Sjálfsákvörðunarréttur = Kjarni mannréttinda

Á fundum síðustu daga - í Sandgerði, á Akranesi, Akureyri, Eskifirði - hef ég fjallað um Sjálfstæðisstefnuna og hvatt fólk til að láta rödd sína heyrast, því Sjálfstæðisflokkurinn er ekki eign flokksforystunnar, heldur hinna almennu flokksmanna. Margt skynsamlegt hefur verið sagt á þessum fundum og ég hef haft gagn af því að hlusta á raddir sem spretta úr jarðvegi lífsreynslu og heilbrigðrar skynsemi. Allt hefur þetta styrkt trú mína á það að kjósendur hafi óbrenglaða dómgreind og gleypi ekki hrátt allt það sem yfirvöld setja fram. Ég hitt t.d. engan sem trúir því að kynin séu 72 eða að loftslagskvótar séu gott stjórntæki. 

Á fundunum slípaðist líka ýmislegt til í mínum eigin huga. T.d. það að til grundvallar öllum þessum fínu mannréttindum sem stjórnvöld lofsama í orði (en ekki endilega í verki) liggur eitt orð: Sjálfsákvörðunarréttur. Það er okkar (en ekki yfirvalda) að ákveða það hvað við segjum, hvað við kjósum að vinna við, hvernig við ráðstöfum orku okkar, líkama okkar og hvert við förum. Án sjálfsákvörðunarréttar erum við ekki frjálsar manneskjur. En einmitt þennan rétt vilja ,,leiðtogar" okkar stöðugt skerða, nú síðustu ár í nafni umhyggju og verndar. 

Undir þeim formerkjum að vilja vernda okkur fyrir upplýsingaóreiðu vilja stjórnvöld skerða tjáningarfrelsið. Undir yfirskini umhyggju vilja þau stjórna því hvaða lyf við tökum, undir fána góðmennsku seilast stjórnvöld lengra ofan í vasann á okkur, undir merkjum friðar eru skattpeningar notaðir til að kaupa og senda vopn til annarra landa, undir merkjum viðskiptafrelsis á að framselja lagasetningarvald úr landi og skerða þannig sjálfsákvörðunarrétt íslenskrar þjóðar. Með öllu þessu er verið að skerða möguleika okkar á því að ráða okkar eigin nútíð og framtíð. 

Eftirlits- og barnfóstruríkið er orðið að ógn við borgaralegt frelsi. Frammi fyrir því verður fólk að vakna og spyrna á móti áður en það verður of seint.