftir Emmu öfugsnúnu og Láka, en þau höfðu þó vit á því að snúa af rangri braut og inn á betri veg. 

 

Höfum við ekkert lært?

Ríkissjóður Íslands er tómur þrátt fyrir stöðugt hækkandi skatta. Sjúklingar sofa á göngum Landspítalans, biðlistar lengjast stöðugt o.s.frv. en það skiptir engu máli því nú ætlar ríkisstjórnin að fjármagna stríðsrekstur úr tappalausum fjárhirslum sínum, þrátt fyrir að Íslendingar hafi engan her, jafnvel þótt Úkraína sé ekki í Nató og þrátt fyrir að Íslendingar hafi aldrei fengið að kjósa um hervæðingarfyrirætlun stjórnvalda. 

Með aðstoð fjölmiðla hafa fyrri og núverandi ríkisstjórn Íslands náð að tromma upp áður óþekkta hernaðarhyggju meðal almennra borgara, því nú á að búa til "varnarbandalag Evrópu". Límið í samstöðunni er heift og drifkraftur aðgerða er hatur á sameiginlegum óvini. Umræðan og viðmótið sem hún birtir er farin að minna á landslagið eins og það var þegar stjórnvöld smöluðu ungum sem öldnum í "Dauðadalshöllina" til að þiggja "sprauturnar góðu" gegn "veirunni skæðu". Þá var hysterían slík að hver sem leyfði sér að efast eða hvetja fólk til að flýta sér hægt mátti sætta sig við að vera kallaður öfgamaður, álhattur, samsæringur, óvinur alþýðunnar o.s.frv.

Með sama hætti er hver sem nú leyfir sér að tala máli friðar eða segir að fulltrúar Íslands eigi að tala máli sátta en ekki stríðs, sá hinn sami má vænta þess að vera kallaður "kvislingur" eða eitthvað þaðan af verra. 

Já, ráðamenn boða nú stríð í nafni friðar, rétt eins og ráðamenn hafa alltaf gert, m.a. í Jerúsalem árið 65 e.Kr. þegar leiðtogar Gyðinga vildu innleiða himnaríki á jörð með stríði gegn Rómverjum, en uppskáru helvíti. Staðan í Jerúsalem var þá sú að ríkið stóð á brauðfótum: Háir skattar voru borgurunum stöðugt þungbærari, embættismenn urðu stöðugt spilltari, atvinnuleysi hafði aukist. Upp spruttu menn sem heimtuðu gjald af almenningi til að tryggja öryggi þeirra. Pólitískur og samfélagslegur órói fór vaxandi. Selótar, sem voru pólitískir og trúarlegir ofstækismenn, hvöttu mjög til þess að Ísraelsmenn færu í (vonlaust) stríð við Rómverja. Hver sem ekki vildi fylgja stríðsæsingamönnum mátti vænta þess að vera beittur ofbeldi. Upphafið að endalokunum varð í hafnarborginni Sesaríu, þáverandi höfuðborg skattlandsins Júdeu, þegar skattlandsstjórinn Gessius Florus espaði almenning til uppþota í þeirri von að ólætin yrðu svo mikil að yfirmenn hans í Róm myndu ekki taka eftir fyrri misgjörðum Florusar í embætti. Fréttir af uppþotum í Sesaríu urðu neistinn sem kveikti í púðurtunnunni og Gyðingar hófu að ráðast á virki Rómverja, ræna þá og drepa. Jafnvel Samverjar, sem áttu litið sem ekkert sameiginlegt með Selótum, tóku þátt í ófriðnum. Viðbrögð Rómverska herveldisins urðu í stuttu máli þau að senda her til þessa svæðis í hinni fornu Palestínu til að stráfella Gyðinga. Frammi fyrir ógninni af rómverska hernum tvíefldust foríngjar Selóta, þótt þeir vissu að aðeins væri tímaspursmál hvenær héröð þeirra yrðu kramin undir hæl Rómverja. Til að efla samstöðu heimafólks létu þeir fangelsa og eignasvipta alla sem sýndu hernaðinum ekki stuðning. Þeir sem lýstu beinni andstöðu við hervæðinguna voru teknir af lífi. Þetta ástand stóð alllengi því árás Rómverjanna var lengi á leiðinni, en þegar hún loks kom þá stóð ekki steinn yfir steini. Endalokin urðu þau að m.a.s. musteri Gyðinga í Jerúsalem var jafnað við jörðu árið 70 e.Kr. 

Hver er hinn raunverulegi óvinur?

Frammi fyrir óvissu og stríðsógn virðist ríkisstjórn Íslands ætla að halla sér í átt til ESB samhliða því að tala af óvirðingu um Bandaríkin. Talsmenn ESB hafa gefið það út að nú eigi að verja hundruðum milljarða evra í vopnakaup og gefið í skyn að þar með stígi ESB fram á völlinn sem stórveldi (e. superpower). 

Fyrirætlanir þessar þurfa að skoðast í raunhæfu ljósi: ESB hefur framið efnahagslegan sjálfsskaða síðustu ár, m.a. vegna "grænnar" þráhyggju, og fyrir vikið orðið háð öðrum ríkjum um orku. Evrópsk stjórnmál hafa litast af annarri og ekki síður skaðlegri þráhyggju, þ.e. woke-isma, sem hefur gert lagaumhverfið flóknara, íþyngt stjórnsýslu og ruglað dómaframkvæmd (því nú eiga sumir að vera jafnari en aðrir fyrir lögunum). Báðar þessar þráhyggjur hafa grafið undan iðnaðarframleiðslu í ESB með þeim afleiðingum að efnahagurinn hefur verið á stöðugri niðurleið. ESB framleiðir sjálft engin verðmæti, en hefur framkallað ofvöxt skrifstofuveldis um allt meginlandið sem leitt hefur til aukins skrifræðis og minni skilvirkni. Ofvöxtur í regluverki hefur leitt til minna gagnsæis og þar með dregið úr fyrirsjáanleika laga og réttaröryggi. Leynt og ljóst hefur ESB grafið undan fullveldi aðildarríkjanna og sýnt metnað til að verða sambandsríki að Bandarískri fyrirmynd. Stöðugur áróður í þessa veru hefur grafið undan þjóðarstolti og föðurlandsást. Því er óljóst hvar ESB ætlar að finna hermenn til að marsera með öll dýru vopnin þegar þau verða tilbúin, því vandfundinn er sá maður (utan mögulega Viðreisnar og Samfylkingar) sem elskar ESB svo mikið að hann vilji fórna lífi sínu fyrir stjörnufána þess.  

En nútíminn er orðinn svo klikkaður að við virðumst þurfa að skilja "Orwellísku" til að átta okkur á málflutningi ráðamanna sem fullyrða að stríð sé friður og að hatur sé ást. Nú eiga allir að sameinast í hatri á forseta Bandaríkjanna sem framdi þann "glæp", fyrstur þjóðarleiðtoga frá því stríðið hófst, að kalla eftir friðarviðræðum og stríðslokum. 

Frá upphafi stríðsins hafa hundruðir þúsunda verið drepnir og í því samhengi má alls ekki nefna að ESB hefur á sama tíma greitt Rússlandi meira en 170 milljarða Evra fyrir gas og olíu. 

Frammi fyrir öllu þessu ráðlegg ég Íslendingum að slökkva á "fréttum" Rúv og annarra stöðva sem boða hatur í garð sumra en ekki annarra. Í þögninni getum við svo spurt okkur: "Hver er hinn raunverulegi óvinur?" Betur fer á því að hver og einn svari þeirri spurningu fyrir sig en láti ekki sérfræðinga ríkisstyrktra fjölmiðla stýra för. 

 

 

Endar þetta með því að fé til vopnakaupa verður sótt í lífeyrissjóði landsmanna?

Rúv er meinvarp í þjóðarlíkamanum. Ef staðfest verður að starfsmenn þar hafi átt þátt í símhlerun verður verður að loka stofnuninni því engin þjóð verður krafin um að fjármagna ríkisstofnun sem er ógnvaldur við fólkið í landinu. Það gladdi mig að sjá Snorra Másson gera málefni RÚV að umfjöllunarefni i fyrradag og ég var 100% sammála honum um mikilvægi þess að leggja niður fjölmiðlanefnd enda bergmálaði Snorri mín orð um Cato hinn gamla sem rituð voru á þessu bloggi fyrir nokkrum dögum. Öllum er frjálst að nota efni þessa bloggs og gera orð mín að sínum í þágu góðs málstaðar. 

Ríkisrekinn fjölmiðill er tímaskekkja í landi sem kallast vill frjálst. RÚV hefur árum saman verið í herkví tiltölulega fámenns hóps starfsmanna þar sem telja sig ekki bara hafa höndlað sannleikann, heldur telja sig bera einhvers konar heilaga skyldu til að boða þann sannleika dag og nótt, án auðmýktar, án hógværðar og án þess að leiðrétta sig þegar í ljós kemur að þau hafi farið með rangt mál. Dagskrárgerðarmenn Rúv eru sérlegir áhugamenn um "samsæriskenningar". Ég hvet þau - og alla lesendur - til að spyrja gervigreindina um samsæriskenningar sem reynst hafa réttar. Listinn er svo langur að ég hélt að gervigreindin ætlaði aldrei að hætta. Á slíkum lista er margt fróðlegt að sjá, sem við hér á Fróni, sem lifað höfum á einhæfu fréttafóðri um áratugaskeið, vitum ekkert um. Þannig kom mér á óvart að sjá gervigreindina greina frá því að tilteknar kenningar hefðu reynst á rökum reistar. Hver sem er getur leitað eftir lykilorðum á borð við MK ultra (CIA mind control), Operation Nortwoods, NSA mass surveillance (afhjúpanir Edward Snowden). Þá eru ótaldar fréttir Rúv af uppruna Covid 19, en fréttastofan vildi ríghalda í að veiran hefði komið frá leðurblökumarkaði en ekki rannsóknarstofu í Wuhan; um það hvernig Rúv (með aðstoð fjölmiðlanefndar sem leitaði aðstoðar Fésbókar sem vann með leyniþjónustu BNA) tók þátt í að berja niður efasemdir og heilbrigða gagnrýni (ritskoðunarstefna); hvernig gagnsemi bóluefna var ýkt og fegruð en náttúrulegt ónæmi talað niður; um víðtækan, fjölþættan og langvarandi skaða af samfélagslokunum; um skaðsemi bóluefna gegn covid 19; um það hverjir högnuðust mest á covid-hysteríunni. 

Og núna þegar m.a.s. gervigreindin viðurkennir að ríkisstyrktir fréttamiðlar hafi margvíslega afvegaleitt okkur síðustu árin, þá er kannski best fyrir Rúv og aðra (falsfrétta)miðla að svara engri gagnrýni og / eða beina athyglinni annað, svo sem að "nauðsyn" þess að hefja stríðsrekstur fyrir almannafé. Tómir ríkissjóðir geta að vísu ekki staðið undir vopnakaupum fyrir hundruðir milljarða evra, en það er aukaatriði virðist vera. Hér verður settur fram sá spádómur að ef stríðsæsingarnar halda áfram og íslenska ríkið verður áfram gert ábyrgt fyrir kaupum á fleiri vopnum eins og (ó)ráðamenn okkar virðast staðráðnir í, þá muni þetta enda með því að vopnaframleiðendur fái aðgang að lífeyrissjóðum Íslendinga, því annað er ekki til reiðu hér.

 

 

Minnisblöðum ber illa saman við orð ráðherra

Siðferðispróf í rauntíma?

"Tíminn vill ei tengja sig við mig" orti Jónas Hallgrímsson í glímu sinni við að reyna að skilja allt bullið og ruglið sem þessi jarðneska tilvist birtir okkur á degi hverjum. Ljóðlína Jónasar mun hafa verið samin árið 1845 í Danmörku. Hvað ætli hann hefði sagt um forsætisráðherra Dana nú á tímum sem segir frið vera hættulegri en stríð og talar eins og brjálæðingur - og eins og reyndar nánast allir aðrir vestrænir þjóðarleiðtogar - þegar hún kallar eftir því að Evrópa, þ.m.t. Þjóðverjar, vopnvæðist fyrir hundruðir milljarða punda, evra og danskra króna og segi Rússlandi stríð á hendur. Hafa menn ekkert lært af mannkynssögunni? Hvernig geta stjórnvöld hélendis og í Evrópu, sem geta ekki bætt holótta vegi eða veitt viðunandi heilbrigðisþjónustu, réttlætt fjáraustur í stríðstól?  

Sem einn mesti snillingur sem Ísland hefur alið, þá skildi Jónas örugglega að brjálæðislegar / heimskulegar (brjálæðislega heimskulegar?) ræður verða ekki skildar á vitsmunalegum forsendum. Í öllum sínum breyskleika og veikleika átti Jónas sterka trú sem var honum haldreipi á dimmustu augnablikum ævinnar. Sem kristinn maður vissi hann því að veröldin freistar með völdum og peningum ("Allt þetta mun ég gefa þér ..." sjá Matt. 4:9) og að valdamenn þessa fallna heims hafa flestir líklegast fallið á prófinu nú þegar. Eða hvernig á annars að skilja málflutning þeirra sem miðar að því að halda fólki í stöðugum ótta og flytja völd og peninga til fámennrar klíku sem stendur í skjóli valdsins? 

Getur verið að nú sé í raun verið að leggja fyrir okkur siðferðispróf? Til að standast slíkt próf þarf hver og einn að vega og meta hvað viðkomandi telur rétt að gera. Mannkynið hefur vissulega frjálsan vilja, en því má ekki gleyma að til eru lögmál sem ríkja ofar lögum manna. Ef við ætlum að lifa í friði og spekt á plánetunni Jörð hljótum við að vilja forgangsraða þessum lögum rétt og muna hvað kennt hefur verið um miskunn, fyrirgefningu, góðvild, umhyggju, frið og kærleika. Þá sleppum við um leið við að færa sláturfórnir, hefna okkar, fara í stríð, brenna og drepa.

Þetta er hin eilífa barátta mannsins við sjálfan sig og þennan heim. Þetta jarðneska líf er eitt samfellt siðferðispróf þar sem við höfum daglegt val um hvort við ætlum að velja gott eða illt; hvort við ætlum að hlýða fyrirskipunum manna eða lögum þeirrar samvisku sem talar til okkar allra - ef við gefum henni gaum?

 

 

Eru þessi verðlaun að fara til réttra blaðamanna?

Þessi frétt hérna hlýtur að vera einhvers konar grín ... eða að það vantar eitthvað í hana ... eða að mér er að yfirsjást eitthvað.

Getur verið að Stefán Einar sé ekki tilnefndur, þótt hann hafi fært aðhaldshlutverk fjölmiðla upp á nýtt plan með beinskeyttum viðtölum í Spursmálum Morgunblaðsins? Getur verið að Andrea Sigurðardóttir sé ekki tilnefnd þótt hún hafi afhjúpað Ingu Sæland svo eftirminnilega í viðtali um styrkjamálin? Getur verið að Frosti Logason sé ekki tilnefndur þótt hann hafi unnið þrekvirki í íslenskri blaðamennsku með hispurslausri umfjöllun um mál sem fæstir aðrir hafa hugrekki til að ávarpa? Hvað með Andrés Magnússon? Þetta eru bara örfá dæmi. Fleiri má nefna og ég hvet lesendur til að nefna fleiri til þessarar sögu. 

 

Hér er nýjasti þáttur Frosta kominn í loftið ... og hann er góður eins og alltaf, þótt viðmælandinn sé brokkgengur!

 

Eru ekki allir hressir með þetta?

Að gefnu tilefni hefur undirritaður ítrekað vísað til ummæla sem Julian Assange lét falla skömmu áður en hann var sviptur frelsi árið (2011). Mitt í öllum stríðsæsingnum, sem tryllir nú marga dagfarsprúða Íslendinga, býðst lesendum að hlýða hér á það sem hann sagði þá, þ.e. að markmið stríðsreksturs væri ekki hernaðarlegur sigur, heldur endalaus stríð til að þvætta peninga og koma þeim í vasa alþjóðlegrar "elítu" á sviði varnarmála (e. transnational security elite). Í bókinni "Confessions of an Economit Hit Man" segir John Perkins það sama á bls. 1. 

Fyrir tilstilli fyrri og núverandi ríkisstjórna Íslands er íslenskt skattfé nú sett í sama "fjárbað" (e. money laundering) og fjármunir fólks í löndum sem stýrt er af sömu öflum með þeim afleiðingum að ríkin safna upp skuldum, innviðir molna og manndrápum fjölgar, en vissulega ekki á kostnað ráðamanna sjálfra sem brosa fallega í viðtölum, sbr. þessi viðbrögð Úrsúlu í nýlegu viðtali.  

Með dyggum stuðningi ríkisrekinna fjölmiðla virðist ríkisvaldinu vera unnt að fá almenning til að trúa nánast hverju sem er, hvort sem það eru bóluefni (sem stöðvuðu ekki covid) eða vopn (sem stöðva ekki stríð). 

Að lokum er hér listi til íhugunar fyrir þá sem vilja rifja upp þennan stanslausa stríðsrekstur BNA frá seinni heimsstyrjöld: 

(1950) Korean War (1958) Permesta Rebellion (1958) Lebanon Crisis (1959) Laotian Civil War (1961) Bay of Pigs (1965) Dominican Civil War (1965) Vietnam War (1966) Korean DMZ conflict (1967) Cambodian Civil War (1982) Lebanon (1983) Grenada (1986) Bombing of Libya (1987) Tanker War (1989) Panama (1990) Gulf War (1992) Somalia (1992) Bosnia (1994) Haiti (1998) Kosovo (2001) Afghanistan (2002) Yemen (2003) Iraq (2007) Somalia (2009) Operation Ocean Shield (2011) Libya (2011) Uganda (2013) Niger (2014) Syria (2015) Libya (2021) Ukraine (2023) Israel  

Eru ekki annars allir bara hressir með hvernig íslenskir ráðamenn fara með almannafé í vopnakaup, í styrki til stjórnmálaflokka o.s.frv.?

 

Ísland á að standa í báða fætur - og ekki taka þátt í hanaslagnum

Í (ó)menningarheimi þar sem gagnrýnin hugsun á sér fáa málsvara og flestir fylgja fjölmiðlamótuðu meirihlutaáliti hverju sinni, þar sem við eigum að samþykkja að karlar geti breytt sér í konur, þá er kannski ekki við öðru að búast en að okkur sé sagt að stríð sé friður. Í (ó)menningarheimi nútímans hrærumst við í samfélagi þar sem ríkisreknir fjölmiðlar ala á óvild og hatri í anda 1984 Orwells, þar sem fólkið sameinaðist eingöngu í daglegum hatursstundum. Einn daginn kalla ritstjórar dagblaða (nú á Alþingi) eftir frelsisskerðingu þeirra sem hugsa sjálfstætt og neita að beygja sig undir einhliða áróður, annan daginn er hatast við þá sem vilja frið en ekki stríð og sakaðir um að vera Pútínistar fyrir að vilja hleypa fólki að samningaborði í von um að leysa megi deilur með orðum í stað ofbeldis. Það sem var svart í gær er hvítt í dag. Eftir áralanga þjálfun í andlausu skólakerfi hafa flestir tileinkað sér að fylgja meirihlutanum, jafnvel til illra verka.

Hvað er núverandi utanríkisráðherra örríkisins Íslands að gera á fundum með öðrum "leiðtogum" í Evrópu núna, annað en hræra með þeim í pottum haturs, ótta og vígbúnaðar? Færi ekki betur á því að hún talaði sem friðflytjandi, í anda krossmarksins sem hún skartar iðulega (a.m.k. í íslenskum fjölmiðlum)? Utanríkisráðherra er holdgervingur þess veiklyndis og hjarðhegðunar sem plagar nútímamenn og leiðir þá á glapstigu. 

Ísland stendur ekki aðeins á jarðfræðilegum mótum Ameríku og Evrópu. Við stöndum á menningarsögulegum tímamótum, þar sem næstu vikur / mánuðir gætu ráðið úrslitum um framtíð Íslands í bráð og lengd. Ætlum við að fylgja Evrópu í átt til stigmögnunar stríðsátaka, hvassyrts málflutnings, þar sem alið er á óvild í garð nágranna okkar til austurs og vesturs, til að magna upp ófrið, ótta og óvild í garð Bandaríkjamanna og Rússa? Eða ætlum við að standa áfram á mörkum þessara tveggja heima og eiga góð, vinsamleg og friðsamleg samskipti við austur og vestur sem skínandi ljós friðar, sátta og samlyndis, þar sem niðurstaða er fengin með samtali en ekki ofbeldi?

Íslendingar, með alla sína merku sögu um stofnun Alþingis 930 og þær lagalegu og menningarlegu rætur sem sá atburður spratt upp úr, gæti verið sú þjóð sem með trúverðugum hætti leiðir stórveldin í rétta átt. Með heilalausri endurtekningu á talpunktum ESB er núverandi utanríkisráherra að eyðileggja þetta fyrir okkur. Ef hún vill fá dæmi um skynsamlegri ræður, þá er hér eitt ágætt dæmi. 

„Evrópa þarf að stíga upp“