Göngum fram með góðu fordæmi

Í veikum mætti reynir almenningur að fylgja góðum gildum, elska náungann, virða líf og heilsu, forgangsraða, verja hið smáa, berjast gegn hinu illa. Við erum eilífðar smáblóm á stóra sviðinu, sem þráum ekkert heitar en frið á plánetunni jörð.

Við lifum á afhjúpandi tímum, þar sem tækifæri gefst til að sjá enn skýrar hvað við viljum og hvað við viljum ekki. Við eigum að vera friðflytjendur, ekki etja fólki saman í stríð heldur stía slagsmálahundum í sundur. Kennari réttir ekki krökkum barefli til að lemja á öðrum. Kennaranum er sama um hver byrjaði. Hann hugsar bara um hvernig hægt er að enda slagsmálin; spyrja sem sagt ekki "hver byrjaði" heldur "hver ætlar að hætta". Var okkur ekki öllum kennt að "sá vægir sem vitið hefur meira"? 

Vantar ekki meiri trú í íslenskt samfélag? Verðum við ekki að hafa trú á samningum og sáttamöguleikum? Enginn verður barinn til hlýðni.

Um leið og þjóðir fara að moka peningum í vopn, þá er verið að knýja stríðsvélarnar, en ekki frið. Íslendingar hafa aldrei samþykkt í kosningum að verða hernaðarþjóð. Það eru svik við Íslendinga þegar stjórnvöld kaupa vopn í okkar nafni. Skiljanlegt er að stjórnvöld vilji hjálpa hrjáðum þjóðum, en það verður ekki gert með því að afhenda fjármuni án eftirlits sem enginn veit hvert renna. 

Í okkar veika mætti getur hvert og eitt okkar sýnt gott fordæmi og haft trú, von og kærleika að leiðarljósi. Það gæti Ísland líka gert á alþjóðasviðinu. 

 

Stöðva flutning birgða og hóta frekari afleiðingum

Jörð kallar!

Þegar ég horfði á fund Zelensky og Trumps í Hvíta húsinu í gær, rifjaðist upp eftirfarandi sena úr kvikmyndinni Annie Hall eftir Woody Allen (1977): Alvy (Woody) kemur inn í herbergi hjá Duane (Christopher Walken) sem játar fyrir Alvy að hann finni fyrir þeirri hvöt að keyra framan á bíla sem mæta honum. Alvy svarar vandræðalega: "Jæja, ég verð að fara núna Duane, því ég á að vera mættur aftur til plánetunnar Jarðar". 

Zelensky (og allir evrópskir "leiðtogar" virðast (eins og Duane) haldnir annarlegum hvötum sem munu leiða yfir okkur myrkur, eld og dauða. Forsætisráðherra Íslands endurómar sömu áherslur með því að lofa "fullum stuðningi" (hvað sem það þýðir - hermenn á vettvang?). 

 

 

 

Hvort sem mönnum líkar betur eða verr - og hvað sem segja má um nýjan bandaríkjaforseta - þá er nú að eiga sér stað leiftursnögg endurstilling á allri pólitískri umræðu, þar sem stjórnmálin verða tekin niður úr háloftum kynjafræði og loftslags og niður í ískaldan veruleika plánetunnar jarðar, þar sem innistæðulaus orð hafa ekkert gildi; þar sem stjórnmálamenn verða að fara að vinna fyrir sína eigin kjósendur (en ekki alþjóðastofnanir), þar sem áherslan verður á hagsæld og frið, en ekki skuldasöfnun og stríð. 

Fyrir fávisku núverandi ráðamanna (óráðamanna) er heimurinn kominn á bjargbrún þriðju heimsstyrjaldarinnar. Zelensky hefur val um það að grafa stríðsöxina eða halda áfram að grafa sína ungu menn í töpuðu stríði, því án stuðnings USA er stríðið sannarlega tapað. ESB er skrifstofuveldi sem framleiðir ekki peninga né vopn, heldur lifir sem sníkill á þjóðríkjum Evrópu, sem eru svo illa sett á innilokuðum markaði ESB að þau geta heldur engan stuðning veitt: Vopnabúr þeirra og fjárhirslur eru tómar. Ekkert stendur eftir nema innantóm skrautyrði og hjáróma vígorð. 

Frammi fyrir öllum þeim hryllingi sem við blasir, frammi fyrir spillingunni sem grasserar bæði innanlands og á alþjóðasviðinu, frammi fyrir skruminu og yfirborðsmennskunni sem evrópskir "leiðtogar" sýna daglega, má mögulega leita einhverrar huggunar í því að stjórnmálin eiga nú aftur stefnumót við fólk af holdi og blóði á plánetunni Jörð, fólk sem mun ekki þola meiri moðreyk og hefur séð í gegnum blekkingarnar og stríðsæsingarnar. 

Velkomin aftur í raunheima. 

Fundurinn hafi ekki gengið „neitt sérlega vel“

Þetta er búið.

Margt höfum við séð í alþjóðastjórnmálum, en ekkert eins og þennan fund í Oval office í dag, þar sem bundinn var endir á Úkraínustríðið í beinni útsendingu. Eftir allar stríðsæsingarnar, allar vopnasendingarnar, allan fjárausturinn, allt blóðbaðið sem ESB og Biden stjórnin vildi að héldi áfram meðan hægt væri að finna einhvern, bara einhvern annan til að senda í fremstu víglínu, þá er stríðið núna búið ... nema Kristrún, Þorgerður Katrín og fleiri vígamenn lyklaborðsins ákveði að standa við vígorðin og fara sjálfar á vígstöðvarnar. Það væri þó heiðarlegra en að kalla eftir annarra manna blóði. 

Sjá hér og hér: 

https://www.telegraph.co.uk/us/politics/2025/02/28/zelensky-trump-meeting-white-house-us/

 

 

Í hnotskurn

Eins hræðilega sorglegt og þetta mál er, þá færir það okkur heimi sanninn um aðra sorglega staðreynd: Íslenska ríkið er ofvaxið og dýrt bákn, þar sem fólk fer með alls konar boð- og bannvald, en enginn ber ábyrgð. Sagan sýnir að slíkt valdakerfi leiðir fyrr en síðar til alls kyns spillingar og misnotkunar á valdi. Ríkinu munar ekki um að innheimta hér einhverja hæstu skatta í heimi, krefjast stöðugt meiri upplýsinga um borgarana, ganga stöðugt lengra í eftirliti, setja sífellt fleiri reglur, búa til sífellt fleiri stöður o.s.frv. Nei, ríkið sölsar undir sig sífellt meiri völd á kostnað þess frelsis sem stjórnarskráin var sett til að verja. 

Nú er staðan sú að um 30% fólks á íslenskum vinnumarkaði mun starfa í þjónustu ríkis og sveitarfélaga. Sú tala er í raun orðin of há tli þess að unnt sé að kjósa þetta kerfi í burtu, þar sem meirihluti kjósenda á í raun afkomu sína undir því að kerfið haldi áfram í óbreyttri mynd. Í BNA munu um 6% vinnandi fólks hafa starfað hjá hinu opinbera og þótti meirihluta Bandaríkjamanna þá nóg komið og nú er verið að segja upp þúsundum þar í landi, þ.e. þúsundum sem ekki gátu sýnt fram á að þau væru að skila gagnlegu dagsverki. 

Ábyrgð er grundvallarforsenda þess að menn skili góðu dagsverki. Ef ekki verður tekið á þessum vanda mun hann að lokum leiða íslenska ríkið í þrot. Munu núverandi þingmenn og ráðherrar leiða ganga á undan með góðu fordæmi? Er það líklegt í ljósi þess hvernig þau umgangast reglur um fjármögnun flokka, greiðslu biðlauna o.fl.? 

Svona frétt stráir salti í sár aðstandenda og allra sem eiga um sárt að binda vegna þessara voðaverka. Þeim er hér með vottuð innileg samúð. Þau - og við öll - eigum betra skilið en að þurfa að fóðra hér ríkisvald sem heimtar völd en víkur sér undan ábyrgð. 

Enginn ber ábyrgð

Þegar viðvörunarljósin blikka ber stjórnvöldum að rannsaka orsakir. Verður það gert undir stjórn nýs heilbrigðisráðherra?

Hér er frétt sem ekki er líklegt að fjallað sé um á Rúv eða öðrum ríkisstyrktum fjölmiðlum: Í fyrsta skipti í nútíma-Íslandssögu hefur meðalaldur hérlendis lækkað ekki bara eitt ár, heldur tvö ár í röð. Meðalaldur á Íslandi fer lækkandi frá og með árinu 2022 og andlátum fer snarfjölgandi, sjá skjáskot (smellið til að stækka). 400 umframdauðsföll á ári segja ekki alla söguna því ef tölurnar taka aðeins til aldraðs og heilsuveils fólks, þá myndi umframdauði lækka mjög fljótt aftur og nálgast mjög fljótt meðaltal fyrri ára. 

Hvað gæti mögulega skýrt þessa öfugþróun? Í leit að svörum kemur m.a. í ljós að sambærileg viðvörunarljós loga í Bandaríkjunum, sbr. tölfræði frá tryggingarfélögum þar í landi. Josh Stirling, stofnandi Insurance Collaboration to Save Lives, segir að dánartíðnin sé verulegt áhyggjuefni, sérstaklega meðal yngra fólks. Nic Hulscher faraldursfræðingur vísar á bóluefnin gegn covid-19 þegar hann bendir á að andlátum vegna hjartaáfalla hafi fjölgað um 8-36% eftir aldurshópum. Stærsta rannsókn sem gerð hefur verið á öryggi þessara lyfja (á 99 milljónum sprautaðra) bendir til að tíðni hjartavöðvabólgu aukist um 610% eftir mRNA-sprautu. Hjartavöðvabólga af þessum völdum geti svo haft fjöldamargar aðrar afleiðingar, m.a. Alzheimer, krabbamein, laskað ónæmiskerfi o.fl.  

"Niðurstöðurnar benda til að fjöldasprautun með mRNA lyfjum sé meginorsök lækkunar á lífslíkum í BNA" segir Hulscher. Hann telur brýnt að stjórnvöld beiti sér fyrir því að þessi lyf verði fjarlægð af markaðnum og ráðist í aðgerðir til að snúa hnignuninni við. 

Nýr heilbrigðisráðherra í BNA, RFK jr., hefur nú boðað slíkar aðgerðir og raunar hafa 8 ríki í BNA þegar lagt fram lagafrumvörp þar sem lagt er bann við notkun mRNA lyfja. 

Eru líkur á að nýr heilbrigðisráðherra Íslands, sem stýrði aðgerðum hérlendis, muni leggjast í heiðarlegt endurmat?

 

 

 

Svör óskast

Hvernig stendur á því að á sama tíma og tvö af stærstu herveldum heims (BNA og Rússland) eiga í friðarviðræðum um Úkraínu o.fl. þá tvíeflast aðrar þjóðir í að fjármagna stríðsreksturinn í Úkraínu? Nýr forsætisráðherra Íslands ferðast til Úkraínu og lofaði þar 2,1 milljarði kr. frá Íslandi (utan fjárlaga). 

Aðrar þjóðir bæta sömuleiðis í stríðskistuna: Bretland hefur bætt við 5,6 milljörðum punda, Noregur bætti við 3,5 milljörðum Evra; Spánn bætti við 1 milljarði Evra. Upptalningin er mun lengri. 

Ekkert eftirlit er með því hvert þessir fjármunir fara í reynd. Stór hluti mun væntanlega týnast eins og oft áður, en væntanlega fara þeir þó að mestu í að fjármagna meiri dráp, meiri eyðileggingu og hörmungar. Peningarnir sem fara í þetta svarthol verða a.m.k. ekki nýttir til að bæta þjónustu við sjúklinga heima fyrir, ekki öryrkja eða eldri borgara, ekki í að bæta holótta vegi o.s.frv. 

Getur einhver útskýrt hvers vegna friðarviðræður mega ekki fara fram í friði og hvers vegna ESB (með dyggum stuðningi Íslands) ætlar að halda stríðinu gangandi og hversu lengi það er raunverulega hægt? Þar til enginn er eftir til að berjast í Úkraínu? Eða bara þangað til peningasjóðirnir tæmast endanlega? Íslendingar og aðrír vígamenn lyklaborðsins ættu að minnast þess að áframhaldandi stríðsrekstur þýðir í raun að mæður og feður verða að kveðja unga syni sína þegar þeir verða kallaðir í herinn og sendir í fremstu víglínu. Úr fjarlægð er auðvelt að hvetja menn áfram í slíkri baráttu, en frammi fyrir hryllingnum sem þessu fylgir verður slík hvatning ekki annað en helbert siðleysi.

Sem herlaus þjóð hefur Ísland enga siðferðilega stöðu til að hella olíu á ófriðarbál annarra þjóða.

 

Lítum okkur nær

Á ferðalagi um ruslahauga Internetsins í gær rakst ég á þetta gamla viðtalsbrot við John Lennon, þar sem hann segist vera kominn að þeirri niðurstöðu að samfélögum okkar sé stjórnað af brjálæðingum sem hafi brjálæðisleg markmið. 

 

 

Hvernig ber okkur annars að skilja málflutning vestrænna ráðamanna, þ.m.t. núverandi og fyrrverandi utanríkisráðherra, sem vilja að stríðinu í Úkraínu sé haldið áfram ("Stríð er friður"?) með stuðningi Íslendinga ("Frelsi er þrældómur"?) til að verja lýðræði, frið og frelsi ("Fáviska er styrkur"?)? Og þessi málflutningur dynur á okkur daglega í fréttamiðlum, m.a. frá nýjum forsætisráðherra Íslands, sem teiknar svart-hvíta mynd af Úkraínustríðinu, þótt raunveruleikinn sé mun flóknari. Hvað vakir fyrir evrópskum ráðamönnum, þ.m.t. islenskum? Að við höldum áfram að fjármagna stríðsrekstur, en vanrækja íslenska innviði? Sigla ríkinu (og höfuðborginni) í fjárhagslegt þrot? Hirða ekki um þarfir okkar eigin fólks og berja niður málfrelsi? Nei, það er kominn tími til að þingmenn og ráðherrar líti sér nær. 

 

 

 

Evrópskir ráðamenn hafa ekkert gert í þrjú ár til að stöðva þennnan brjálæðislega stríðsrekstur. Þau hafa ekkert gert annað en að kalla eftir meira stríði, meiri dauða og meiri blóðfórnum ... og meiri peningum úr vösum almennings. 

 

Málflutningur utanríkisráðherra (núverandi og fyrrverandi) um "frið, frelsi, lýðræði og mannréttindi" er innantómur í ljósi þess að Ísland hefur ekkert gert (ekki frekar en ESB) til að afstýra (eða stöðva) manndrápin á Gaza eða í Úkaínu. 

Úkraína er að tapa stríðinu og staðan mun versna því lengur sem evrópskir ráðamenn halda áfram að styðja stríðsreksturinn með pólitískum yfirlýsingum sínum. Kennari á skólalóð hlustar ekki á staðhæfingar um hver hafi byrjað slagsmálin, hann stöðvar þau. Við þurfum fullorðið, ábyrgt fólk aftur í stjórnmálin, ekki ósjálfstætt fólk sem kann ekki annað en að enduróma upphrópanir "stóru strákana" (evrópskra ráðamanna) sem þau líta mest upp til, þ.m.t. Keir Starmer sem sprangar um í fullum herklæðum á hlálegum áróðurs-myndum, þótt hann sé sjálfur algjör væskill sem veldur ekki boxhönskum, hvað þá byssum, og ætti því ekki að vera etja öðrum í fremstu víglínu. 

Nei, við þurfum að fá frið fyrir þessari hræsni ráðamanna sem veifa úkraínska fánanaum og þykjast vera að verja frið og frelsi og lýðræði. Málflutningur þeirra er á röngum forsendum, því friður verður aldrei tryggður með stríði heldur með viðræðum og sáttahug. Við þurfum fólk sem einbeitir sér að því að ná niður verðbólgu og vöxtum, stendur vörð um íslenska orku á hagstæðu verði og kann að spara í ríkisrekstri. Í stað þess að þykjast vera áhrifamenn á stóra sviðinu í útlöndum ættu íslenskir ráðherrar að einbeita sér að því að verja efnahag Íslands, sjálfstæði og menningu þessarar fámennu þjóðar.

Sem friðelskandi hljótum við Íslendingar að vilja ganga fram með góðu fordæmi. 

 

Umsögn AÞJ til Alþingis um frumvarp utanríkisráðherra um bókun 35

Hér má finna umsögn mína um frumvarp utanríkisráðherra um bókun 35, þar sem fjallað er um bakgrunn og tilgang EES samstarfsins, áhrif samningsins á íslenska lagasetningu o.s.frv.

Niðurlag umsagnarinnar eru svohljóðandi:

Alþingi og ríkisstjórn Íslands sækja umboð sitt til íslenskra kjósenda. Kjörnir fulltrúar okkar á Alþingi hafa ekki þegið neitt lýðræðislegt umboð til að afhenda áhrifa- og ákvörðunarvald í hendur erlendra valdastofnana, því það er í reynd það sem frumvarpið um bókun 35 miðar að, hvað sem líður orðalagi um sjálfstæða löggjöf Alþingis.

 

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• umsogn_-_bokun_35_2025.pdf

Bókun 35 (og RÚV)

Frumvarpið um bókun 35 er nýjasti kaflinn í lengri sögu þar sem evrópuréttur flæðir sífellt lengra inn í íslenskan rétt. Sú þróun sem hér um ræðir ætti að vekja okkur til vitundar um nauðsyn þess að staldra við og aðgæta hvort Ísland sé komið út á allt aðra braut en lagt var af stað í á árunum 1993 og 1994. EES samningurinn hefur flutt mikið magn erlendra reglna inn í íslenskan rétt. Þetta hefur verið gert án viðunandi umræðu og áhrifin hafa rist dýpra og víðar en sjá mátti fyrir í upphafi. Hér er um að ræða reglur sem orðið hafa til hjá fjarlægu embættisveldi; reglur sem samdar hafa verið á bak við luktar dyr, oft að undangengnum alls kyns „lobbýisma“, kynntar innan skrifstofuveldisins án umræðu og samþykktar andmælalaust af ábyrgðarlausum embættismönnum. Í tilviki Íslands fer þetta samþykki fram í sameiginlegu EES nefndinni (þar sem Ísland hefur aldrei beitt samningsbundnu neitunarvaldi). Í framhaldi hefur Alþingi, með einfaldri þingsályktun, heimilað ríkisstjórninni að staðfesta viðkomandi ákvarðanir fyrir Íslands hönd og skuldbinda þar með íslenska ríkið samkvæmt EES samningnum með því að fella tilgreindar reglur inn í samninginn og innleiða í settan rétt hérlendis með umyrðalausu samþykki kjörinna fulltrúa.[1]

Þeir sem frammi fyrir þessu halda því fram að EES samningurinn hafi ekki skert fullveldisrétt Íslands eða að frumvarpið um bókun 35 breyti engu um frjálst löggjafarvald Alþingis, hafa annað hvort ekki fylgst með EES samningnum í framkvæmd eða eru beinlínis að villa um fyrir almenningi.

Ferlinu má líkja við mulningsvél sem ekki er hægt að losna úr hafi ríki á annað borð fest fingur í vélinni. Þar er staða örríkis eins og Íslands sérlega viðkvæm því reglusetningarferlið hefur í framkvæmd verið bremsulaust og samningsbundnu neitunarvaldi Íslands aldrei verið beitt. Í rúmlega þrjátíu ára sögu EES samningsins hefur það m.ö.o. aldrei gerst að Ísland hafi hafnað upptöku löggjafar í EES samninginn. Ástæðan hefur verið sögð sú að afleiðing slíks væri „bæði lagaleg og pólitísk óvissa“.[2] Í framkvæmd liggur rótin hjá sameiginlegu EES nefndinni þar sem ábyrgðarlausir embættismenn taka ákvarðanir um hvað beri að fella inn í EES samninginn. Jafnvel í brýnustu hagsmunamálum, svo sem orkumálum, hefur því svo verið haldið fram af fræðimönnum í Evrópurétti að ákvarðanir EES nefndarinnar bindi hendur Alþingis og að „útilokað“ sé að fá undanþágu frá innleiðingu reglna ef samið hefur verið, á vettvangi sameiginlegu EES nefndarinnar um upptöku löggjafar í EES samninginn, því að þegar sé búið að semja um löggjöfina.[3] Þessi framsetning er afhjúpandi fyrir þá sem styðja þessa framkvæmd, en um leið óþolandi í stjórnskipulegu samhengi, því stjórnarskrá Íslands ætlar Alþingi meira hlutverk en að taka við lagareglum án andmæla, án umræðu, án aðhalds og án möguleika til úrbóta almenningi til hagsbóta. Í frjálsu og fullvalda ríki verður löggjafarþingið að geta endurskoðað misheppnaðar lagareglur og breytt þeim, leiðrétt mistök og fært efni reglna til betri vegar í þágu þeirra sem byggja landið.

Nú sem ætíð fyrr ber að halda þeim kyndli á lofti að frelsi almennings, hagsmunir minnihlutahópa og pólitískur stöðugleiki, er best varið með því að lög séu ekki sett nema að undangenginni gaumgæfilegri íhugun og vandaðri umræðu þar sem verjast má bráðræði og pólitískum skammtímaþrýstingi. Myndbirting frumvarpsins um bókun 35 gengur þvert gegn þessum undirstöðum lýðræðislegrar stjórnskipunar.

[Þetta reyni ég að útskýra á mannamáli í nýju viðtali (45 mín) sem finna má hér á vefsíðu Þjóðólfs]. 

[1] Sjá m.a. tillögu utanríkisráðherra til þingsályktunar um staðfestingu ákvörðunar sameiginlegu EES-nefndarinnar, nr. 93/2017, um breytingu á IV. viðauka (Orka) við EES-samninginn (þriðji orkupakkinn) - 149. löggjafarþing 2018–2019, þingskjal 1237  —  777. mál. <https://www.althingi.is/altext/149/s/1237.html> skoðað 23.2.2025.

[2] Sigríður Dögg Auðunsdóttir, „Ekki hægt að sækja um undanþágu frá orkupakka“ (Rúv 30. ágúst 2019) <https://www.ruv.is/frettir/innlent/ekki-haegt-ad-saekja-um-undanthagu-fra-orkupakka> skoðað 22.22025.

 

[3] Sigríður Dögg Auðunsdóttir, „Ekki hægt að sækja um undanþágu frá orkupakka“ (Rúv 30. ágúst 2019) <https://www.ruv.is/frettir/innlent/ekki-haegt-ad-saekja-um-undanthagu-fra-orkupakka> skoðað 22.22025.

E.S. Ef fréttir um þátt starfsmanna RÚV í svonefndu byrlunarmáli reynast réttar, sem reyndar virðist sennilegra með hverjum deginum, þá þarf að taka stöðu, hlutverk og fjármögnun RÚV til heildarendurskoðunar. Engin þjóð, jafnvel ekki þjóð sem þolað hefur aldalanga kúgun, getur sætt sig við að vera skylduð til að fjármagna fjölmiðil sem svo gerist ógnvaldur gagnvart almennum borgum með því að taka þátt í að ráðast inn í einkalíf fólks. Þegar slíkt mál kom upp fyrir nokkrum árum, í tilviki News of the World, var sá fjölmiðill lagður umsvifalaust niður. Verði niðurstaðan sú að RÚV hafi átt þátt í alvarlegu lögbroti og þannig rofið trúnað sinn við lögin og fólkið í landinu væri engin niðurstaða réttari en að loka RÚV. Farið hefur fé mun betra. 

Nú er nóg komið: Ráðamenn Íslands eiga að hætta öllu stríðsæsingartali

Hvert er hlutverk Íslands á hinu stóra sviði alþjóðlegra stjórnmála? Hvaða hlutverk getur ríkisstjórn Íslands leikið? Er ekki best að sleppa því að taka þátt í leikritum sem skrifuð eru af erindrekum stórvelda? Færi ekki best á því að forsætisráðherra reyndi að koma fram af einlægni og t.d. lýsa því yfir að Ísland hafni stríðsrekstri, neiti að vera gjammandi smáhundur í bandi þeirra sem heimta að við endurómum þeirra málflutning? Færi ekki best á því að Ísland sé málsvari sátta og friðar, án þess að reyna að endurskrifa söguna í þágu annars hvors deiluaðilans? Hafa ráðamenn Íslands gleymt þeim fornu sannindum að sjaldan veldur einn þá tveir deila? Sem fulltrúar herlausrar þjóðar hafa ráðamenn Íslands ekkert umboð til að koma fram á alþjóðavettvangi eins og málaliðar hervelda.

Saga hinna blóðugu átaka í Úkraínu er nefnilega, því miður, flóknari en sú einfalda útgáfa sem Kristrún Frostadóttir leyfir sér að enduróma hér. Stríðsóðir leiðtogar (flestra) Evrópuríkjanna virðast hafa gleymt því að Internetið geymir fréttir frá 2014, m.a. fréttir CNN af því hvernig stjórnin í Kænugarði lét sprengjum rigna yfir íbúa Donbas héraðsins, sjá t.d. hér. Þessa sögu hefur Jeffrey Sachs prófessor (og demókrati) einnig reifað svo oft að Kristrún ætti að vita betur en að láta mata sig á svona yfirborðslegri, svart-hvítri heimsmynd, sem þjónar engum friðartilgangi.  

Frammi fyrir svo óábyrgum málflutningi er ekki annað hægt að segja en að Íslendingar eiga betra skilið en svona málflutning. Enn frekar verður að segja að Úkraínumenn eiga betra skilið. Íbúar heimsins vilja frið, en ekki stríð. Hlutverk kjörinna leiðtoga er að bera klæði á vopnin, en ekki að henda olíu á eldinn. 

Kristrún: Fer ekki á milli mála hver réðst á hvern